Bilingüismo

Afástase un pouco do contido habitual do blogue, pero é que me pareceu tan bó que me apetecía publicalo.

(ampliar)

Manolo Bragado coma punta do iceberg

Estaría ben algo máis elaborado, si, pero é que, por debaixo de certo umbral, razonar é perder o tempo. O típico: en terra de lobos, oubea como todos, Ahí vai, pois, o meu particular fósforo branco:

Vamos a ver. Hai dúas formas de negacionismo; o que vai de cara, defendido pola extrema-dereita, segundo o cal non houbo Holocausto, e o sibilino, defendido pola esquerda, segundo o cal si, pasou algo, pero vamos; é coma o de Palestina. Dous camiños para chegar ao mesmo sitio; que ao final, o Holocausto, tampoco foi para tanto. Ao fin e ao cabo, se nestos días se está facendo algo igual, qué sentido tería lembrar algo que total xa pasou.

O arranque de subnormalidade de Manolo Bragado (I, II, III e IV), sen embargo, si merece unha atención especial. A diferenza dos mocosos coas hormonas polas nubes e a cultura polo chan que inundan os foros na rede, pintan suásticas equiparándoas á Estrela de David, e falan dos Dereitos Humanos mentres defenden a Fidel Castro, este señor é o director de Edicións Xerais de Galicia que, xunto con Galaxia, é a editorial máis importante do País. Ahí é nada.

Digo eu; cantos intelectuáis de medio pelo, dos que nos aleccionan á primeira de cambio coa súa auto-atribuída superioridade moral, van a sinalar isto co dedo? Sospeito que a cifra de valentes oscilará entre cero e ningún. Xa se sabe que o que se move non sae na foto, e aquí, por méritos propios, moitos nunca serían retratados.

Definitivamente, un país onde o director da editorial máis importante fai ostentación pública de negacionismo no seu blogue, demostra que, por moito que a nosa cutre-intelectualidade se crea vacinada de odios grupais por ler a un escritor africano ou ver un filme rodado en Iraq, o máis antigo e virulento de cantos houbo en Europa segue tan vigoroso coma sempre. A mesma merda, iso si, cun barniz cultureta.

Grazas ao Google Analytics sei que hai xente que le isto en Israel; Haifa, Azor, Ramat Gan, Guivatayim,... A eles lles digo; isto é Europa, señora. Aquí non hai nada que rascar. Mentres a paz non chega, merquen bóas armas, entrenen ben cada día e, cando o fascismo ameace, fálenlle no único idioma que entende. Sen miramentos.

Coma Ulises, amárrense á razón para que estos cantos de serea non os leven cara as rochas.

Descubríronnos

Desgraçadamente no nosso país também existe um grupúsculo sionista.

Um pouco por toda a parte do globo, as Embaixadas israelís e os seus serviços de inteligência criam coletivos de apoio a este Estado colonial e as suas constantes ou periódicas carnicerias, normalmente situados no ámbito da extrema-direita e do neoliberalismo, como na maior parte do Estado Espanhol. Sem embargo, no nosso país mesmo tentarom agir dentro do nacionalismo galego, movimento que se caracterizou historicamente polo seu carácter anti-imperialista e internacionalista, nomeadamente em relaçom ao povo palestiniano e a sua heroica resistência fronte a ocupaçom sionista.

Merda, debimos disimular mellor. En fin, supoño que estos de Isca son demasiado hyntelijentes coma para enganalos.

(prema para ampliar)

Qué os debates serían máis honestos.

Próceres

(A negriña púxenlla eu. O resto é culpa da ignorancia máis extrema.)

Non hai aquí torturas, violacións e secuestros por parte dos servizos secretos de Israel? Non hai aquí crímenes de estado? Non hai aquí un apartheid? Non hai aquí vulneración do dereito internacional e dos dereitos humanos? Non hai aquí un exterminio planificado? Non hai unha nación ocupada a que non só non se lle permite decidir libremente o seu futuro senón que non se lle permite existir? Pois parece ser que non. Cando menos, non se ven moitos cascos azuis defendendo Gaza, nin moito observador internacional (están vetados até os xornalistas), nin moitas peticións do Tribunal Penal Internacional, nin propostas de sancións, embargos ou bloqueo a Israel.... (...)

Mais por moitos quilos de maquillaxe que se lle poñan enriba, un xenocidio é un xenocidio, sexa co exterminio físico das bombas, sexa con muros de formigón que oprimen e matan de fame. As balas e a as bombas nunca son orfas. Teñen nai e pai. Aquí non fai falta o ADN de ninguén para saber os nomes dos proxenitores da criatura: Israel capital Washington DC. 

Hawai-Gaza, Rubén Cela

Isto non é un discurso dun borracho do Avante nin dun espontáneo en Chuza!. É un artigo de todo un Director Xeral da Xunta de Galicia, concretamente de Xuventude e Solidaridade. Un home con responsabilidade institucional, vamos.

Na colección de típicos tópicos (a culpa da situación é dos ianquis, por acción ou omisión; o Goberno de Israel leva a cabo un xenocidio; ou a suprema "non se ven moitos cascos azúis defendendo Gaza" [!] ) o máis abraiante é cómo pode ir encadenando calumnia con calumnia sen nin sequera ter que probar nada.

O que vou a decir é noxento, pero moi ilustrativo; a ver quén é o leitor capaz deixarme na caixa de comentarios algúnha nova sobre unha violación cometida por soldados do Tsahal. Unha gazatí ou unha cisxordana forzada. Ou no Líbano, ou onde fora. Se no artigo se fala en plural non será tan complicado. 

Con respecto ao de "xenocidio", estou seguro de que a partida orzamentaria da Dirección Xeral ben poderá asumir o gasto dun diccionario...

[Máis: anticipándome á búsqueda, si que atopei (metendo en Google "mujeres palestinas violadas"), un sitio no que avalan o enunciado do político do BNG. Textualmente dise: "(...) podemos ir al caso de Israel; innumerables mujeres palestinas han sido violadas por soldados israelíes en sus incursiones y en sus secuestros/arrestos de la población palestina. Cantidad enorme de mujeres y niñas árabes de los países limítrofes a Israel han sido agredidas sexualmente por los soldados judíos." (...) . Asi mesmo, as persoas concienciadas cun mundo mellor poden atopar máis información sobre as mentiras sionistas na mesma páxina de Nuevo Orden]

Abúrrense

O pai de H. naceu en Faluia. A súa nai é de Bagdad. Paseamos por unha rúa de Compostela cando nos atopamos isto:

- ¿Torturas? - dime con sorna - ¿En España torturan gente?

- Bueno, alguna gente cree que los presos independentistas sufren torturas en prisión. De hecho, ...

- Anda, estos no saber qué es torturas. Es como gente que lleva ropa militar por la calle; si ellos ven guerra, salen corriendo - espeta.

Vou a decir algo pero o xesto de sarcasmo vóltalle á cara: "La gente se aburre". Aburrimento, un ego desmedido, e un desprezo lacerante pola integridade física e patrimonial dos demáis en aras dunha causa que sempre todo o xustifica. Sexa o que for, postos a ensuxar a parede, estaría ben que algúen lle escribira debaixo: "Non os detiveron por independentistas, paiasos".

A Galiza xudía na Idade Media

Mañá, en Vigo.

Conferencia en Santiago sobre o pasado xudeu de Galiza

"A profesora Gloria de Antonio Rubio é doutora de Historia Medieval pola UNED. Actualmente é investigadora no CSIC-Instituto de Estudios Galegos "Padre Sarmiento". Moi recentemente foille outorgado o premio Samuel Toledano 2008 polo seu libro "Los judios en Galicia (1044-1492)" Este prestixioso premio é concedido anualmente e presentado en Xerusalén, levando o nome de Samuel Toledano, quen foi un dos grandes renovadores da comunidade xudía en España. 

O premio é concedido a un investigador de Israel e a outro de España, que traballan no estudo das comunidades xudías en España e nos países da diáspora sefardí: a súa historia e o seu legado cultural así como as relacións entre España e Israel. O premio está dotado de 15.000$ para cada un dos dos galardoados. 

A comisión do Premio está presidida polo Sr. D. Yitzhak Navón, quen foi quinto Presidente do Estado de Israel e a compoñen destacados membros do campo académico e personalidades do ámbito público (político, cultural, etc.) israelí así coma representantes da familia Toledano".

Organiza: Asociación Galega de Amizade con Israel.

Vivimos no s.XVIII

Hai unhas horas, en Compostela, o alcalde Sánchez Bugallo (PSdG-PSOE), "pide pola crise económica na Ofrenda ao Apóstolo". Na mesma petición, nunha mostra dese realismo máxico que tanto encandila aos turistas que visitan este País, o delegado rexio aprobeitou a súa ofrenda no templo católico para apostar "pola neutralidade relixiosa do Estado". (Ver vídeo).