O problema estructural

Cando este fin de semana nos reunamos os militantes do BNG na XII Asamblea Nacional en Compostela, o que temos que ter claro é que non ímos solucionar ningún dos problemas ós que se enfronta a organización. Primeiro, porque para iso primeiro deberíamos recoñecer, anque só fora de portas adentro, que o BNG contra con graves carencias no plano organizativo e gubernamental. Este espírito autocrítico axiña é tildado de autoflaxelación por parte de quén pecha filas en torno á dirección, esquencendo que é este triunfalismo absurdo o que nos impide diagnostica-los nosos erros e, consecuentemente, buscar unha solución. En segundo lugar, porque índa existindo grupos que abordan esa crítica, de maneira máis ou menos constructiva, o enrocamento das posicións oficiais fronte ás renovadoras agoiran un debate esteril, únicamente enfocado ó desgaste do contrincante.
En certo modo é o de sempre, anque desta volta cambie un dos actores principais. Hai xa moito, quizais dende o comenzo, que no BNG só conta o protagonismo indiscutible da UPG, variando a parella de turno, pero inalterable o guión. Así, tanto os militantes non adscritos coma os partidos integrados na fronte, tiveron que conformarse con ser secundarios durante todo o periplo do nacionalismo organizado dende o seu orixe ata a agridoce entrada no Goberno do país.
Calquera que hoxe en día queira afrontar o motivo das políticas que practica o BNG, inebitablemente acaba por chegar á U. Non é posible entender a situación actual do Bloque sen comprender que foi a impronta da Unión do Pobo Galego a que marcou o evoluír da nosa organización ata a situación de crise na que agora nos atopamos.
O motivo deste dominio non hai que buscalo só no control que a U exerceu e exerce sobre organización e ós demáis militantes, senón na imposibilidade da militancia non aliñada para por coto a ésta mediante a creación e o mantemento de estructuras simétricas que actuen de contrapeso. Moitos militantes rexeitan a existencia de partidos no seo da fronte, pero só mediante un igual se pode compensar a outro igual.
O purismo, o idealismo moitas veces impide que vexamos que non é viable falar de cambios sen afronta-la evidencia de que ese cambio virá de man de quen polarice a aqueles militantes para os que a libre reflexión é o principal atributo da esquerda.
Fronte a quén coida que o maior valor da mesma é a unidade absoluta, moitos cremos que esa unidade só pode xurdir froito do entendemento e o mutuo acordo, non pola lei do rodillo tan tristemente frecuente na nosa organización. Pero de nada vale esta idea se as persoas que rexeitamos a unidade acrítica e bárbara que promove quen índa non se enterou de que xa non hai Muro seguimos dispersos, agardando por un Mesiás que, esta vez, tampouco virá.

Todo cambia para que todo siga igual

Este fin de semana ímos te-la Asamblea Nacional do BNG, e todo indica que só valerá para revalidar no cumio da organización á alianza entre Anxo Quintana e a UPG. Unha vez máis, pérdese a oportunidade de moderniza-la fronte, e faise baixo a apariencia dunha falsa modernización que só contribuirá a burocratizar aínda máis a organización. Corren malos tempos para o nacionalismo de esquerdas.
Sen dúbida, a estructura do BNG non é a axeitada para os tempos que corren, xa sexa porque este é un país atrasado e o frontismo é a estructura política que virá a sustituír ós partidos políticos nun futuro próximo (Beiras dixit), ou porque realmente é o rescoldo dunha época na que se cría que o nacionalismo acabaría por ser hexemónico no país se éramos quén de aglutinalo baixo unhas siglas. Por un motivo ou por outro, o proxecto non funciona.
Ante esta perspectiva, caben supoñer que a conversión do BNG nun partido político de corte clásico sería a evolución natural da fronte, pero esta mudanza pode rexenerar ó Bloque ou desvirtualo ata ser irrecoñecible. De entrada, o cambio non debera darnos medo. Sen embargo, teño a certeza de que esta reconversión vai ser capitalizada só pola forza maioritaria no seo da fronte.
A conversión do BNG nun partido político, ven mirado, é a evolución máis pragmática e viable para unha formación con vocación de goberno, e o máis honesto para a militancia é a supresión dos partidos dentro da fronte, de feito que tódolos militantes pasen a te-lo mismo rango, rematando coa duplicide de militancias hoxe reinante, así coma os privilexios que iso acarrexa.
Isto vai acontecer? E de acontecer, quén o promovería? Dubido moito que o partido maioritario opte por autodisolverse cando tan bós réditos lles reportou o falso frontismo. Parapetados trala amalgama de partidos, correntes e militantes sen adscripción, sempre mantivo o control da súa criatura, e por nada vai perdela máscara que tanto e tan ben serviu ós seus intereses, anque sempre se coidou de presentalos coma os intereses da nación. Incluso no hipotético e nada probable caso de que aceitase tal hara kiri, a fortísima conciencia de grupo dos seus militantes formaría unha barreira ante a cal aquela parte da cidadanía integrada na fronte non puidese ser partícipe dun proxecto aberto.
Así, ó longo do seu periplo a sociedade galega tivo no BNG unha relacción, ó principio de entusiasmo e, posteriormente, de rexeitamento-necesidade que só algúns líderes carismáticos conseguiron mudar, anque só fose temporalmente. Hoxe en día, o portavoz nacional, cal frautista de Hamelín, aglutina as esperanzas de moita xente que anhela un BNG moderno e aberto, de esquerdas pero non dogmático, a ferramenta de progreso que tanto necesita a nosa nación.
Inicialmente, fomos moitos os que confiamos nel para comandar un periodo de cambios (hai algún que non o sexa?) complexos, logo do prolongado e frutífero liderazgo de Xose Manuel Beiras, confianza que se mantivo ata hai relativamente pouco. A súa actitude coa organización (deixando ó marxe a acción de goberno) logo da investidura coma Vicepresidente fixo que perdesemos toda expectativa de cambio. A tan agardada renovación non só non chega, senón que esta mesma semana podemos comprobar coma revalida o trust que amordaza de novo a libre expresión do nacionalismo. Os galegos dispomos formalmente dunha forza nacionalista e de esquerdas, pero nestas condicións o que menos conta para a esa forza é a participación da sociedade nun proxecto deseñado por e para burócratas.

Apertura

Sen nada que decir polo pronto, este é un espazo que terá ou non continuidade segundo se desenrrolen os acontecementos. Sen máis prámbulos, a porta está aberta.