Unha anécdota

Mentres non se da unha solución definitiva para o Caso Valadés, vou contar unha anécdota que demostra canta razón tiña aquela canción de Marisol.

A historia é ben coñecida; aconteceu xa hai moitos anos, cando durante unha celebración do Día da Patria un grupo de persoas lle prendeu lume a unha bandeira española. Naquel momento, Francisco Rodríguez atopábase no lugar, e foi detido por ter participado (supostamente) na queima. Convén lembra que, naquel momento, ese delito estaba tipificado con seis anos de cadea.

Naquela época, o proceso estivo rodeado dunha forte polémica; o certo é que, á marxe da opinión que cada quen teña del, non parece moi normal que ninguén vaia preso por iso. Pero o proceso estaba en marcha, e a posibilidade de que acabara na cadea era algo real. O asunto foi tratado na Audiencia Provincial da Coruña, e as testemuñas estaban divididas entre os que negaban os feitos e os que os confirmaban. Así, seis militantes do BNG declararon a favor do imputado, e outros tantos policías fixeron o propio para acusalo. As cousa estaban tan xusta que se decidiu recurrir a un terceiro imparcial, alguén de quen o tribunal estivera seguro de que non tiña interés no proceso.

O elexido para desempatar foi un xoven xornalista que daquela traballaba para La Voz de Galicia. Entre os seus compañeiros de profesión, el era a fonte máis fiable para saber cantos manifestantes había en cada mobilización e, por motivo do seu traballo, atopábase alí o día dos feitos, coma un terceiro imparcial. Os días previos á súa comparecencia, os xornais incidían na relevancia que tiña a súa testemuña, posto que, ó se-lo único que non tiña preferencia por ningunha parte, era a declaración á cal o tribunal lle ía dar máis importancia.

O xornalista acudiu a xuízo e, para sorpresa de todos, declarou que Francisco Rodríguez non estaba entre os implicados na queima. Declarou que el, que estaba alí, vira claramente coma o imputado non se atopaba entre quenes lle prenderan lume ó símbolo da unidade de España. Como consecuencia desa declaración, o tribunal dictaminou que non había probas dabondo coma para condealo, e consecuentemente, absolveu ó imputado.

A historia non tería o maior interes de non ser que ese anónimo benefactor foi Miguel Boo, que, cousas da vida, é Socio Fundador e actual Secretario da Asociación Galega de Amizade con Israel.

É unha tómbola, é.