Só israel

Europa sempre chora cun só ollo. Nomeadamente, os nosos cutre-intelectuáis de medio pelo, tal e coma estamos a ver estos días. Por iso, lembrar coma fai Albiac, a nosa inhibición colectiva aquí ao lado, nos Balcáns, é un exercicio de memoria que a cantos estos días van a xogar a ser solidarios debería provocarlles algo semellante á vegoña.

Por Gabriel Albiac

En tres minutos e trinta e seis segundos, a aviación israelí aniquilou a práctica totalidade dos cuarteis de Hamas en Gaza. Deu morte a un número non menor de trescentos milicianos de uniforme. Eliminou a varios xefes militares inimigos. Sen apenas producir baixas civís. Nun espazo mínimo, como é a franxa de Gaza, demográficamente ateigado e no cal a continuidade entre edificios civís e militares é absoluta e o uso da poboación como escudo humano práctica estable, a operación era de dificultade extrema. Non hai no mundo un exército, que non sexa o israelí, disposto a asumir os custos dunha acción selectiva tan complicada. Cando as forzas da Unión Europea e dos Estados Unidos apostaron por intervir militarmente na antiga Iugoslavia, tomaron a solución máis rápida, máis económica e de maior eficacia: aniquilar indiferenciadamente á máis alta cifra posible de poboación serbia. Sen distincións. Non houbo obxectivos especificamente militares. Do que se trataba era de forzar unha reacción de pánico na cidadanía que levase ao derrocamento do réxime de Belgrado. Canto máis alta fora a conciencia de indefensión dos habitantes das cidades e máis infalible a certeza de ser branco seguro das bombas, máis rápido sería o envorco político.

Aos gobernos europeos -sen excepción- pareceulles estupendo. Tanto máis, canto que o custo en combustible e proxectís corría a cargo exclusivo dos americanos. E nin un só soldado da Unión Europea ía correr un átomo de risco. Beneficio puro. Non hai humanitarismo que sobreviva a un tal sentido do rendible. O que fai diferente ao exército israelí de calquera outro exército do mundo é precisamente a primacía, no cálculo de custos, de certos principios fundacionais do Estado de Israel: a neta distinción entre combatentes e non combatentes no campo inimigo. É a súa máis alta forza moral. E a súa debilidade máis alta. Algo que os seus inimigos souberon -é lóxico que así sexa- utilizar sempre. Os arsenais palestinos almacénanse nos sotos de escolas e hospitais. Os cuarteis de mando terroristas están instalados en bloques de vivendas saturados de habitantes. Os caudillos militares islamitas desprázanse rodeados das súas proles infantís como dunha inviolable garantía. Os ben armados milicianos que disparan contra o exército israelí se pertrechan sistematicamente tras os críos que lanzan épicas pedras contra os tanques.É a lóxica terrible dun conflito desigual: o que enfronta ao exército dun dos países máis democráticos do planeta coa guerrilla teocrática máis refractaria, non xa á democracia, a calquera forma de sociedade moderna. En tres minutos e trinta e seis segundos, a aviación israelí aniquilou a práctica totalidade dos cuarteis de Hamas en Gaza, deu morte a un número non menor de trescentos milicianos de uniforme, eliminou a varios xefes militares inimigos. A alguén se lle pasa pola cabeza como terían sido as cousas se Israel expuxera unha estratexia similar á europea en Iugoslavia?

Agora chorades?

De todas as crónicas, post e comentarios que lín no día de hoxe sobre a ofensiva militar israelí na Faixa de Gaza (logo dun fin de semana fora, sen internet, e un día imposible), de todas as persoas que falan de “xenocidio”, “holocausto” ou “matanza” ao ver o sempre lamentable regueiro de mortos, pregúntome cantos deles crerán realmente que o que están a decir é certo, e cantos, sabendo que nada do que está a pasar agora en Gaza encaixa nesas verbas, repite ese discurso para obter o caché humanitario do que fala Hermann Tertsch.

Pregúntome cómo pode ser que a esquerda e non tan esquerda de salón abarate a palabra “xenocidio”, isto é, o intento de rematar con todo un grupo social, pola morte de trescentas persoas dunha poboación de millón e medio, a maioría abrumadora das cales eran brancos militares pola súa pertenza a unha organización terrorista? Paga a pena pararse a retrucar cando o nivel é tan paupérrimo?

Pregúntome, tamén, polos autodenominados solidarios, aqueles que consideran un crime contra a Humanidade bombardear as instalacións militares de Hamás, a súa emisora de televisión, ou os túneis cos que introducían as armas coas que logo mataban israelíes. Sinto curiosidade por saber onde estiveron durante os tres últimos anos os autores de grandes proclamas, aqueles que agora afirman moi solemnes a súa profunda preocupación polas vítimas civís e aos que, é curioso, non lembro terse queixado cando os palestinos mataron e mutilaron intencionalmente a civís xudeus de Israel. Non tres días. Tres anos.

Para saír de dúbidas, recurrín á rede Chuza (levaba tempo sen ir), á procura, de entre as novas enviadas polos usuarios, dalgunha sobre os cidadáns das vilas fronteirizas ós que, ás veces, hai que amputarlles unha perna ou ben dar de baixa no rexistro porque nos quince segundos de aviso dende que sonan as alarmas non tiveron tempo de atopar un refuxio seguro. Coma é bóa verdade que aquí estamos todos moi concienciados cos civís de ambos bandos, a marea de solidaridade que o tag: Sderot me revelou a piques estivo de bloquear o Firefox.

Outra dúbida; gustaríame saber de qué maneira cren os nosos intelectuáis de medio pelo, sempre tan críticos con todos os gobernos, agás co que lles dan subvencións, que debería facer o Goberno de Israel para atallar os lanzamentos de cohetes dende Gaza. Anque non deixa de ser ésta unha pregunta supérflua porque, se fora Galiza a que tivera que lidiar con tan entrañabeis veciños, sen dúbida seríamos moito máis humanitarios. Nós, que somos supermulticulturáis, non pegaríamos tiros, que é unha cousa moi fascista. No seu lugar, respostaríamos á violencia islámica cun concerto de folk, unha actuación de monologuistas, e unha proxección de cine de Quirciguistán. Seguro que ao ver o noso marabilloso corazón, os guerreiros de Corán nunha man e kalashnikov na outra verían a luz, cairíanlle as bágoas, e correrían ao noso encontro para cantar todos xuntos We are the world. Pode ser. Cando cheguemos a esa situación, seguro que en Galiza sobran quénes se presten coma voluntarios, tantos coma agora poñen o berro no ceo por matar a quénes durante tres longos anos sementaron de terror o sur de Israel.

Máis alto aínda que a dor das inevitables vítimas inocentes, que as bombas que a estas horas seguen a caer na Faixa, ou que o rebumbio mediático, se hai algo que se escoita alto e forte en Galiza son as queixas de quenes sempre choran cun só ollo.

Este conflicto, sabémolo, non é de bós e malos. Máis os que o seguimos coma espectadores (é o que somos, e máis nada), non deberíamos dar por válidas as opinións daqueles que só se lembran de Oriente Próximo cando poden dar renda solta ás súas fobias particulares.

[Máis: comunicado da Embaixada de Israel, en El Cuarto Reich; Porqué se ataca a Gaza?, na páxina da AGAI; Los baños de sangre públicos y privados, en Judíos en el norte de Sefarad; O mundo inteiro condeia a autodefensa judea, en Últimos días de Bar Kockba; e a ofensiva en Oriente Miedo (1, 2 e 3) e Herutx (1, 2, 3, 4, e 5).]

Viena, 1938

Unha brevísima testemuña visual; estado dalgúns negocios na culta e refinada capital austríaca (Vídeo, 0:59).

Visto aquí.

Un deus rencoroso e feroz

José Saramago imparte leccións de Dereitos Humanos:

La sigla ONU, todo el mundo lo sabe, significa Organización de Naciones Unidas, es decir, a la luz de la realidad, nada o muy poco. Que lo digan los palestinos de Gaza a quienes se les están agotando los alimentos, o se les han agotado ya, porque así lo ha impuesto el bloqueo israelí, decidido, por lo vistos, a condenar al hambre a las 750 mil personas registradas allí como refugiados. Ni pan tiene ya, la harina se ha acabado, y el aceite, las lentejas y el azúcar van por el mismo camino. Desde el día 9 de diciembre los camiones de la agencia de Naciones Unidas, cargados de alimentos, aguardan a que el ejército israelí les permita la entrada en la faja de Gaza, una autorización una vez más negada o que será pospuesta hasta la última desesperación y la última exasperación de los palestinos hambrientos. ¿Naciones Unidas? ¿Unidas? Contando con la complicidad o la cobardía internacional, Israel se ríe de recomendaciones, decisiones y protestas, hace lo que viene en gana, cuando le viene en gana y como le viene en gana. Ha llegado hasta el punto de impedir la entrada de libros e instrumentos musicales como si se tratase de productos que iban a poner en riesgo la seguridad de Israel. Si el ridículo matara no quedaría de pie ni un solo político o un solo soldado israelí, esos especialistas en crueldad, esos doctorados en desprecio que miran el mundo desde lo alto de la insolencia que es la base de su educación. Comprendemos mejor a su dios bíblico cuando conocemos a sus seguidores. Jehová, o Yahvé, o como se le diga, es un dios rencoroso y feroz que los israelíes mantienen permanentemente actualizado.

[Máis: El Auschwitz de José Saramago, en Shema Israel]