27 de set. de 2007

É unha risa

  • As imaxes dos nazis encargados dos campos de exterminio no seu tempo de lecer levan días percorrendo a rede. Esta xente que sorrí á cámara, non está de máis lembralo, tiñan coma obxetivo asasinar de xeito industrial a todolos grupos sociáis que o Partido Nacionalsocialista consideraba dexenerados, e que deturpaban coa súa existencia a pureza da Raza aria. Unha ideoloxía de Terror sen comparación posible na Historia.

  • O terrible destas fotos é que demostran que eran xente normal. Non ogros, non psicópatas, senón xente que se deixou levar polo entusiasmo, pola caza e execución do xudeu que domina o mundo, do socialdemócrata que insiste en manter a burguesa separación de poderes, do homosexual e da lesbiana, do cigano.

  • A xente coida que da Shoah fálase demasiado. Eu estou convencido do contrario. Repítense imaxes, grabacións, publícanse libros, organízanse exposicións, máis segue sen impregnar o que somos. En Auschwitz demostrouse do que somos posible se nos deixamos levar polo noso odio e, sen embargo (mellor dito; precisamente por iso), é un tema ao que costa enfrontarse. Mellor decir que os xudeus o merecían con carácter retroativo, porque os israelíes son os nazis dagora e están a facerlle aos palestinos o mesmo que lles fixeron. Si, será mellor repetir esa versión, a ver se logramos acalar esa punzada de culpa.

  • Odiábanse aos que eran complexos, ("fráxil e invencible / coma unha guerrilleira do Vietcong", coma no poema de Rivas), a todos os que demostraban que a vida é sempre máis complicada, que non é predecible nin evitable. A quenes se deixaban levar polo desexo e non polo dogma. Odíabase a quen arriscaba en ir máis alá, e estou seguro de que nesa cólera había non pouca envexa polo pracer que as vítimas se atreveran a sentir e os verdugos nen sequera a imaxinar.

Conversión e retorno

É curioso: onte falaba da conversión de Battiato ao islam e hoxe entérome de que Dylan volve ao xudaísmo.

26 de set. de 2007

A conversión de Battiato

Veño de enterarme de que o meu prezado Franco Battiato abrazou o credo islámico. E estou algo cabreado, isa é a verdade, porque a páxina na que o lin (e que prefiro non enlazar, non merece máis publicidade) mofábanse del por iso. O blogue onde se conta, que descubrín hai apenas dous días, adoita a recoller información sobre os excesos que no mundo se cometen en nome do Islam. Coma pro-israelí e filo-xudeu que son, é un tema que me interesa. Máis mofarse dalgúen porque, libremente, decida aceitar un ou outro credo, por mor da súa evolución persoal, é unha falta de respeto en toda regra. Denota, ademáis, unha xeralización abusiva pola cal todolos crentes musulmáns son criticables só polo feito de selo. Iso non é unha crítica lexítima, iso é islamofobia. Mal imos por ahí.

Coma pequena homenaxe ao gran Battiato, queda aquí o video da canción da que tomei o nome deste blogue e a frase da cabeceira.

O gato fumador

Había ben tempo que non via un videoclip tan triste coma este. A canción, O gato fumador, de Yehuda Ledgley.

A terceira vía

Dende que tiven noticia do Partido Terceira Vía, sigo con interese esta nova alternativa que ven de xurdir en Palestina. Nesta interesante entrevista con Mustafá Barghuti, Ministro de Información do breve Goberno de Unidade, revela parte as liñas básicas do seu partido, e da a súa opinión sobre algúns dos temas de actualidade na rexión. Interesantes, sobre todo, paréceme as súas opinións sobre Hamás.

Maila que seguen mantendo o discurso clásico ("É peor que en Sudáfrica."), o feito de que reneguen da violencia xa é un paso enorme que non debería despreciarse á lixeira. Ademáis, é comprensible que, nun ambiente tan radicalizado, un discurso pouco anti-israelí axiña podería ser tildado de laxo polas outras dúas forzas políticas. Se a política ten sempre algo de teatro, en Oriente Próximo esa característica é sempre moito máis intensa e, polo que a min respeta, a súa atitude en contra da violencia como medio para acadar obxetivos políticos é o que hai que ter en conta, máis alá de declaracións que ben poderían estar só orientadas de cara á galería.

Haberá que estar, pois, atentos ao que esta nova forza política poida

Daniel, o mantedor de Herut, fixo unha concisa presentación do perfil dos hipotéticos apoios deste partido:

"O partido nacionalista secular Fatah é percibido por moitos palestinos coma corrupto e consumido polas loitas internas. Ata agora, a outra opción política máis viable foi Hamas, que estivo promovéndose coma partido de mans limpas. Pero moitos palestinos frustrados con Fatah non necesariamente apoian o emprego por parte de Hamas de terroristas suicidas e ataques con misiles contra os israelíes, nin os seus proxectos de islamizar a sociedade palestina. Este é o votante que a Terceira Vía agarda atraer."

25 de set. de 2007

Conferencia de Ahmadineiad na Universidade de Columbia



Había espectación sobre a conferencia do Presidente de Irán, Mahmoud Ahmadineiad, na Universidade de Columbia. E non decepcionou. O campeón mundial do pacifismo solicitou que se seguira investigando a Shoáh porque ese evento, "se é que ocurreu" (sic), é empregado por Israel para xustificar o "maltrato" aos palestinos. "Porqué os palestinos están pagando o prezo duns feitos cos que non tiveron que ver?". ????. As mesmas falacias que poden atoparse en Rebelion.org, punto por punto. A xudeofobia, ese punto en común do fanatismo relixoso e a esquerda desnortada. Misturar a Shoáh co sionismo (que xa levaba sesenta anos en marcha cando se levou a cabo a Solución Final), coma unha relación causa-efecto é algo que só pode manter un inculto ou un cínico. Creo que o presidente iraní pertence ao segundo grupo.

A atitude do presentador do acto, o reitor de Columbia Lee Bollinger, non foi para nada compracente. Espetoulle a Ahmadineiad que a súa negación da Shoáh só podería enganar a analfabetos e ignorantes, e agregou: “Cando ven a un lugar coma este é simplemente ridículo”. “A verdade é que o Holocausto é o feito máis documentado da Historia”. Nestes tempos de negacionismo nunca está de máis lembralo.

Ao sacarlle o tema dos Dereitos Humanos, o discurso tornou un monólogo de humor negro. Preguntóuselle qué opinaba das recentes execucións de activistas dos Dereitos Humanos e de nenos (en Irán as nenas responden penalmente a partires dos nove anos; os rapaces teñen máis sorte, xa que non responden ata cumplir os quince [artigo 49 do Código Penal Islámico]), do apoio do seu país ao terrorismo en Iraq, e da opresión das mulleres, homosexuáis e crentes da relixión Bahai. Copipego de El Rejunte:

Al preguntarle por el trato a las mujeres dijo que en Irán se las trata mejor que en cualquier otro lugar del mundo. Respecto a la ejecución de homosexuales el presidente afirmó: “En Irán no tenemos homosexuales.”

A este paso vai ser verdade.

Ao ser preguntado polos seu reiterados chamamentos á destrucción de Israel, o presidente Ahmadineiad eludiu confirmar ou desmentir (si ou non, non ten moita ciencia) esas declaracións, e saíuse pola tanxente: "Nós amamos a todas as nacións". "Somos amigos dos xudeus, hai moitos xudeus vivindo en Irán tranquilamente e seguros".

Certo. El non ten nada contra os xudeus que acatan as leis do Islam. Tennos co único Estado de Oriente Próximo que se rixe por leis laicas. Coa a perversión dus sistema onde é a cidadanía a que decide, e non os gardiáns da revolución. Co mal exemplo que acabará por extenderse. De feito, tamén aproveitou a súa viaxe aos EUA para reunirse cun colectivo de xudeus ultraortodoxos, aos que xa coñecía da súa célebre conferencia negacionista: de novo, o fanatismo relixoso xudeu collido da man do islamismo.

Vía Ha´aretz e El rejunte. Grazas aos mantedores de Galiza-Israel.


Textos relacionados:

24 de set. de 2007

Erros e crimes

"Leo a Andrés Ortega en El País: Vergüenza y error. El eco de Talleyrand afirmando ante Bonaparte "Es algo peor que un crimen, es un error" resuena en el título. Del contenido, sólo me permito una consideración. Al igual que los nazis, Hamas ganó unas elecciones, al igual que los nazis en el Reichstag, Hamas desplazó del poder en las instituciones a sus adversarios políticos; al igual que los nazis, Hamas no respeta ninguna legalidad, ni nacional, ni internacional. Israel, pese a lo que sostiene Ortega, las respeta todas hasta el límite de lo increible.

¿O acaso cree Ortega que si bombardearan al voleo España en sus fronteras, debería España cruzarse de brazos? Conceptualmente, los cohetes Kasam son V-2."


Publicado por Jorge Aspizua Turrión, en La Harka de Aspizua

21 de set. de 2007

Yom Kipur

Hoxe é o Día do Perdón. Logo do inicio do ano 5.768, que coincideu co día catorce deste mes no noso calendario, ven un periodo de dez días nos cales toca meditar sobre todo o que se fixo mal o ano anterior, e que rematan xusto hoxe.



Trátase dunha xornada de austeridade total, tendente a buscar o perdón e a purificación polos erros e pecados. Anque xa falta pouco para que remate, non quería deixalo pasar sen unha pequena alusión ao día máis importante do calendario litúrxico hebreo.

Peace Maker


Cando o vín froteime os ollos para ver se era verdade. Pero si, hai un xogo de ordenador sobre O Tema. Peace Maker é un xogo de estratexia baseado no conflicto árabe-israelí, no cal os usuarios poden xogar dende o bando israelí ou dende o palestino. De entrada xa lle vexo este fallo de que reduza o conflicto pola parte árabe a Palestina; para ser un xogo realista, deberías poder elexir tamén xogar dende calquera dos países implicados, varios deles bastante máis relevantes no desenrolo do conflicto que a mesma Palestina. Xa non digo Xordania ou Exipto, nin tan sequera o Líbano, pero sen incluír a Irán e a Siria, queda moi incompleto.

Segundo o xogo avanza, podese solicitar consello sobre cal será o próximo paso. Para isto, están dispoñibles dúas posibilidades; deixarse aconsellar por un falcón ou por unha pomba. O falcón optará por unha atitude máis belinxerante, mentres que a pomba suxerirá unha saída negociada. Anque, coma di na reseña, "isto non significa que a opción correcta sexa a segunda, porque en PeaceMaker, ás veces a resposta armada é a única posible".

Gustaríame que todos os se limitan a odiar a Israel con esa pose de superioridade moral (eu chámolle: estupidez) elexiran o papel do Primeiro Ministro israelí, e comprobaran o difícil que é acadar a paz con que non ten máis obxetivo que botarte ao mar. E logo falamos.

Tamén me gustaría que os que meten no mesmo saco a tódolos árabes escolleran o papel do Presidente de Palestina, e viran que hai historías persoáis durísimas que dificultan unha saída negociada, e que maila todo hai xente disposta a intentalo.

Pódese ver o trailer aquí (tarda un pouco en cargar).

20 de set. de 2007

Alternativas realistas

A decisión do Goberno israelí de declarar a Gaza como entrono hostil, dandolle recoñecemento legal ao que xa se viña producindo na zona dende que Hamás convirtiu a franxa no seu particular Hamastán, está a causar unha reacción do máis airada (incluso antes de ser adoptada).

El País leva xa varios días quentando motores con eses alegres titulares que tanto reconfortan aos bos e xenerosos (isto é, os que odian a Israel), e tanto satanizan a quenes non comulgamos con rodas de muíño. O de hoxe, polo tanto, non pilla a ninguén de improvisto.

Non son os únicos. O resto do Grupo Prisa segue vendendo o producto favorito dos seus consumidores (ese bravo antisionismo que os fai sentir mellores persoas). Así, onte á noite puiden oír a un alarmado Gabilondo, indignado porque Israel podría chegar a cortar a auga e a luz en Gaza. A causa que motivaría semellante medida non parecía importar. Tampouco iso é nada novo: dende cando ten que haber motivo? Todos saben que Israel é malo porque sí.

Remoremos. En primeiro lugar, non é unha medida casual. Dende que Hamás dixo que xa estaba ben de aturar a eses vendidos de Al Fatah e decidiu dar pasos efectivos para reinstaurar os dominios dos Islam na zona, estaba visto que era cuestión de tempo. Durante este tempo, os alegres rapaces de Hamás perseveraron nese mal hábito de bombardear civís. Anque para algúns, ésta é só a coartada que emprega o Goberno israelí para dar renda solta ao "xenocidio palestino" (sic); está claro, a culpa é sempre dos pérfidos sionistas, do mesmo modo que a culpa das violacións é das mulleres, que se visten coma putas.

Claro que nós podemos indignarnos moito coa resposta porque non foron as nosas cidades as que resultaron atacadas. Non son os nosos nenos os que teñen que ir a garderías en bunquers. Pero resulta que hai xente que non pode permitirse esa pose de altermundista ofendido. Máis que nada, porque o problema lle afecta en persoa. Por exemplo, aos habitantes de:


Ver mapa más grande

Sderot, esa gran diana chea de israelíes. Demasiado tentador para calquera integrista islámico. Estaba cantado que lle ía tocar (de novo) ser a máis fea do baile. Así, xa hai meses que a súa poboación vive atemorizada pola posibilidade de ser o branco fortuíto dos kasam nosos de cada día (Laíabase Victor Harel: “Chámanlles 'caseiros', coma se non matasen!”). Durante este tempo, oficinas, vivendas, edificios administrativos, kibutzs... nada escapou á versión islámica de fundir a flota. Nin os centros educativos, incluídas as garderías. Claro que para nós, enzarzados en polémicas domésticas da índole de se os nenos teñen que levar ou non un mandil coas cores da bandeira ou cantar o himno en clase (co que, dito sexa de paso, estou dacordo), esa clase de preocupacións píllanos un pouco lonxe. Por nimias, claro. Que haxa xente que leve aos seus fillos á gardería e marche co temor de que igual cando vaia a buscalos só atopa escombros é algo trivial, nada equiparable aos nosos densos debates made in redacción de La Voz.

O Goberno prometera adoptar medidas, e mal que ben foi trampeando a situación. Pero todo este equilibrio fraxil saltou polos aires co impacto dun cohete nun campamento militar do sur. Sesenta e nove soldados feridos, algúns deles moi graves, son un balance demasiado grave coma para mirar para outro lado. Algo hai que facer, si, pero qué?

En paralelo ao tiro ao xudeu dos terroristas palestinos (“eh, que non pode haber terroristas palestinos, que son todos uns pobres pacifistas cunhas pañoletas moi cool!”) a oposición, encabezada por Bibi Netanyahu, leva todo este tempo pedindo medidas eficaces para rematar con Hamás. E cando digo eficaces quero decir contundentes. A opinión pública tampouco entende cómo é que a agresión cotidiana aos seus concidadáns non é aplacada cunha resposta de envergadura. A xente impacíentase, que é xusto o que Hamás está buscando. A provocación. A Hamás, agora coma sempre, dalle igual o que poida pasarlle aos habitantes de Gaza, posto que toda sangue humana é pouca para acadar a expulsión do infiel. O obxetivo de Hamás é provocar un gran enfrontamento en Gaza que desestabilice a Israel polo sudeste. Mentres, a delegación iraní no Líbano segue a rearmarse ao Norte (ante a pasividade da FINUL). A estratexia da araña, agora coma sempre, está clara para quen queira velo.

No tocante á respostas, cales son as medidas que o Executivo israelí debería adoptar? Hai tres atitudes posibles, e coma sempre haberá que valorar cal é a menos mala:

1) A negociación. De entrada é sempre a opción primordial, e nunha situación normal debería ser a única. Máis dase o impedimento de que a milicia paramilitar Hamás ten coma obxetivo fundacional arrasar Israel. E con xente que quere desturírte é algo dificil chegar a un acordo tendente a acadar a paz. Máis que nada, porque a única paz que Hamás quere é a paz dos ceminterios. Iso de dous non discuten se un non quere non pode levarse ao terreno militar. Opción 1), pois, inviable.

2) Unha operación militar a gran escala en Gaza. Entrar co exército e localizar e apresar aos membros de Hamás. Falo de facer o mesmo que o Líbano fixo, hai uns meses, nos campamentos/cidades-Estado que os palestinos controlaban no sur do país. Suporía atallar o problema de raíz, alomenos temporalmente, máis a un prezo demasiado elevado. E, xa sen entrar en consideración tácticas, refírome ao conflicto ético que isto supón. Por descontrolado que sexa a milicia islámista, o certo é que Hamás entrou no goberno tras as últimas eleccións palestinas. Podemos cuestionar ata que punto unhas eleccións celebradas nesas circunstancias garanten a lexitimidades de quen as gaña, máis o certo é que o pobo palestino fixo unha escolla que hai que respetar. Haberá que atallar as atitudes descontroladas desa organización con vista a protexer a integridade dos israelíes, pero non privando aos palestinos dos seus representates eleitos. Se iso acontecera, por xustificadas que foran as razóns que Israel alegara, a impresión que a xente levaría sería que só se respetan as elecións cando gañan os que a Israel lles convén. Xa sei que non é así, pero esa sería a imaxe que se estaría transmitindo. E non o digo porque vaia a afectar á imaxe internacional de Israel, senón porque os palestinos teñen que saber que as súas escollas serán respetadas, ata o límite razoable no que ditos líderes ataquen ao país veciño.

3) A terceira opción parece ser a que se vai a levar á práctica: medidas de presión tendentes a minar o apoio popular non tanto a Hamás, coma á súa política militar de hostigamento a Israel. Esta medida ten un problema básico que a ningúen se lle escapa: é “castigo colectivo”. Da igual cales sean os seus obxetivos, porque o certo é que o corte dos suministros vai a afectar ao conxunto da poboación. Se algúen me pregunta qué me parecen os embargos responderei sempre o mesmo: son unha aberración. Son, tamén moitas veces, contraproducentes para os obxetivos que se pretenden conseguir. Ás veces, lonxe de minar o apoio popular ao Goberno de turno, conseguen que a poboación peche filas en torno a el. E, maila estes dous grandes problemas que suscita, creo que é a medida menos mala que se podía aplicar. En todo caso, o tempo dirá.

Se algúen vai deixar na caixa de comentarios un alegato contra os embargos, que aforre as enerxías para outra ocasión. Non creo que vaia a decir nada que non saiba, e incluso nada co que non estea dacordo. O que acontece é que iso non importa nunha rexión na que a única política aplicable é sempre a realpolitik. De nada vale rasgarse as vestiduras con grandes discursos ou proclamas sobre as consecuencias perniciosas desta decisión se non se é capaz de suxerir unha alternativa válida. E, do reducidísmo elenco de escollas que se poden adoptar para intentar que cese a violencia, a menos mala é a que vai a porse en marcha.
.
Fronte aos que andan seguido buscando un motivo para indignarse, Israel volve a demostrar que segue a ser unha escola de realismo.

19 de set. de 2007

Asasinato no Estadio Nacional

Recolle o blogue El Cuarto Reich un estremecedor relato, feito por un compañeiro de cautiverio, sobre os últimos días do cantautor Victor Jara. O seu asasinato, no mesmo estadio no que catro anos antes gañara a primeira edición do Festival da Nova Canción Chilena, amosoulle ao mundo enteiro como ningúen estaba seguro no inferno que por entón comenzaba no país andino. Só tres anos despóis, o cancro do totalitarismo espallaríase ao país veciño, repetindo a atrocidades que xa se produciran en Chile tralo Golpe de Estado de Pinochet. O texto é duro, máis paga a pena lelo.

Kasparov contra Putin

A revista XL Semanal publicou hai unhas semanas unha interesante entrevista con Garry Kasparov, na cal incidía na súa loita política contra o Goberno de Putin. O axedrecista, membro destacado da coalición A outra Rusia, insitía nela no rexime de terror que gradualmente se ía instalando no seu país. Por desgraza, a entevista completa non é de acceso libre, pero valga unha das súas respostas coma mostra de como percibe el esa degradación.

XLSemanal. ¿Cómo es la vida de un disidente en Rusia en 2007?

Gary Kasparov. Uno se enfrenta a un Gobierno que no obedece a ninguna ley, a ningún método. Piense en la marcha que hemos organizado en Samara con motivo de la cumbre Rusia/Unión Europea. Mañana cogeré el avión. No estoy seguro de que vayan a dejarme embarcar. Una vez a bordo, ignoro si el avión despegará y, una vez en el aire, no sé si aterrizará... [Al día siguiente de la entrevista, Gary Kasparov fue detenido en el aeropuerto de Moscú e interrogado durante cinco horas]. Una vez allí, puede pasar cualquier cosa. El régimen de Putin no duda en emplear la fuerza contra la oposición. Políticamente, es muy difícil organizar cualquier cosa. Estamos bajo vigilancia 24 horas. Vivimos al día.

17 de set. de 2007

Vox populi


anacleto - 10-09-2007 - 07:02:12h

El siguiente paso sera hacer a los musulmanes llevar cosida en la ropa una medialuna, el siguiente quizas montarlos en un tren, y se siguiente ya veremos. La verdad que cada día se parece más a sus verdugos, digan lo que digan.



Carlos - Cádiz - 10-09-2007 - 08:15:04h

Durante el nazismo los judíos tampoco podían ir por el mismo sitio que los alemanes, parece que se están vengando contra los palestinos ( que no tuvieron culpa de nada), en fin mientras sigan protegidos por los EEUU harán lo que le salga de la circuncisión. La Unión Europea debería " tomar cartas" en el asunto. ¿No os parece?



Antaram - 10-09-2007 - 08:25:21h

Únase esta noticia con la de la desarticulación en Tel Aviv de una célula neonazi integrada por israelies. No es casualidad. Cada vez cuesta más asociar al pueblo judío del Holocausto con este paradigma de negación de los derechos humanos elementales que es Israel.



IHD - 10-09-2007 - 08:30:19h

Y dicen que estos días han desmontado una célula neonazi en la Palestina Ocupada (algunos la llaman Israel)... yo creo que la mayor célula neonazi en la zona es el mismísimo Estado Israelí... a los hechos me remito. ...por cierto, el hecho de que en israel empiece a aparecer gente que abiertamente se proclama nazi es bastante significativo, no?



lavero - 10-09-2007 - 08:37:52h

No se hasta cuando cuando piensan, que hemos de disculparnos por el holocausto, pero lo que ellos hacen no es mucho mejor.... Y nosotros los europeos no hacemos nada, dejamos que jueguen en nuestras ligas, compramos los cd´s de sus artisitas por que hablan de paz....... Es necesario plantarse, las epocas de los muros y los separacionismos ya han pasado, ARRASAR UNA POBLACIÓN por que los gobernantes israelis crean que se ledebe algo es inadmisible



LAVERO - 10-09-2007 - 08:50:22h

¿Hasta cuando piensan nuestros gobiernos callar?, ¿ Hasta cuando creen los Israelis que hay que pagar por el HOLOCAUSTO?. Y los europeos en vez de condenar cada barabridad de las que hacen, pues venga les premiamos dejando que jueguen en nuestras ligas (por que son tan soberbios que no pueden jugar con jordania... o con su continente), compramos los cd¨s de sus artistas por que hablan de paz (para ellos, los demás no pueden vivir en paz)....... En fin europeos dejemos que se salgan con la suya, que ningún gobierno les pida explicaciones, que ningún gobierne les "invite" a derruir los muros DEJEMOS QU ELOS ISRAELIS SE SALGAN CON LA SUYA Y DESPUÉS TENDREMOS VALOR PARA HABLAR DE PAZ



µßio - 10-09-2007 - 09:12:05h

Por mucho menos, la República Sudafricana, sufrió el boicot de una parte significativa de la comunidad de naciones durante el apartteid, pero ahora, la doble moral occidental, no sólo no bloquea económicamente a Israel, sino que la arma y apoya, la invita a participar en Eurovisión y en la Eurocopa y a firmar acuerdos preferentes de colaboración. Las cosas mal hechas, mal acaban.



Iñaki II - 10-09-2007 - 09:22:18h

Debemos exigir a nuestros gobiernos que hagan valer el cumplimiento del Derecho Internacional para que termine esta limpieza étnica que está ejerciendo Israel desde su creación hace ya 59 años. El que incumple, EXIGIMOS que cumpla. BOIKOT a Israel, Israel no es Europa, fuera de las competiciones y representaciones europeas!!! Por un mundo justo.



delgado - 10-09-2007 - 09:30:05h

Israel se define como Estado Judío y por tanto es un Estado racista desde su fundación. Para acabar con la violencia, lo que debe hacer Israel es aceptar la legalidad internacional y retirarse completamente a las fronteras de 1967, tal como exigen las resoluciones de la ONU. Como dice Uno (18), todo el problema tiene fácil solución: que los judíos dejen de asesinar palestinos. Fácil, ¿verdad?



elketeje - 10-09-2007 - 09:50:37h

casi 3000 años de "civilizacion" y seguimos sin aprender nada. es mas seguimos reporduciendo los mismo errores, pero aún de forma mas salvaje. el mundo árabe presionado por el tandem USA-israel y enarbolando la bandera del Gran Islam como en la primera cruzada. los judios (¿por qué criticar las politicas de terrorismo del estado judio y claramente fascistas es antisemistismo? ya vale de parapetarse en el holocausto para justificar el que están provocando ellos), como siempre "defendiéndose" con millones de dolares y armas tecnológicamente avanzadas contra piedras y palos (empuñadas por niños). en esa parte del mundo se ha detenido el tiempo y a nadie le interesa (solo a los fabricantes de armas obviamente)



TONINO - 10-09-2007 - 09:55:41h

El estado de Israel es un estado racista y tienen a los PALESTINOS sometidos bajo el yugo del estado racista y su brutal ejercito y lo de la carretera en normal en un estado racista como Israel



Julio Díaz - 10-09-2007 - 10:24:02h

Desde que los judios salieron de Egipto, se convirtieron en un pueblo racista y excluyente, incapaz de convivir con otros pueblos, así que no hay que extrañarse que a través del tiempo hayan generado odio crispación y persecuciones. Como quiera que no parecen dispuestos a modificar esos hábitos, su final trágico es inevitable y será más terrible que el del año 70 con Tito.



nex - 10-09-2007 - 10:36:28h

Parece que algunos israelíes están buscando la solución final para el problema palestino.



io - 10-09-2007 - 10:41:34h

Qué penita pena me dan los pobres israelies!!!!!!!!, viviendo muertos de miedo por los atentados terroristas que sufren diariamente, casi cada minuto del día y de la noche, mientras los malos malisimos de palestinos, que viven como Dios, maquinan y planean atentado tras atentado, buscando la oportunidad para un nuevo genocidio. Más muros, más controles, salvemos a los israelis del terror y del fanatismo...



Alvaro Abad - 10-09-2007 - 10:42:37h

Esta claro que nunca se les debio dar una tierra a los judios. Ellos ya dominan los EEUU (entre otros) y eso ya es suficiente tierra.



malabarista - 10-09-2007 - 12:49:34h

La historia nos muestra como un pueblo oprimido, en pocos años puede pasar a ser un opresor tan cruel o más de lo que fueron con él. Israel genocida.




Reaccións a un alegre titular de Juan Miguel Muñoz para El País: Israel construye una carretera al 'apartheid'. Non unha rede de carreteras para israelíes, xa sexan xudeus, árabes, caucásicos, negros, e xudeus relixiosos, musulmáns, budistas ou ateos, e outra para palestinos. O que hai, para este xornal, é discriminación racial.

Si, é terrible ter que recurrir a medidas tan extremas, máis iso non o converte en apartheid. Esta clase de titulares gratuítos só serven para votar leña ao lume da nosa clásica xudeofobia europea, coma se pode ver nos comentarios. Se os xornalistas teñen a obriga de ser o máis obxetivos posibles, sexa cal sexa a información que transmiten, nun conflicto tan complexo coma este esa obriga debería ser especialemte intensa.


Aínda hai moito que desbrozar.