Conferencia da AGAI en Compostela

O vindeiro martes 3 de xullo, na capital do país, os amigos da A.G.A.I. van celebrar unha charla-coloquio impartida por Alona Fisher-Kamm, Ministra-conselleira da Embaixada de Israel no Estado español. A charla, que tratará sobre "Situación actual e prespectivas no conflito de Oriente Medio", terá lugar ás oito da tarde no salón de actos do Club Internacional de Prensa (Avenida da Coruña nº 6, no Campus Sur, preto das escaleiras da Alameda). A entrada, coma en tódolos actos que a AGAI celebrou ata o dagora, será libre.

Un conto de Amos Oz

Xusto levaba toda a semana pensando que, cando tivera un momento, tiña que colgar no blogue un conto de Amos Oz que (re)lin non hai moito, cando sae a nova de que acaban de concedérlle-lo premio Príncipe de Asturias das Letras. Unha feliz coincidencia.

O conto do que falo, que saíu publicado en hai case dez anos, forma parte do libro colectivo O libro dos Libros, no cal corenta e seis autores de todo o mundo homenaxearon ó ilustrador alemán Quint Buchhloz. A idea era a seguinte: o editor Michael Krüger enviou un dibuxo do autor a cada un dos escritores, para que eles escribiran a historia a partir da imaxe que a ía a acompañar, e non ó reves, coma é o habitual. Tódolos aceptaron o convite.

O conto de Amos Oz foi traducido do hebreo por Ana María Bejarano, e é desa traducción a partir da cal eu fago a versión en galego. Espero que os leitores saiban desculpa-la miña escasa pericia. A imaxe sobre a que o mesmo trataba é a dun libro atravesado por unha antena de televisión, extraña e hipnótica coma tódalas de Quint Buchholz.

Prantéxase, pois unha sinxela cuestión

Cando estou moi ocupado, fumo un cigarrillo tras outro, corro daquí para alá intentando resolver diversos asuntos apuntados nunha lista, tacho os problemas resoltos, anotando na mesma lista os novos problemas que foron xurdindo e, ó mesmo tempo, contesto sen demora cartas, peticións e chamadas telefónicas, desmonto un grifo que gotea, cámbiolle-la goma que se pudriu, axústoo ben, sen esquencer que teño que pasar a tempo pola lavandería, redacta-la solicitude de traslado para facérlle-la chegar coa maior brevidade ó ministro de Educación e Cultura, agradecérlle a tía Tischka a preciosa tarta, aclara-lo asunto do cheque, e todo elo entre a reunión do plan de paz e o encontro coa profesora de Montevideo, e sen que se me esquenza muda-la camisa, porque a que levo ten o pescozo agrio de suór, e ademáis non podo perdeme as novas da tarde, porque na parada do autobús estiveron falando dunha concentración de forzas do exército, e ademáis teño que arranxarme un empaste, tira-la leite de principos da semana, cambia-la febilla dunha sandalia, atopar ó electricista para que arranxe a neveira, fumar un pouco menos, ser un pouco máis dilixente, porque o tempo voa, decidir finalmente o asunto da encadernación, tomar partido respecto ós caprichosos cambios de situación, pasar a consolar a Zelig e a Slava sen cargar coa tarefa de preparárlle-lo libro conmemorativo, botarlle unha ollada ó xornal, devolverlle ou non a ofensa ó desprezable doutor Schuster, pedir hora para o radiólogo, tratar con coidado ó ancián dirixente dos kibbutz que primeiro me acompaña ata a esquina da rúa, logo ata outra e despóis un pouco máis, abstraerme da dor de móas que vai a peor, e pasar, por fin só, xunto a un can atropelado que ten os sesos ciscados pola calzada, darme conta de súpeto de que me perdín o cambio das cores no ceo - a mañá foi azul e branca, ardente, mentres que o atardecer é gris, oscuro e húmido, e empezou a sopla-lo vento dende o mar-, entón pregúntome cando sucedeu todo isto. No recuadro dunha ventá, no caleixón, unha muller quitouse o vestido por riba da cabeza, e eu pasei por diante da ventá fumando, con aspecto ocupado e respetable. Non me detiven, pasei xunto ós seus muslos e non sentín nada. Seguro que se cruzaron paxaros aquí e acolá no meu camiño, pero non os oín; seguro que nalgún lugar repicaron as campás, sen min, seguro que me agardan. Nalgunha casa cercana unha muller casada, con catro fillos, decidiu que xa abondaba, e suicidouse cunhas tesoiras correntes, isto pon o xornal que estou lendo de pe no autobús, os ollos chorosos polo fume dos cigarros dos demáis e polo meu propio. O xornal tamén di que que a situación pode deteriorarse. Axiña oiremos as novas das seis. Quizáis a artillería siria iniciou un fogo masivo e os avións da nosa forza aérea foron abatidos e borrados do mapa, ou noso exército, seguindo as oportunas advertencias do noso servizo secreto de información, arrasou as posicións enemigas e está ás portas de Bagdag. Silenzo! Deixádeme oír! A situación estase deteriorando e algo ten que acontecer.

Unha pregunta que me corroe estos días

De non ser pola tráxica morte de seis soldados do exército español, baixo mandato da ONU, no sur do país, ningún medio e comunicación estaría agora falando do Líbano. E, con ánimo de incordiar, eu pregúntome:

Agora que o Líbano está a facer o mesmo que fixo Israel o verán pasado, isto é, rematar cos viveiros de terroristas do sur do país, onde foron parar as mostras de repulsa?

Por que foi xusto o verán pasado (só un ano, é que xa o esquencemos?), cando a xente se votou á rúa para denunciar a "agresión sionista contra o Líbano"; iso era o que querían ver, e foi o que viron. Agora, que é o propio Líbano o que toma a determinación de rematar coa lei da xungla que impera nos campamentos/cidades-estado no que malviven amoreados os palestinos, os mesmos que entón se rasgaban as vestiduras agora miran cara outro lado. A Guerra do Líbano foi tan miserable coma calquera outra. Foi, ademáis, torpe e precipitada. Máis, á vista dos acontecementos, non foi, nin moito menos, un conflicto gratuito.

Alguén pedirá perdón polo que entón se dixo de Israel? Alguén vai recoñecer, á vista do que esá a acontecer agora mesmo, que a guerra non foi contra o Líbano, senón contra Hezbolá? Agora que é o propio Líbano o que asume o que, de non ser un Estado débil, debería ter feito hai anos, bótase moito de menos que toda a xente á que se lle enche a boca falando de memoria, por unha vez, por unha sóa vez, tivera a decencia de aplicarse o conto.

Protesta fronte a Embaixada de Irán

Constame que alguns dos leitores deste blogue residen en Madrid. Quizais sexan eles os máis interesados en saber que o próximo mércores, día 27, ás sete da tarde, terá lugar fronte á Embaixada da República Islámica de Irán unha concentración de repulsa.

Máis alá da crónica vulneración dos Dereitos Humanos, que ben valería unha concentración semanal, esta vez, hai un motivo urxente para facelo. E, anque podería ser polos continuos chamamentos á destrucción de Israel por parte do seu presidente, ou polo programa nuclear que desenrolan co ese obxetivo, hai algo que se antepón a todo iso.

Coma sempre en Oriente Medio, a realidade impón a súa pauta. Esta vez non son ameazas, senón feitos, os que poñen en perigo a precaria paz (por chamarlle dalgún xeito) da rexión. Agora que Gaza é a última adquisición do islamismo (fronte á pasividade de Occidente, para variar), é necesario racha-lo muro de silenzo que condea ós palestinos (ou é que só importan cando se enfrontan a Israel?) e ós israelíes e a calquera expectativa de solución pacífica para a rexión.

Hamas, o brazo armado de Irán na zona, ven de toma-lo control da Franxa. Non é máis que outro paso no intento de destruir Israel para exende-los dominios da interpretación máis integrista do Corán. De novo, os palestinos son o instrumento do que se valen os islamistas. De novo, a paleoesquerda cala. De novo, tamén, haberá que deixar claro que o inalienable dereito de Israel a existir está fora de toda negociación posible.

E o momento e o lugar para facelo é este.

A estratexia da araña

"Hezbollah e Hamás, é dicir, Siria e Irán, si teñen o control, e saben que cunhas cantas fotos impactantes, uns cantos terribles dramas humanos e unhas cantas hipocresías, a conciencia occidental europea abrándase e enseguida entra na espiral da culpa e o maniqueísmo."

A estratexia da araña iraní, artigo de Adolfo García Ortega

Visto no blogue colectivo Galiza-Israel.

Portas

Comprendo que o fixera.

Escola de realismo

Por falta de tempo, non me está resultando posible seguir os últimos acontecementos de Oriente Medio. Sen embargo, onte, nun rato libre, estiven lendo Kontratempos e, ó chegar a este post, lembreime da entrevista co analista Robert Kaplan publicada no XL Semanal.

"XL. Usted sirvió en el Ejército israelí...

R.K. Sí, fue hace 30 años.

XL. ¿Llegó a entrar en combate?

R.K. No, no entré en combate. Era una época bien diferente de la actual. Estuve un año.

XL. No parece muy locuaz al respecto, ¿se arrepiente?

R.K. En absoluto. Me alegro de poseer esa experiencia. Cuando uno analiza el mundo, no puede ignorar el punto de vista militar; me ha ayudado a la hora de comprender muchas cosas. Saber lo que es entrar en combate, por ejemplo, es algo que muy pocos políticos y analistas tienen en EE.UU., o en España.

XL. En España no, desde luego...

R.K. Lo que quiero decir es que, antes de teorizar, hay que saber lo que ocurre en el mundo, sobre el terreno. Eso da a la discusión política un mayor grado de proximidad a la vida real.

XL. Por lo que veo, Israel le dejó una profunda huella...

R.K. Así es, allí la gente no opina para ser popular, las discusiones son más honestas que en ningún otro lugar. Saben que lo que piensan afecta a sus vidas. La política tiene consecuencias directas en la gente. Israel es un gran laboratorio de realismo. Vivir allí me convirtió en un realista, más que en un analista político." (...)

Aquí, na cómoda Europa, xulgámolos con lixeireza. Alí, onde o risco é real, non poden perde-lo tempo con vagas discusións conceptuáis, con prexuízos ou simplismo. Agora que está a xestarse un pequeno Irak ó lado haberá quen, sen pensalo dúas veces, lle bote a culpa a Israel. Os outros, os que xa nin se molestan en agocharse, nunca van estár no punto de mira dos que só saben guiarse polo catecismo.

Benvidos a casa

Despois de cincocentos anos sen presenza no país, o pasado un de xuño, na cidade d´A Coruña, vense de constituí-la primeira comunidade xudea na Galiza. Logo dun tempo no cal se reuniron informalmente, a comunidade Ner Tamid, incardinada na corrente liberal, e irmandada coa londinense West Central Liberal Synagogue, constitúese formalmente para ofrecer ós xudeos galegos un espazo de encontro do que, ata agora, carecían.

Simplemente Shalom.

Un pescador na Ría de Vigo

Dun tempo a esta parte, volvinme asíduo de Flickr. Ó principìo, usábao para buscar algunhas das (escasas) imaxes que colgo do blogue. Pero, ó pouco, funme aficionando, e agora é unha das miñas páxinas de referencia; a principal, cando se trata de fotos.

Normalmente vou a tiro fixo, pero, se teño algo de tempo, admito que me entretén ir dun álbum a outro, deixandome sorprender por tanto talento que, grazas á rede, non apodrece no anonimato, coma era lei de vida ata hai moi pouco (e agora, índa só neste xardín que é o Primeiro Mundo). É así e como, por casualidade, acabas atopando prodixios coma este:

A fotografía é extraordinaria, pero non é, nin moito menos, unha excepción na conta na que se atopa. Pola contra, o album do fotógrafo vigués Manuel Bóo é todo el unha auténtica maravilla, que paga a pena visitar con detemento para poder apreciar cada imaxe. Xa sexan paisaxes, retratos, ou meros detalles (unha flor, unha porta), consegue crear coa súa cámara estampas dun magnetismo prodixioso.

Ata a min me sóa cursi ó ler o que escribo, pero teño un bó motivo para falar deste xeito: é certo. Con tanto lixo que nos queren facer colar por arte, é reconfortante descubrir a alguén que, con talento e paciencia, é quen de facernos ver aquelo ó que estamos afeitos cunha ollada luminosa e renovada. De amosarnos, limpo do pó cotiá, toda a beleza do mundo.

O cordón sanitario

Copipego parte da breve cronoloxía das medidas aillacionistas adoptadas respecto dos xudeos que fai O Liador:

"Em 1876 a revista católica alemã Germânia, apelava ao “Kauft nicht von Juden!” (Não comprem nada aos judeus!).

Em 1879, propunha-se abertamente a exclusão dos judeus da função jurídica e do ensino.

Em 1912, académicos alemães recomendavam que os judeus deveriam ser excluídos de todos os cargos públicos e proibidos de servir nas forças armadas, gerir bancos, possuir bens fundiários, etc."

No 2007, agora que o antisemitismo sen tapuxos é reprochable, a ira contra o xudeo agóchase baixo a sempre cómoda falacia do antisionismo. Así, a Campaña Palestina para o boicot académico e cultural a Israel segue extendéndose polo mundo. A última adhesión a esta iniciativa foi a decisión da British Union of Colleges and Universities (UCU) de boicotear a Israel. A excusa é a causa palestina, a mellor que xamáis soñaron os paladíns dun mundo limpo de xudeos. En breve, conta O Liador, sumaránselle un sindicato de funcionarios, o UNISON , e a National Union Journalist, ambas organizacións inglesas.

Reprocharáseme que non ten nada que ver o conflicto árabe-israelí co odio ós xudeos que, misteriosamente, se evaporou de Europa logo da Shoá. Nada ten que ver o antisemitismo "vello" co novo antisionismo; son odios distintos, provocados por situacións distintas. O antisemitismo é reprochable por irracional, máis o antisionismo é un odio que está seriamente xustificado; é, ademáis, propio das xentes de bóa fe, comprometidas e solidarias. Sen embargo, se un comenza a contrastar os argumentos dos antisionistas cos que emprega(ba)n os antisemitas de toda a vida, pode que se leve algunha sorpresa. Podo entender que Israel sexa criticado por determinadas políticas, pero non esa paixón que leva a identificalo co Mal absoluto. Extráñame.

Podería enteder que o fillo dun republicano represaliado odiase con saña ó bando franquista, e fora incapaz de face-la menor crítica respecto do bando do seu pai, do mesmo modo que podería enteder que a unha muller bosníaca non estaría en condición de facer ningúnha análise obxetiva do acontecido nos Balcáns. Ata aquí todo normal: hai situacións que, por sufrilas tan de preto, impídennos xulgalas racionalmente. É normal, somos humanos. O que xa me costa máis enteder é cóma, de entre tódalas desgracias que sacuden ó mundo, as únicas que chegan ó corazón dos europeos son as que lle afectan ós árabes en conflicto con Israel (particularmente ós palestinos), e só e cando as súas desgracias sexan imputables a Israel. Unha solidaridade moi oportuna, non é certo?, aquela que só se promove contra segudo qué vítimas. Así, a bote pronto, ocrórreseme unha ducia longa de países que vulneran os Dereitos Humanos e contra os que non están nas axendas dos solidarios selectivos, ou só cando algunha barbaridade os pon, temporalmente, no mapa. Logo esquéncense, e volven ó odio noso de cada día.

Solidaridade, por certo, ben curiosa, aquela que no canto de promover iniciativas que axuden a tender pontes entre as sociedades, prefiren aillar (ou tentar aillar) a unha das partes do conflicto. Na mellor tradición do cordón sanitario (coma o que promoveu Aznar, durante a súa segunda lexislatura, contra os partidos nacionalistas no Estado español; é que xa olvidamos?), os posuidores da Autentica Superioridade Moral permitense condear a toda unha sociedade polas políticas que detestan do seu Goberno.

Algúen se imaxina que un profesor de instituto ruso fora vetado para impartir unha conferencia en Francia pola política do Kremlin en Chechenia? Porqué esta clase de razoamentos de sentido común non se fan cando na frase aparece a palabra Israel? É que, así coma hai un Alto Comisionado das Nacións Unidas específico para os refuxiados palestinos (e outro para o resto dos refuxiados do mundo), tamén hai dous sentidos comúns: o normal e o de xulgar a Israel? Sen embargo, os motivos que se dan para adoptar esta medida illacionista non son tan ruíns, faltaría máis. Así, segundo explican:

"Con el régimen de apartheid en Sudáfrica, ya se aplicó el boicot cultural, económico, deportivo y turístico. Las sanciones impuestas por la ONU y la respuesta internacional propiciaron el cambio democrático."

A iniciativa é loable, pero se o que pretenden é que, mediante o boicot, Israel pase a ser unha democracia, o máis suave que se me ocorre é que chegan un chisco tarde. Por outra banda, sería o primeiro caso da Historia na que unha medida aillacionista conseguira promove-la democracia nunha sociedade. Ou é que algún dos que defende este boicot está tamén a favor da infausta Lei Helms-Burton? Sen embargo, neste caso todo está xustificado, porque se fai con moi bóas intencións:

"El boicot no va dirigido a los artistas israelíes como individuos, ni a un pueblo; va dirigido a las instituciones estatales y oficiales que sustentan la política segregacionista de Israel."

Para non ir dirixido contra eles, resulta que son eles os que o están a padecer. Sen dúbida, haberá quen crea que é exaxerado equiparalos, pero se o antisemitismo e o antisionismo son tan diferentes, hai que recoñecer que, na práctica, non é doado distinguir o un do outro.

Tres cousas

Tres cousas, tres:

1- Acabouse. E algúns parece que se alegran de ver confirmada-las súas teses. Pero están moi equivocados se cren que se pode acabar coa violencia etarra "sin cuartel y todos juntos". Quedarán coma salvadores de cara á galería, pero a obriga dun gobernante é solucionar un problema, e non facer inútiles exhibicións de forza. Zapatero intentouno, é iso é algo que o honra. O fracaso do proceso, en todo caso, é só imputable a quen vulnerou unilateralmente calquera esperanza de solución dialogada.

2- Esta carta, publicada n´O levantador de minas ilustra ben ás claras cómo actúa un rexime ditatorial, que é o calificativo que mellor lle acae ó Reino de Marrocos. A nova nin sequera aparece no propio xornal, senón que foi enviada por algúen á sección de novas enviadas polos usuarios. Seguro que mañá comenza un boicot contra os productos marroquíes (comenzando pola súa industria hoteleira, claro), ó marxe de que se dite, xa mesmo, unha desas resolucións-churro que a ONU aproba con tanta alegría noutros casos. Si, esa clase de medidas deben estár ó caer. Anque, de todos modos, é comprensible que apenas lle deamos importancia. Ó fin e ó cabo, só son árabes masacrando a outros árabes, nada que nos interese. A gran desgraza dos saharauis é que o Sahara non linde con Israel; iso abondaría para esperta-la nosa solidaridade.

3- Era previsible que o tema de Reganosa ía marcar un antes e un despóis na relacción entre o BNG e a sociedade. Na Comarca de Ferrolterra, as eleccións demostráronno con creces. Recapacitar? Autocrítica? Iso non entra no vocabulario dalgúns. Agora, moito me temo que vimos de cruza-lo punto de non retorno.

Hoxe, en La Vanguardia

Lin varios textos elexíacos dun e doutro bando, pero de entre tódalas crónicas que estou a ler estos días, co gallo do corenta aniversario da Guerra dos Seis días, recomendo, pola súa ecuanimidade, o artigo de Henrique Cymerman publicada hoxe no xornal catalán La Vanguardia. Estivenno buscando, pero vése que non colgan na edición dixital os artigos do mesmo día; de tódolos xeitos, se mañá, ou dentro duns días, está dispoñible, colgareina no blogue.

Actulización: ó artigo só poden acceder os suscriptores. Si estaban dispoñibles outros artigos de Cymemrman, co que mirarei dentro duns días, a ver se só é de pago durante algún tempo.

O gardían da paz

Hai uns días, saía na prensa a última ameaza do presidente a República Islámica de Irán, Mahmud Ahmadineyad:

“Os pobos da zona arrancarán de raíz Israel se volve a ataca-lo Líbano”

Non tiña pensado escribir sobre a súa enésima bravuconada, pero hoxe enterámonos, segundo a axencia IRNA, que Ahmadineyad profetiza que todos seremos testigos do fin de Israel.

Por partes.

A Guerra do Líbano do pasado verán comenzou logo de que, despois de varios meses provocando pequenas escaramuzas nas poboacións do norte de Israel, a milicia paramilitar Hezbolá entrara en territorio israelí para atacar un pequeño destacamento do exército, matando a oito militares e secuestrando a dous deles. Non é ningún segredo que Hezbolá é armada, financiada e entrenada polo réxime iraniano, o país da zona ó que mellor lle acae o calificativo de “imperialista”. Obviamente non o é, porque todo o mundo sabe que ésa é unha circunstancia na que só poden incurrir os países occidentáis, (e Israel).

O réxime iraniano, o mellor exponenete de goberno teocrático que pode atoparse en Oriente Medio, ten a súa besta negra no florecente Estado de Israel, unha auténtica illa de perversión, libertinaxe, e dereitos civís na rexión. Coa súa nociva influencia, é posible que o exemplo das democracias occidentáis se extenda pola zona. De feito, o goberno de Teherán está poñendo todo a carne no asador para boicotear, a través do financiamento das milicias, calquera atisbo de negociación tendente a senta-las bases do Estado Palestino.

Cando tal Estado xurda, non será un réxime á imaxe e semellanza do país dos aiatolás. Será un Estado nado sen a carga da inxerencia da relixión, sen a perniciosa tradición que mantén, para desgraza da súa población e satisfacción do estamento relixioso, a gran parte do mundo árabe mergullado no medievo. Un Estado cos tres poderes separados, a imitación dun modelo xurdido en Europa, sen que por iso sexa menos universal, é un exemplo perigosos de máis. Hai moitos intereses en que a xente non comprobe as vantaxes dunha sociedade aberta.

Non é nova o interese de Teherán por desestabilizar a Israel. A agresión do seu brazo armado, que detonou a Guerra do Líbano é, de momento, o último capítulo dunha sucesión ininterrumpida de ataques máis ou menos velados. Por iso, cando leo que o presidente dese país se erixe coma defensor dos intereses dos “pobos da zona”, a primeira palabra que me ven á mente é cinismo. En realidade é a segunda; a primeira prefiro non escribila no blogue.

Que un home que, dende o inicio do seu mandato, se erixeu coma a salvagarda dos valores do Corán fronte á sempre odiada Modernidade se destaque cunha ameaza deste calibre non é o peor. O peor é comprobar coma un fanático fundamentalista se está a converter, dun tempo a esta parte, no novo ídolo dunha certa esquerda que, cegada polo odio, é incapaz de comprender os intereses contrapostos que mergullan nunca espiral de violencia a esa tan complexa rexión do planeta coñecida como Oriente Medio.

Munich

Non hai moito, estiven vendo Munich. Como é sabido, a película de Steven Spelberg relata a operación segreda dos servizos de intelixencia israelís, que tiña por obxeto executar ós autores da matanza, nas Olimpiadas de Munich do 1973, de once atletas israelís. Os asasinatos foran cometidos por un comando de Septembro Negro que se colou na Vila Olímpica. Ós erros na seguridade da mesma, uníuselle unha chapuceira operación de rescate improvisada polas forzas de seguridade alemanas no aeroporto da cidade, no transcurso da cal morreron os atletas que non foran abatidos nas instalacións olímpicas. Despois da matanza, nunha decisión difícilmente explicable, o mesmo país que apenas vinte anos atrás masacrara a seis millóns de xudeos, decidiu que o acontecido non era motivo dabondo coma para suspender as Olimpiadas.

A película narra a historia dun heteroxéneo grupo ó cal se lle encomenda a vinganza. Ó longo do seu periplo polo mundo, na súa busca dos autores da matanza, van descubrindo a outra cara dos autores da mesma. Atópanse na tesitura de ter que matar as persoas ás que estan acostumados a ver coma terroristas, no seu contexto familiar, en circunstancias que os levan, en máis dunha ocasión, a dubidar da moralidade da súa misión. Conforme avanza a operación, as dúbidas medran no seo do grupo. Ó mesmo tempo, comenzan a sentirse cercados. Para quen non vira a película, prefiro non entrar en detalles.

Hai unha escea pola que xa paga a pena ver a película. No transcurso da súa operación, recalan nun piso franco nunha cidade árabe (creo que Estambul, agora non estou seguro), o cal xa estaba alugado a outro comando árabe, que non sabe a identidade dos primeiros. Un dos árabes e o lider do grupo israelí, Avner, saen, cando xa é de noite, a fumar ás escaleiras. Coma quen non quere a cousa, este último saca o tema da guerra eterna contra Israel. Intenta convencer ó palestino de que teñen milleiros de sitios nos que vivir, mentres que os xudeos só contan co terreo no que se asenta Israel. En calquera outro lado serán extranxeiros, por moito tempo que pasen. O palestino enfurécese, o israelí deixa o tema, todo queda en calma. Dous homes fumando nunha escaleira non é nada doutro mundo. Polas circunstancias de cada un, ese encontro casual tornase noutra cousa. Máis alá da loita que os enfronta, da súa etnia ou relixión, só son dous tipos fumando, nada máis. A escena é fermosa toda ela, cargada de contido, maila súa sinxeleza.

Se algo queda despois de ver Munich é un pouso de senrazón ó redor deste conflicto. Os intereses non son tan diferentes, ambos queren ter un país de seu, e no canto de comparti-lo terreo, levan máis de sesenta anos na tarefa imposible de intentar que o outro desista antes. Queda, tamén, unha sensación de rexeitamento cara os tan tristemente famosos asesinatos selectivos. E, incluso máis que por calquera consideración ética, que tamén, polo simple feito de que son contraproducentes. É apaga-lo lume con gasolina.

Por moito que xa o supesemos, ó ver nunha trama tan ben recreada as consecuencias que provoca esa moi criticable política do Goberno israelí, non queda se non opoñerse a ela con índa máis claridade. Non é doado decirlle ós familiares dos falecidos nos frecuentes atentados terroristas que, dende sempre, sacuden Israel, que o Goberno non vai a tomar medidas contra os asasinos do seu fillo, muller, pai,… Pero, por incomprensible e doloroso que sexa para eles, o Goberno debería deixar de promover unha medida que, a cambio de satisfacer temporalmente á opinión pública, contribúe gravemente a enconar o conflicto.

Máis alá da media hora do final que lle sobran a tódalas películas de Spilberg, Munich é unha obra honesta, que supón unha oportunidade inmellorable de coñece-los entresixos do conflicto árabe-israelí dende os ollos dalgúns dos seus máis directos implicados.