31 de out. de 2007

Os tres do eixo: Simón, José e Jesús


Algo avergoñado polo retraso, acabo de acordarme de que aínda non falei aquí de tres veciños do Eixo que entraron onte na cadea por un absurdo total. Coma este blogue leo máis xente de fora de Galiza que de aquí, é probable que moitos leitores non saiban de qué vai a historia.

A reconstución dos feitos, en Vieiros:

Os feitos remóntanse a finais do ano 1997, cando o Ministerio de Fomento decide construír un terceiro carril na estrada N-525 Santiago-Ourense ao seu paso polo Eixo. Este tramo, duns dous quilómetros, atravesa a parroquia pola metade, e até daquelas a velocidade no mesmo estaba limitada a 50 km/h.

Os veciños opoñíanse a este novo carril de subida, dado que Fomento non prevía a construción de pasos para os peóns nin doutras medidas de seguridade, nunha zona onde os nenos debían coller o bus do colexio. Tamén, o paso as fincas dun e doutro lado ficaba bloqueado. As protestas dos veciños caeron en saco roto até que despois de varias mobilización conseguen que se paren as obras.

Ante esta situación, Fomento entrégalles un documento aos afectados onde se compromete a que, se lle permiten finalizar a obra, manterá inutilizado o terceiro carril cunhas boias até a construción dos pasos reclamados. Nun primeiro momento o ministerio cumpre coa palabra dada, mais chegado o verán de 1998, coas infraestruturas prometidas por facer, decide abrir o carril da discordia. Os veciños reaccionan e, dado que en poucas horas de traballo pódese acondicionar a vía, deciden montar gardas de mañá e de tarde para impedilo.
Pola mañá, mulleres e nenos, e pola tarde, todos xuntos, vixían a estrada, baixo a atenta mirada, a súa vez, de efectivos da Policía alí despregados. Unhas dúas semanas manteñen este ritmo, até que o 13 de xullo, as Forzas de Seguridade do Estado presuntamente reciben a orde de finalizar coas protestas. Esa mañá, varias mulleres son empurradas e golpeadas o que provoca a indignación dos habitantes do Eixo.

A tensión vai en aumento. Tal é así que ao día seguinte, desprázanse até o lugar dous furgóns da Policía procedentes da Coruña para evitar que se corte a estrada. Os veciños deciden marchar por ambas as dúas beiravías berrando consignas. Uns metros por detrás sitúanse os axentes.
É entón cando un dos manifestantes, un cativo duns 13 anos, irmán de Simón Márquez, insulta a un dos policías, que acto seguido decide detelo e levalo a un dos furgóns policiais, case que a rastro debido a resistencia que opón o neno. Algúns veciños, alarmados pola situación, abalánzanse sobre o axente. Outros policías acoden ao tumulto, e o grupo acaba por caer a rolos por un terraplén. Como consecuencia, o primeiro dos axentes resulta ferido nun ollo e no nariz e ten que ser trasladado ao hospital.

Asi mesmo, recóllese neste blogue de apoio:


Ca dignidade de quen se sabe inocente, os tres do Eixo, entraron finalmente na prisión ca cabeza ben alta no medio dunha salva de aplausos de esas que só se lles dan ás boas persoas… vinte minutos mais tarde os veciños seguiamos aplaudindo.

O día de onte, estas tres persoas entraron finalmente na cadea. Dende este blogue quero amosar a miña total adhesión e simpatía con Simón, José e Jesús, e súmome, dende a modestia desta bitácora, á campaña a prol do indulto.

No seguinte vídeo, os implicados explican os acontecementos que os levaron, no día de onte, a ser privados da súa liberdade.


Máis:

O porvir é longo

Antonio Muñoz Molina.
.
Algunhas veces os mellores soños cúmprense, os desexos que parecían máis imposibles: só que quén desexou e soñou xa non chega a sabelo, porque na espera fóiselle a vida, e porque o porvir é demasiado longo para a brevidade da experiencia humana. Todo o que agarda sabe que a victoria é súa, di Antonio Machado. Pero o que morre agardando morre vencido, e tal vez nin sequera lle sirve de consolo o que di o último verso dese poema de Machado: que a arte é longa, e ademáis non importa. Impórtalle á nosa vaidade, ao noso desexo lexítimo de recoñecemento, anque os dous adoitan a atoparse tan mesturados que case nunca é posible distinguir o un do outro, separar o metal limpo da ganga. Foron vaidosos algunos dos grandes escuros, dos que agardaron sen saber que a victoria era súa e que o porvenir os veneraría? Kafka, Stendhal, Van Ghog, Cervantes. Coma unha lúgrube declaración, o filósofo enfermo e homicida Louis Althusser puxo ese título ás confesions que só se publicarían cando el xa estivera morto: O porvir dura moito tempo.

O porvir é un mundo descoñecido, un inmenso país extranxeiro no que, sen embargo adquiren a veces a cidadanía algunha obras ou algunha lembranza ou soños dos muertos. En vida, a Miguel de Cervantes despreciáronno as figuras máis selectas da intelectualidade de Madrid. Sen dúbida morreu pensando que non acadara gran cousa, que lle faltara tempo para escribir o que soñaba, o que lle xustificaría, para terminar tranquilamente o Persiles e emprender a segunda e definitiva parte da súa querida Galatea. Agora veo no xornal ás máis sutís intelixencias universitarias e cortesáns e ás máis altas satrapías do poder presentando unha nova edición do Quixote e lémbrome con algo de mágoa e solidaridade daquel home de quen sei tan pouco e a quen quero tanto, morto e enterrado no seu pasado lonxano, nas vésperas do ancho porvir que non chegou nin a albiscar, e que se cadra, no fondo, ao final de su vida non lle tería importado tanto.

Polos mesmos días do aniversario de Cervantes presencio a realización tardía doutro soño, o cumprimento do desexo doutro español trasteado pola vida, absolto pola morte de outra espera sen fin. No María Guerrero representase San Xoán, de Max Aub, cun luxo de escenografía e maquinarias que asalta o patio de butacas e os palcos laterais de teatro, convertidos cada noite nunha pantasmagoría de buque vello á deriva, de Titanic sen gloria cargado de xudeus que naufragaron en alta mar ante a fría indiferencia do mundo, igual que naufragaron moitos millons dos seus semellantes no cataclismo negro de Europa, xusto no tempo no que Max Aub escribía esta traxedia, sen moita esperanza de que fora representada ou lída, escoitada por alguén. O porvir dura demasiado tempo: demasiado para a pacencia e a perseverancia humana: en 1942, camiño de América, nun barco cargado de fuxitivos europeos Max Aub imaxinou a viaxe sen destino do cargueiro San Xoán, soñou esperto as persoaxes, as palabras, as bodegas con cheiro a metal quente e a esterco de cabalo, á desesperación de agardar sempre, á lenta tortura civilizada dos pasaportes e os procedemientos administrativos. Instalado en México escribiu a súa obra, chegou a editala, imaxinou a súa posible representación igual que imaginara antes as vidas das personaxes e o lugar onde vivían e morrían. Morreu el mesmo sen que se representara nunca, tristemente resignado a que nin as súas novelas nin o seu teatro chegarían nunca ao público para o que as escribira, e grazas ao cal esas obras adquirirían unha plena existencia. Unha novela editada, anque teña poucos leitores, todavía é algo, existe dunha forma tanxible, anque segreda. Pero unha obra de teatro nunca representada está tan morta como unha música que ninguén tocou, tan morta ou tan aletargada, amortaxada nunha catalepsia que pode durar para sempre.

Vía San Xoán no teatro, erixida por fin no tempo presente e en realidade, escoitaba, ditas en voz alta, berradas, as palabras que lin en silenzo, vía sobre o escenario maletas ciscadas e baúis de fuxitivos, un espellismo de pranchas oxidadas de metal, de serenas de buques e o piar de gaviotas, un naufraxio tan aterrador coma unha apocalipse, despois da cal, no silenzo recobrado, recitábanse as palabras terribles e sen embargo alentadoras do Libro de Xob. Pero o que eu estaba vendo non era una función de teatro: usurpaba o porvir de outro hombre, Max Aub, asistía ao cumprimento tardío e parcial dun soño que era seu.

A Fiscalía bloquea o corte de electricidade a Gaza

O asesor xurídico do Goberno israelí, Menahem Mazuz, prohibiu ao Exército cortar a electricidade á franxa de Gaza mentres non poida garantir que a medida é só aplicable de forma limitada. A decisión foi anunciada, nun comunicado remitido hoxe a Efe pola oficina de Mazuz, tras unha reunión con asesores xurídicos de todos os organismos e ministerios involucrados no plan para cortar a subministración de electricidade a ese territorio palestino. Esta decisión obriga ao Exército a aprazar a aplicación desa medida ate que se atopen as vías para garantir que non afectará a centros civís, como hospitais. O asesor pediu aos "organismos de Defensa un estudo máis exhaustivo para examinar a aplicación (do corte de electricidade) para que estea en liña coa decisión do Goberno de que o plan non prexudique á poboación civil.


Visto en En defensa de Israel.

30 de out. de 2007

A maior diferenza


"Rosa Montero: Alégrame que gañe vostede o Premio Príncipe de Asturias das Letras e non o da Concordia, por exemplo. Debe de estar farto de que a súa faceta política se superpoña todo o tempo á literaria. En España, ademais, considéraselle un dos poucos "xudeus bos" en contraposición con todos os demais, que se supón que son "xudeus malos". Supoño que esta simplificación tan dogmática resultaralle incómoda.

Amos Oz: Si, síntome enormemente incómodo con iso, porque aos ollos da prensa europea, non sucede só en España, Israel consiste nun 80% de fanáticos colonos en Cisxordania, todos moi relixiosos; un 19% de crueis soldados nos controis das estradas, e un 1% de marabillosos intelectuais como eu mesmo que protestamos contra o Goberno e criticámolo. Como é obvio, isto é unha completa distorsión da realidade israelí. Por outra banda direille que o título que máis me gustaría ter algún día é o de "antigo militante pacifista". Porque iso significaría que conquistariamos a paz. Oxalá non necesitase ser político nunca máis.

(...)

Vostede leva pedindo desde 1967 que haxa dous Estados, o israelí e o palestino. Nisto foi verdadeiramente precoz. Sempre tivo unha visión moi pragmática sobre o asunto. Como vostede di, unha visión de médico.

A maior diferenza entre a intelectualidade de esquerda europea e eu mesmo é que os intelectuais de esquerdas europeos, cando ven un conflito internacional, apresúranse a asinar un manifesto contra os malos, organizan unha manifestación apoiando aos bos e logo vanse durmir moi satisfeitos de si mesmos. Eu, pola contra, teño a actitude dun médico de urxencias. Se vexo que houbo un accidente de tráfico na estrada e vexo que hai feridos ensanguentados, antes de porme a determinar quen foi o que causou o accidente ou que porcentaxe de culpa hai que repartir a cada cal, o primeiro que intento é parar a hemorraxia, e a continuación estabilizar ao paciente. E logo diso mirarei o xeito de curar as feridas. Non perdas un tempo precioso preguntando quen ten a culpa, porque ademais, no caso de Israel e Palestina, non se trata dunha cuestión en branco e negro."

Unha máis que recomendable entrevista con Amos Oz, íntegra en galego en Galiza-Israel e en español en El País Semanal. Paga a pena lela enteira. E si, suscribo a súa opinión sobre a intelligentzia europea; eu tamén creo que sobra moralismo e falta realidade.

25 de out. de 2007

Zapatos en Budapest

O luns tiven a fortuna de poder acudir á conferencia de Jaime Vándor Koppel en Compostela. Nela contou as súas experiencias de neno en Budapest, durante a ocupación nazi de Hungría. É unha fortuna, que se cadra non valoramos, pero que dentro de pouco será imposible, ter a oportunidade de coñecer un periodo capital da Historia da Humanidade por quen tivo nela un papel de partícipe involuntario. Agradezo á AGAI que nos achegue a Galiza a memoria do pobo xudeu, máis cando, coma nesta ocasión, é algúen que viviu a etapa máis negra do noso pasado coletivo quen nola relata en primeira persoa.

Coma ben suxería un compañeiro, escoitandoo era doado comprobar que a traxedia que o auxe do nazismo acarrexou para o pobo xudeu, así coma para os demáis impuros, non se circunscribiu aos campos de exterminio. Foi un proceso gradual de acoso e derribo. A opresión administravia á que se viron sometidos non era ningunha novidade; sen embargo, abonda con que cho conte quén estaba alí, padecéndoo, para que o frío dato cobre vida ante os teus ollos. Ao principio, foron pequenas trabas administrativas. Minucias, se cadra, máis a súa función non era tanto causar perxuízos coma marcar a súa sorte. Entre estas marcas, claro, a máis famosa son as célebres estrelas amarelas que debían levar cosidas na roupa. Vándor afirmou que el aínda conservaba a súa. Parece incrible que un anaco de tela poida ter tanta relevancia.

Maila o inicio de lenta tortura burocrática, axiña se precipitaron os acontecementos. Chegados a este punto, moitos dos que, ata entón foran bós veciños, ollaron cara outro lado para non verse involucrados.

De entre todas as anécdotas que relatou, unha das que máis impresión me causou foi a das execucións á beira do Danubio. Relacionadas co elas, hai uns meses atopara por casualidade unhas fotografías dunha curiosa escultura en Pest; o extraño é que eu mesmo camiñei por ese paseo hai uns anos, e non lembro vela. O máis probable é que dera a volta pouco antes de chegar a ela, unha mágoa.

A escultura consiste nunha serie de zapatos de ferro dispostos á beira do río, coma se algúen os abandoara antes de botarse ou que o botara a el. O calzado lembra a aquelas persoas que foron tiroteadas canda o Danubio, para que fora o río o que se encargase de levar os corpos lonxe da cidade. Máis o que non sabía, e descubrín o luns, era que á hora de executar aos reos, para aforrar munición, amarrábanos de dous en dous, e só lle disparaban a un. Así, o compañeiro do que fora abatido morría afogado, ao caer co corpo do outro ao río. Un tio do conferenciante morreu desta maneira.


Non sei qué opinarán os leitores, máis eu teño claro qué me parece a escultura: é un reproche silenzoso.


Fotos: A_R_D_E_N, twharris, e smee.

O dinamismo do Yad Vashem

P. ¿Qué proxectos novos medita Yad Vashem?

R. Somos moi dinámicos. Mil estudantes acuden cada día ás nosas escolas; 250.000 viñeron en 2006. Temos 20 aulas e necesitamos 10 máis. Non se trata só de ensinar a historia do Holocausto; temos que explicarnos os modelos de comportamento das vítimas: qué motivou aos perpetradores do Holocausto, que non eran bestas, senón seres humanos malvados? Por qué moitos miraron cara outro lado? Por qué colapsou o sistema de valores orixinado na Revolución Francesa?


P.
¿E con vistas ao exterior?


R.
Queremos chegar a xóvenes líderes políticos, sobre todo en Europa, e a quenes crean opinión. Subiremos a Internet as nosas enormes bases de datos, arquivos e fotografías. Tamén incluiremos máis adiante parte da nosa biblioteca, que ten 112.000 volúmes. Queremos traducir a nosa web ao árabe, o que é importante, e despois ao español. E, por suposto, averiguar os nomes de todas as vítimas que poidamos. É imposible atopalos todos, porque en Europa Ocidental fixéronse listas das vítimas, pero non en Europa Oriental, onde comunidades enteiras foron prácticamente aniquiladas.


Nesta entrevista, Avner Shalev, director do Yad Vashemm, informa dos proxetos de futuro do museo, así coma da as súas opinións sobre o controvertido tema do negancionismo. A entrevista fáiselle a raiz da concesión ao Yad Vashem do Premio Principe de Asturias da Concordia. Coma afirma Gustavo Perednik nesta outra entrevista: "Paréceme unha excelente compensación. Eu estaba moi doido polo feito de que lle deran este mesmo premio a Said. Opúxose aos acordos de Camp David porque alí se renunciaba a unha Palestina enteira e a iso chámanlle en Europa un adalide da paz. Unha paz sen Israel, claro."

23 de out. de 2007

"Ja soc aqui"



Dun político catalán a outro, porque hoxe cúmprense trinta anos do retorno de Josep Tarradellas trala ditadura franquista. Reportaxes nos medios:


Artigo de Durán i Lleida sobre o velo

O nacionalista Josep Antoni Duran i Lleida, presidente do Comité de Goberno do UDC e Secretario Xeral de CiU, publicou un interesante artigo en El Periódico de Catalunya, sobre a poémica do velo, e cuxo fondo suscribo.

Entendo, tal e coma se expón ao final, que convén comenzar a dar un debate sobre qué modelo de integración imos a escoller antes de que sexa tarde de máis para escoller ningún, e a sociedade acabe polarizada. Noutros países, onde este debate se obviou ou non se tratou con profundidade dabondo, tras unha inicial aceptación acrítica xurdiu con forza un rexurdimento da extrema dereita, sempre atenta ás insatisfacións que as democracias parlamentarias non resolven para presentar o seu demagogo (e moi perigoso) discurso salvífico.

Regular cómo imos a integrar á inmigración, e non só a provinte de países islámicos, é o único modo de atallar un problema antes de que a guetización sexa unha realidade imparabel.


As premisas do debate do velo

de Josep Antoni Duran i Lleida

Dende hai unos días, a posibilidade do uso ou non do veLo islámico nos colexios xera un amplo debate que vai moito máis alá do caso concreto vivido na escola pública Annexa-
Joan Puigbert de girona. Neste contexto, unhas declaraciones miñas solicitando unha regulación clara da cuestión foron motivo suficiente para recibir máis descalificacions que razoamentos. O pasado día 9, o señor Abdennur Prado, presidente da Xunta Islàmica Catalana, cargaba sen ambaxes contra a miña persona nestas páxinas. Outros, invocando o nome da multiculturalidade, e cun descarado reducionismo, tamén se sumaron tan contentos ao debate.

A pesar de comenzar recibindo estas descalificacions que aportan ben pouca cousa, benvenidas sexan se todo isto nos permite avanzar cara un debate serio e bastante máis constructivo ca o que se levou a cabo ata agora. Creo que no asunto do velo mistúranse argumentos diversos, alguns deles dun peso esmagador. A liberdade relixiosa ten que ser respetada, o derecho dos pais a decidir a formación dos seus fillos é, sen dúbida, dunha importancia fundamental: ninguén está obrigado a renunciar á súa cultura. Nisto non creo que discrepe nin un ápice do que di opinar, por exemplo, o señor Prado.

O PROBLEMA radica en definir exactamente as premisas do debate. Non podemos comenzar a debater nada se non sabemos con qué criterios temos que facelo. A miña opinión é que calquera debate sobre a liberdade relixiosa ou a pluralidade cultural ten que facerse situándoo sempre no marco do respeito aos dereitos humanos e ás liberdades fundamentais.

As liberdades democráticas non son as regras propias de ningún club cristiano nen de ningunha sociedade ocidental, senón conquistas da humanidade, avances irrenunciabeis polos que moitas persoas morreron e se sacrificaron de maneira heroica. A Declaración Universal dos Dereitos Humanos non pode ser mediatizada por ningunha costume nin por ningún afán disfrazado de respeito multicultural. As consecuencias das costumes e incluso das manifestacións públicas relixiosas nunca poden supor unha violación destos dereitos. Nisto, o señor Prado e eu tamén estaríamos dacordo, e se el non está dacordo comigo, eu non podo estar dacordo con él.

Elo significa que o uso do velo, por si mesmo, non posúe ningún elemento que non mereza o maior respeito. En cambio, non sería lexítimo se obedecera a unha práctica que o impuxera por razón da supeditación da muller ao home. Nestos asuntos do propio velo, San Pablo, na súa primeira Carta aos Corintios, afirma que a muller ten que cubrirse o pelo, así coma a súa sumisión ao home. Un velo islámico ou cristiano que se fundamente nesta argumentación propia de épocas e de mentalidades que xa deixamos atrás topa frontalmente co principio aínda máis importante da plena igualdade entre todas as personas, sen distinción de sexo, raza ou crenzas.

Tampouco a invocación da "multiculturalidade" ou o dereito a manter a propia cultura están por riba do respeito aos dereitos e ás liberdades fundamentais. Díxose moitas veces que todas as culturas son valiosas, pero nin a evolución nin os avances en materia de dereitos humanos poden verse recortados nen hipotecados por ningún multiculturalismo acrítico. Se fose así, os dereitos afectados non serían nen universais nen fundamentais. O debate non debe ser tanto se pode ou non levar un velo como síntoma e garantía do pluralismo relixioso, senón se tras el existe imposición ou libertad. O velo, é unha libre opción ou unha consecuencia da sumisión da muller ao home da cultura do islam? No primeiro caso, sería un debate que afectaría por igual ao velo ou a cualquera outro signo visible e ostentoso doutra relixión. No segundo caso, non é un debate relixioso, senón moito máis complexo.

SE É, POR tanto, exclusivamente relixioso, nada que decir. Se vai máis alá, quero engadir algunha reflexión máis. Os dereitos fundamentais da persoa non habitan só no teórico mundo da abstración académica, senón que se materializan en sociedades concretas. Giovanni Sartori, nun par de libros sobre o pluralismo, multiculturalismo e inmigración extranxeira, fala con claridad do multiculturalismo, e eu comparto a súa posición. O multiculturalismo non busca unha integración diferenciada, senón unha diferenczación multiétnica. Non todas as culturas merecen respeito nen todas teñen o mesmo valor. Atribuirlles a todas o mesmo valor é adoptar un relativismo que destrue a noción mesma de valor: se todo vale, nada vale: o valor perde todo valor. A nosa cultura fundaméntase no respeito aos dereitos da persoa, na súa dignidade, da muller e do home, e istos son valores superiores a calquiera outro.

Manteño o meu respeito por todo o mundo, incluso cando, nunha entrevista neste mesmo xornal o pasado 3 de octubre, lle preguntan ao pai de
Shaima, Belkasen Saidani, se apoiaría a posibilidade de que a nena se quitara o velo aos 18 años, xa que o islam non obriga a elo, e el responde: "Non, e a miña muller tampouco. A partir dos 16 años, as rapazas teñen que levalo". Estamos, pois, ante un debate de valores culturais máis que de pluralismo relixioso? Se iste fose o caso, hai que debatilo a fondo. É máis, creo que hai que facelo antes de que a sociedade comence a dividirse.


Publicado en El Periódico de Catalunya o sábado 20 de Outubro de 2007.

22 de out. de 2007

A única amiga dos curdos

Viñeta publicada no xornal 20 minutos

Recomendo unha moi interesante reportaxe sobre a montaña, segundo se di, a única amiga dos curdos. A intención do Goberno turco de entrar en Iraq para rematar cos santuarios terroristas das Forzas de Defensa Populares, o brazo armado do PKK, está traendo ás portadas (por uns días, ata que nos aburramos) o eterno problema do maltratado pobo curdo, a falta dun Estado de seu. Neste temas é doado caer no branco ou negro, co que me gustaría matizar algo. E todo porque, buscando o enlace na Wikipedia, atopei esta redación desafortunada sobre o PKK:

"O partido, coñecido polas súas siglas en kurdo (PKK), loita pola independencia do Curdistán turco nun Estado socialista, polo que é considerado coma unha organización "terrorista" tanto por Turquía, coma por Estados Unidos e a Unión Europea."

O PKK non está considerado terrorista polos EUA nin pola UE por pretender a independencia do Curdistán turco; por esa regra de tres, a miña prezada ERC xa estaría no listado de organizacións terroristas, xunto con Hezbolá ou ETA. Se o PKK está considerada unha organización terrorista é porque é unha organización que recurre ao terrorismo para acadar obxetivos políticos, e non porque entre eses obxetivos estea a independencia.

É unha sutil diferencia. Pretender meter no mesmo saco os obxetivos (cos que simpatizo) cos medio (que detesto) é un fraude intelectual que non se pode consentir.

Mentres tanto, a guerra xa deu comenzo no Curdistán iraquí.

Ventos de cambio en Polonia

"Os resultados oficiais parciais dos comicios lexislativos celebrados este domingo en Polonia confirman o triunfo do partido liberal Plataforma Cidadá (PO) de Donald Tusk e a derrota do conservador e hata agora primeiro ministro, Jaroslaw Kaczynski.


Escrutado el 74% de los votos, a Plataforma Cidadá obten un 41,2% dos sufraxios, o que equivale a 205 dos 460 escaños da cámara lexislativa polaca, segundo informou un portavoz da comisión electoral.

O Partido Lei e Xusticia (PiS), dos irmáns Kaczynski, conta co respaldo do 32,2% dos votantes, o que lle reportaría provisionalmente un total de 166 mandatos.

Ao parlamento de Varsovia terá tamén aceso o partido Esquerda e Democracia (LiD) do ex presidente polaco Aleksander Kwasniewski cun 13% dos votos e 52 deputados, mentres o moderado partido campesiño PSL logra un 9,2% dos votos e 36 parlamentarios." (...)


Xunto coa pérdida do poder de Kaczynski, estas elecións trouxeron outras dúas bóas novas; as saídas do Parlamento da Liga das Familias Polacas e de Autodefensa. Agora toca agardar que estos cambios alonxen do país a pantasma do seu particular nacionalcatolicismo (tan semellante ao que aquí aínda colea).

21 de out. de 2007

De volta a Carachi

Esta impresionante fotografía, na que Benazir Bhutto atende aos seus seguidores logo do brutal atentado do xoves, fala ben ás claras da devoción que esperta entre moitos paquistanies, fartos da (proto)ditadura de Musharraf. Acórdome daquelo no que sempre insiste Shlomo Ben Ami: ou ditaduras pro-ocidentáis ou democracias islámicas.

O malo é as alternativas que hai son entre moi malas e pésimas. Polo pronto, haberá que agardas ás elecións.

19 de out. de 2007

Non se entende

A recente confiscación de terras de Xerusalén leste por parte do Goberno de Israel trae a primeiro plano un asunto do que hai tempo que teño ganas de falar. E digo confiscación a mantenta, porque ese é o termo acaído para designar o que está a pasar.

A conquista de Xerusalén


Dende a que o nacente Estado de Israel conquistou a parte ocidental de Xerusalén na Guerra da Independencia, a Historia da cidade santa para as tres grandes relixións monoteístas estivo pragada de avatares. Os intentos indisimulados polo bando árabe por apropiarse da parte israelí, así coma os desta última por controlar a parte da cidade que seguía baixo dominio árabe foron a tónica dominante durante os vinte anos seguintes, ata que, no 1967, no transcurso da Guerra dos Seis Días os israelíes conseguiron entrar na parte oriental, reunificando a cidade baixo a súa bandeira.

Para Israel foi este fito o que determinou a concreción do proxecto sionista, e case se podería decir que foi nese momento cando se conqueriu a verdadeira independencia. Xerusalén era o motivo polo que volveran ao fogar primixenio, nunca esquencido. Neste senso, a euforia de saber que non só non habería unha segunda Shoah senón que saían da guerra recuperando aquelo que máis querían disparou a euforia colectiva ata límites inenarrabeis.


A Ocupación


A Ocupación dos que agora coñecemos coma Territorios Palestinos durante dita guerra foi enfocada no momento coma unha situación provisional. Entendíase que, así coma se lle ofrecese ao bando árabe a devolución do terreo a cambio dun armisticio, éste aceitaría de inmediato. A tales efeitos, inicíaronse ás poucas semanas negociacións tendentes a establecer un calendario para a retiradas das tropas, a cambio do compromiso de non agresión por parte dos países árabes. Máis, para estupor de Israel, os páises árabes amosáronse inflexibeis; ou todo ou nada. Centos de milleiros de árabes pasaron a quedar baixo o dominio dun país que non tiña ningún interese en encargarse deles.

A posibilidade de instalar poboacións israelíes nos terreos bíblicos foi unha tentación demasiado forte, á que o Goberno non quixo ou non puido poñerlle coto. Comenzou entón o espallamento das colonias. Para abastecelas, investíronse cantidades astronómicas de capital para dotalas de electricidade, auga, gas, teléfono, ao tempo que se construía unha mesta rede de estradas que as comunicara entre si e con Israel. En termos económicos, as colonias supuxeron unha atividade ruinosa. Anos despois, o Goberno seguiría animando á xente a instalarse nelas, para intentar, dalgún xeito, amortizar o inmenso custo das mesmas. Despois de saír de Gaza, parece previsible que a desocupación de Cisxordania conlevará o abandono das colonias.

Corenta anos depóis do inicio da Ocupación, a situación está máis deteriorada do que xamáis puidera imaxinarse. Pola parte palestina, á inxustiza que supón vivir baixo dominio dun país extranxeiro haille que sumar a crónica situación de escaseza na que vive mergullada a súa poboación. Pola parte israelí, o deterioro social que supón ser conscientes de que para garantir a súa seguridade é necesario ter baixo control ao país veciño acabou por dexenerar nunha sociedade desencantada, onde sobre as ruínas do sionismo fundador foron xermolando multitude de leituras revisionistas que, ao meu entender, obedecen máis ao malestar que a situación provoca que a unha análise honesta do evoluír histórico do sionismo. O que os xudeus din é: viñemos a esta parte do mundo para ser libres, non para controlar a ningún. Que teñan que lidiar a diario cunha situación na cal as dúas realidades van unidas é algo que lles fai facerse moitas preguntas. A primeira: pagou a pena?

A Ocupación está consumindo aos palestinos e aos israelíes, de diferentes maneiras máis con idéntico efeito: estalles furtando a ambas comunidades unha esperanza de futuro. Mentres os palestinos non exerciten o seu lexítimo dereito á autodeterminación ese deterioro seguirá acrecentándose. Todos os pasos que se poidan dar nesa direción, por cativos que parezan, deben ser dados sen vacilación. Calquera atranco a ese obxetivo, por nimio que sexa, deberá ser apartado do camiño.


A confiscación de terras: o caso de Xerusalén

Ao marxe da Ocupación, ao longo deste últimos corenta anos os sucesivos Gobernos de Israel foron ocupando pequenas porcións de terreo para extender cidades fronteirizas, mellorar acesos, ou dotalas dun perímetro de seguridade. En xeral, son superficies pouco significativas; se tomamos coma referencia as negociacións de Camp David, o total non acadaría o 3% de Cisxordania, que naquel momento se ofreceu compensar cunha superficie igual de chan
israelí.

Polo que respeta ao Valado de Seguridade, entendo que a súa relevancia no aspecto territorial non é significtiva. Maila que se teña presentado coma un intento de apropiarse de facto de máis terreo en Cisxordania, presentado as razóns de seguridade coma unha mera coartada, o certo é que a efectividade e finalidade do Valado quedaron demostradas co descenso ata mínimos históricos dos atentados suicidas, chegando a desaparecer en moitas partes do país. As fronteiras, cando se negocien, non tomarán coma referencia o Valado, senón a liña do 67. Pódese pensar no caso da fronteira co Líbano; a mesma, no seu momento, foi movida nalgúns tramos apenas uns metros para adecuarse aos acordos adoptados. No caso de Palestina, os problemas non deberían vir por este lado.

Diferente valoración merecen as apropiacións ás que aludín antes, en especial aquelas que afectan á parte oriental de Xerusalén. A recente confiscación de 110 hectáreas ubicadas entre o leste da cidade e Xericó, onde se prevén constuir 3.500 vivendas e unha zona industrial, supón a culminación dunha serie de actuacións que exceden, con moito, calquera consideración de seguridade. Trátase, máis ben, de blindar Xerusalén ante calquera negociación sobre o futuro da capital. E isto é irreal, porque a ninguén se lle escapa que unha solución que non recolla ningunha das pretensións árabes sobre a cidade non terá opcións de saír adiante.

Se hai un movemento de liberación nacional que me fascine, na medida en que por máis que o estude, segue a prantexarme cuestións renovadas e sorprendentes, ese é o que protagonizaron os xudeus sionistas que fundaron Israel. Creo, ademáis, que hai no país unha firme vontade con buscar unha saída dialogada ao conflicto. Por iso non alcanzo a enteder cómo pode compatibilizarse un eventual proceso de paz cunhas obras que dificultan acadar calquera acordo sobre Xerusalén.

Escribín aquí varias veces que Israel é unha gran escola de realismo. Se quere gañar a verdade histórica, deberá selo tamén de Xustiza.

17 de out. de 2007

Matrix

"O mantemento da violencia de baixa intensidade aparece como necesario para as continuadas políticas israelíes que presentan aos palestinos coma terroristas, e aos proxectos de colonización israelí e ás operaciones para aplastar aos palestinos –en Cisxordania e na Franxa de Gaza–, coma parte dunha “guerra contra el terrorismo”.

A axenda xenocida de Israel, de Victoria Buch, profesora universitaria israelí, que cre que "os ciudadáns xudeu-israelíes viven nunha realidade virtual, deliberadamente producida para eles polos líderes políticos, os medios de comunicación e o sistema educativo". Ela dase conta porque é máis lista, máis o resto da xente vive en Matrix. Ela é consciente de que se está a cometer un xenocidio, isto é, o intento de exterminar a tódos os palestinos. É o resto do país o que vive (auto)enganado.

Pregunta: porqué será que quén enfoca o mundo con estas caducas teorías contraculturáis non asume, sequera por unha vez, que se cadra é ela a que vive nunha realidade autista?

PS: Estiven botándolle unha ollada á páxina Boltxe e non ten desperdizo: sionismo = nazismo, xenocidio palestino (ou Holocausto palestino, xa postos), Al Fatah traidores / Hamás idealistas, Hamás é un movemento de resistencia que se ve atacado por Israel, boicot a Israel, e (redobre de tambores), ... tachán!, ensalzamento de Ahmadineiad (toreiro, toreiro!)

En fin. Non todo é malo. O bó que ten ler estas cousas é que confirmo de novo que o único que hai baixo o "antisionismo" é o mesmo odio de sempre, turbando de novo o entendemento ata extremos delirantes.

Aduaneiros bota o pecho

"Sendo requiridos por Dom Pablo Carvajal de la Torre, representante legal de Dona Yolanda Castaño Pereira, a retirar do nosso site o desenho gráfico “Tu Quoque Iolanda?” e os comentários a ele adjuntos, sob ameaça de demanda judicial por delitos de injúrias com publicidade, e nom querendo ferir a delicada sensibilidade da nossa insigne poetisa, Aduaneiros sem Fronteiras, questionando-nos até que ponto tem sentido continuar a fazer humor gráfico neste país e a desenvolver umha autocrítica da razom galega, vimos de decidir fechar o nosso site por enquanto o nosso legítimo direito à liberdade de expressom nom se veja a salvo de coacçons judiciárias fora de lugar."

Será este o adeus definitivo dos impagabeis Aduaneiros Sem Fronteiras? Polo pronto, Chuza está que arde.

A social-democracia ilustrada

Por segunda vez na semana volvo a traer unha nova de Herut, máis este outro logro de Suecia reafírmame en que, se hai un modelo de país cara o que paga a pena ir, é cara o Estado do Benestar que a social-democracia conseguiu implantar nos países nórdicos.

O escritor israelí Amos Oz (aquí un conto), destacado intelectual de esquerdas, escribiu un breve libro no cal explicaba a súa visión do conflicto árabe israelí e alertaba contra o extremismo que, en ambos bandos, frustraba a consecución dunha paz duradeira para a rexión. Pois ben, ese libro, acertadamente titulado Cómo educar a un fanático, vai a ser distribuído polo Goberno sueco entre 115.000 alumnos de quinto curso, para educalos no rexeitamento do extremismo e na defensa do diálogo, así coma para amosarlles o conflicto dende unha perspectiva diferente ao maniqueísmo que amosan os medios.

Son consciente de que, ao ser eu pro-israelí (por moi, pero que moi vago que sexa ese termo), quen lea isto crerá que o libro de Amos Oz é unha defensa a ultranza dos intereses israelíes. Deixo un parágrafo no que dito autor resume os dous conflictos mesturados que sacuden Israel e Palestina para que, coma sempre, cada quén saque as súas conclusións:

"Dúas guerras palestino-israelíes estalaron nesta rexión. Unha é a guerra da nación palestina pola liberdade, contra a ocupación e polo seu dereito a vivir nun Estado independente. Calquera persoa decente debería apoiar a súa causa. A segunda guerra é a do Islam fanático, dende Irán a Gaza e dende Líbano a Ramala, para destruir Israel e botar aos xudeos fora da súa terra. Cualquer persoa decente debería aborrecer esa causa."

16 de out. de 2007

De tranquilos e alborotadores

A gran diferenza entre a xudeofobia de extrema dereita e a de extrema esquerda é que esta última non é negacionista. A mágoa é que non negar a Solución Final non singnifica entender o que iso singnific(ou)a.

Que a extrema esquerda terxiversa a Shoah non é ningunha novidade. Faise, ademáis, dun modo noxento, empregandoa coma un arma arroxadiza contra os propios xudeus. Ademáis, banalízanna ata o extremo ao establecer paralelismos imposibles (ou comparala directamente; a estupidez humana é ilimitada) co conflicto árabe-israelí.

A falacia antisionista consiste en contrapoñer a dignidade dos xudeus asasinados a mans dos nazis cos que lograron escapar e culminar o sionismo. É lóxico; o xudeu bó e o xudeo morto. Máis se nalgún momento deciden organizarse políticamente con vistas a establecer un país de seu, anque sexa nunha rexión desértica que eles revitalizaron, a cousa xa non pinta tan ben. Mentres estean en minoría, e sexa doado controlalos non hai problema. Se vemos que comenzan a acumular demasiado poder xa adoptaremos as medidas pertinentes. O problema é cando reclamar o seu dereito á autodeterminación. Cando xa non están baixo a nosa bota.

Sobre a contraposición entres os bós xudeus que se convertiron en cinsa e os malos xudeus que seguen insistindo en vivir libres, hai unha serie que de seguro que fará as delicias da esquerda desnortada. Chámase Zero Degree Turn, está financiada polo Goberno iraní, e o argumento é o seguinte: nela relátase coma, durante a Segunda Guerra Mundial, a embaixada iraní en París colaborou na fuxida de xudeus cara Irán, empregando pasaportes falsos para sacalos de Francia. Sobre este fondo desenrólase unha historia de amor entre unha xudía francesa e un iraniano-palestino (oh, que casualidade!).



A parella e a familia dela logran escapar e asentarse en Irán, máis non todo é de cor de rosa. Un dos tíos da rapaza, lonxe de aprender a leción que os nazis quixeran ensinarse, compórtase dun xeito brutal e manipulador. Non aprendeu a leción (haberá que repetirlla de novo), porque no caso de tranquilizarse insiste en ser mala persoa. Este xa non é un xudeu , este é un sionista.

É a cadratura do círculo. E goza de bóa saúde.

15 de out. de 2007

Tantos raseiros coma fagan falla

1


A Comisión de Dereitos Humanos de Arabia Saudí (sic), un país donde segue vixente a escravitude, vai a instruirnos sobre a presunta islamofobia europea. A citada Comisión di que non hai que ligar terrorismo e Islam, e que hai que implementar leis para evitar que a poboación musulmana de Europa sexa discriminada por razón do seu credo. E discriminación supón non permitir que as rapazas vaian a clase co su velo posto, dinos a Comisión saudí. (...)


2

Wajiha al Huweidar e Fouzia al Ayouni, dúas mulleres saudíes, entraron o mes pasado nun centro de estética de Dhahran, a capital petroleira de Arabia Saudí, e pediron ás clientas que firmasen a súa petición dirixida ao rei Abdalá. "Chegou o momento de outorgar ás mulleres o seu dereito natural a conducir un vehículo, un dereito denegado por razones puramente sociais e inxustificadas", rezaba o texto. "Sorprendeume que o 90% das que o lían estaban dacordo, pero moitos menos o firmaron por temor a posibles represalias", sinala Al Huweidar, de 46 anos, fundadora do ilegal comité saudí de defensores do dereito das mulleres a conducir. Aínda así obtiveron 1.100 firmas nuna semana, incluidas as dun puñado de homes. (...)


A súa militancia feminista empezou coa publicación de artigos en sendos diarios saudíes, Al Watan e Arab News, ata que o Ministerio do Interior lle prohibíu escribir. Meses despois colgouse un cartaz na que se podía ler "¡Dean ás mulleres os seus dereitos!" e prantouse, en agosto de 2006, na ponte que enlaza Arabia Saudí con Bahrein. Aguantou 20 minutos ata que a policía a detivo. Aínda así doulle tiempo a que algún automovilista lle preguntase a gritos "por qué exixía os dereitos das mulleres cando nin sequiera os hombres gozaban delos", recorda ríndose. (...)


O clero saudí opónse a que as mulleres collan o volante porque ao circular soas poden ser máis fácilmente vítimas de abusos, corren o risco de ser agredidas en caso de acidente e serán máis propensas ás aventuras extramatrimoniais. En consecuencia, os valores islámicos quedarían erosionados. (...)

3


O vernes, o Consello (de Dereitos Humanos da ONU) apilaba máis estérco na montaña. Envolvía outra sesión en Xenebra aprobando dúas resoluciones máis contra Israel e ningunha resolución crítica do historial de dereitos humanos de ningún outro estado dos 191 membros de la ONU.

Isto eleva o total de resolucions e decisions antiisraelíes aprobadas polo Consello "de Derechos Humanos" -- en apenas os 15 primeiros meses de funcionamiento -- a 14. Outras cuatro decisions e resolucións moi débiles foron aplicadas a Sudán. E o Consello decidía por fin celebrar unha sesión especial sobre Birmania. Así que resumiendo as preocupaciones altamente selectivas da principal axencia de dereitos humanos da ONU: o 74% das manobras do Consello contra estados concretos dirixiuse contra Israel, o 21% contra Sudán, o 5% contra Birmania, e ao resto do mundo déuselle carta branca.

O machado que esgrime o Movemento dos Non Alineados e a Organización da Conferencia Islámica (OIC) foron utilizada por primeira vez en xuño para poñer fin de golpe ás investigaciones en materia de dereitos humanos en Cuba e Bielorrusia. A continuación chegába a vacilación con motivo de Sudán. Mentras o xenocidio continúa en Darfur, o Consello era incapaz de decidir esta semana se vale a pena conservar ao inspector en Sudán. O tema era posposto durante outros tres meses. Todos os demáis inspectores están camiño da guillotina -- é decir, todos menos un. (...) Lido en Herut.

O libertador

O presidente iraní volveu a cuestionar onte a lexitimidade de Israel. Ante milleiros de manifestantes congregados na Universidad de Teherán para conmemorar o Día de Xerusalén, Mahmud Ahmadineiad reiterou as súas dúbidas sobre o Holocausto e a promesa de loitar "ata liberar Palestina". As súas palabras adquiren especial relevancia ante a creciente tensión con Occidente pola negativa do su país a suspender o seu programa nuclear. (...)

Ahí está, un tío que os ten ben postos. Este loita contra os ianquis e os xudeos que dominan o mundo, así que hai que apoialo a saco. É dos nosos.

O dito; en nome dun mundo maís xusto, adiante co integrismo islámico!

11 de out. de 2007

Preludios

"Um olhar transversal pela História faz-nos ver que o antisemitismo, e os ataques a judeus e símbolos judaicos pelo simples facto de serem judeus, são inevitavelmente um prelúdio para uma generalização da violência. Os judeus, neste caso, funcionam como “balões de ensaio” numa sociedade insensível ao seu sofrimento. São as primeiras vítimas. (...)

Mas esta gente nada sabe da História do seu país e da “raça” que diz ser a sua… Quando foram forçados a converter-se ao Catolicismo sob pena de morte, em 1497, o número de judeus portugueses cifrava-se em cerca de 200 mil. Isto num total de pouco mais de um milhão de portugueses fazia com que os judeus constituíssem mais de 20 porcento da população nacional na época. (...)

Depois de todas estas “aventuras do sangue”, como lhes chamou Jorge Luis Borges – ele próprio um descendente desses judeus portugueses convertidos à força –, será que existe algum português, um único que seja, que continue a dizer-se livre do sangue da semente de Abraão? (...)"


O terrorismo dos meninos nazis, post de Nuno Guerreiro Josué, o mantedor da Rua da Judiaría, sobre o ataque antisemita ao ceminterio xudeu de Lisboa.

Atualizacion: A Comunidade Israelita de Lisboa publicou no seu sitio web un completo dossier sobre a agresión antisemita, que pode verse aquí.

9 de out. de 2007

Pola boca morre o peixe

"En Gaza, os montículos esconden minas e milicianos. Cando cae a noite, centos de persoas excavan túneles en silenzo e énchenos de explosivos. Na superficie hai calma, pero os milicianos de Hamás esperan baixo terra a anunciada invasión israelí. Os islamistas copiaron a táctica que con tanto éxito aplicou Hezbolá en Líbano tras o ataque israelí de 2006. (...)

Túneles que serven para colocar potentes cargas explosivas baixo o asfalto. Invisíbels. Emulan así o modelo de Hezbolá, o movemento de resistencia libanés dirixido por Hasaan Nasralá que logrou inflixir severos danos aos blindados de Israel na guerra do verán de 2006."

A guerrilla subterránea de Hamás, reportaxe de Juan Miguel Muñoz.

Pois este home, ahí onde o teñen, é o xornalista estrela do xornal máis influínte de fala hispana en Oriente Próximo. Movemento de resistencia, di. Hai que ter pouca vergoña.

7 de out. de 2007

Novas guerras e vellas esquerdas

Vía La Harka de Aspizua (e insertado nun post co que discrepo) atopei este interesante artigo de Joaquín Villalobos sobre a validez da vía revolucionaria no mundo de hoxe en día.



A principios dos setenta, os xóvenes que decidimos alzarnos en armas contra a ditadura militar salvadoreña necesitábamos coñecer o terreno onde comenzaríamos a guerra revolucionaria. Percorrimos en longas camiñatas barrios superpoboados,
quebradas incríblemente habitadas e vilas de impresionante miseria que rodeaban á capital. Sen embargo, ós aprendices de guerrilleiros que nos fumos a vivir a aqueles lugares só nos preocupábamos de non ser detectados pola policía, non soubemos de ventas de drogas, crime organizado e guerras entre pandillas. Nin a violencia autoritaria do Estado nin a revolucionaria da guerrilla tiñan entón competidores.

Os conflictos que existían no mundo antes dos noventa eran guerras entre dous bandos que tiñan algunhas regras, o terrorismo normalmente viña de ditaduras e os homes bomba eran case inexistentes. Comparando aqueles conflictos cos atuáis, descubriremos que agora é difícil entender e identificar aos múltiples contendentes involucrados nuna mesma guerra. Mary Kaldor, académica británica, no seu libro New and Old Wars, calificaos como unha "mestura de guerra, crime e violacións aos dereitos humanos". Kaldor conclueu que se producira un profundo cambio nas novas guerras. A violencia é ahora fragmentada, multidirecional, sen regras, sen propósito claro e sostida por unha economía informal-criminal. Algo así coma nunha loita de todos contra todos. O resultado non é a vitoria dun bando, senón a fragmentación da sociedade e a privatización da violencia, coa conseguiente pérdida do monopolio desta por parte do Estado. Unha loita entre o mundo cosmopolita que require tolerancia e civismo versus particularismos violentos movidos por intereses relixiosos, étnicos, nacionalistas ou simplemente delictivos.

En Latinoamérica non temos polo momento conflictos étnicos ou relixiosos; sen embargo, enfrontamos ao que algúns califican coma guerra civil continental contra o crimen organizado, as pandillas urbanas, a delincuencia común e a violencia social. A produción e tráfico de droga está conectada coa globalización cosmopolita, pero nos nosos países xera fragmentación social. Múltiples grupos armados buscan cooptar e corromper institucións, dominar territorios e controlar población, mercados e rutas. Este fenómeno supera en extensión ás insurxencias políticas que existiron durante a Guerra Fría, e en distintas proporcións afecta a todolos países. O desplegue policial e militar por aire, mar e tierra que desenrrolan os gobernos non ten precedentes; éstos intentan recuperar o control de institucions, mares, fronteiras, costas, cidades e selvas que caíron en mans dos delincuentes.

Brasil está en guerra contra pandillas que dominan grandes zonas urbanas; Guatemala e Honduras están fragmentadas por poderosas mafias, a costa atlántica de Nicaragua é un narco-territorio, Colombia combate contra guerrilleiros de esquerda e paramilitares de dereita que agora son narcotraficantes, en El Salvador as maras superan en número ás guerrillas dos oitenta, México ten seis Estados en emerxencia intervidos por forzas federais, e o maior perigo da transición cubana non é unha guerra entre cubanos, senón que o crime organizado tome o control da illa.

A violencia política foi un axente de cambio e moitas das liberdades que agora coñecemos están conectadas con protestas ou rebelións. Sen embargo, baixo o escenario descrito, ¿pode a violencia revolucionaria ser un axente de cambio? Cando a folga da Universidade Autónoma de México en 1999, os liderazgos lumpen désta, por exemplo o Roco, quen tiña 30 años de estudante e varios arrestos por drogas, contrastaron coa alta calidade intelectual de quenes encabezaron a loita estudiantil de 1968. Despois de quince anos de paz en El Salvador é frecuente que pandilleiros da "salvatrucha" participen en protestas na rúa, nunha destas un persoaxe lumpen asesinou a tiros a dous policías e feriu a dez máis. En Colombia, as FARC transitaron do fundamentalismo ideolóxico a primeros productores mundiáis de cocaína. Premeditado ou non, guerrilleiros mexicanos cooperan cos narcotraficantes ao executar sabotaxes a oleoductos, precisamente no momento no que o país está amenazado polo crime organizado, e cando paradóxicamente o congreso aprobou unha avanzada reforma política eleitoral.

Existe una lumpenización da violencia da esquerda. Esta violencia é promovida por vellos e frustrados ideólogos esquerdistas, pero levada a cabo por xóvenes activistas que son reclutados e actúan en augas dominadas por unha violencia delictiva que é social, financieira e territorialmente moi poderosa. Que protestas sociais deriven en violencia espontánea é algo que excepcionalmente ocorre en calquera parte, pero co escenario descrito, alentar sistemáticamente a violencia na rúa e deslexitimar ás instituciones das democracias nacentes é multiplicar a impunidade e a inseguridade. A xeralización do desorde axuda a grupos criminais e coloca a demanda por seguridade enriba das demandas sociales. Esto abre as portas aos autoritarismos de man dura.

A esquerda necesita hoxe máis ca nunca de paciencia, paz e legalidade. O romanticismo guerrilliero das vellas esquerdas é agora reacionario. O maior perigro para estos novos "combatentes" da esquerda non é morrer como héroes, senón acabar de mafiosos ou terroristas.

5 de out. de 2007

Hoxe é un gran día


Hoxe é un gran día, o día no que os nosos veciños do sur celebran a deposición da Monarquía e a súa sustitución pola actual República. Canto non teriamos que aprender nós deles, enzarzados coma estamos en polémicas absurdas sobre unha institución todavía máis absurda.


Norabóa aos portugueses, e oxalá máis cedo que tarde chegue o noso día!

Trapiños

Menos mal que aínda hai xente no mundo que se procupa de protexer ás mulleres. E non son os únicos.

4 de out. de 2007

Mianmar


Mianmar, a vergoña do mundo

Por Vicenç Fisas, director da Escola de Cultura de Paz

Hai trece anos comentei que o xenocidio de Ruanda puxera tan alto o listón de mortos nos conflitos que poderiamos acabar facendo pagar como invisibles moitos outros dramas que, a pesar da súa inmensa crueldade, non se caracterizan por acumular centenares de miles de mortos, pero si por vulnerar todo tipo de dereitos humanos, desprezar a democracia e impedir a liberdade dos seus habitantes. Myanmar era, e continúa sendo, un dos paradigmas do despropósito dunha ditadura militar autista, instalada no poder desde hai máis de corenta anos, e nun país maioritariamente descoñecido, un gran produtor de opio, e que ten unha premio Nobel da Paz, Aung San Suu Kii, líder da Liga Nacional para a Democracia, que pasou longos anos encarcerada ou confinada no seu domicilio, a pesar de gañar unhas eleccións en 1990, motivo polo cal foi arrestada. Ten arranxo este país? Con que tipo de apoios conta a Xunta Militar? Podemos esperar, en definitiva, que esa amplísima mobilización popular iniciada polos monxes budistas faga cambiar o escenario?

Os primeiros encontros entre os militares e a oposición democrática non se produciron ate finais de 2000, coa mediación de Malaisia e Nacións Unidas. Durante o período 2001-2004 realizáronse unha serie de xestos por parte da Xunta Militar no que poderiamos denominar “diplomacia das visitas”, que traduciuse na liberación de presos políticos antes e/ou despos das visitas periódicas que efectuaban no país o enviado especial do secretario xeral de Nacións Unidas, o relator especial sobre Dereitos Humanos e dirixentes políticos de varios países, aínda que houbo períodos nos que a Xunta Militar non permitiu ditas visitas. En 2004, o Goberno promoveu unha Convención Nacional para democratizar o país, tachada de farsa polos mesmos EE UU, pero o NLD condicionou a súa participación á liberación dos seus membros encarcerados. Moitas das xestións diplomáticas para resolver o conflito fixéronse a través do Centro para o Diálogo Humanitario, con sede central en Xenebra e cunha oficina na capital birmana desde o 2000, pero que foi clausurada pola Xunta Militar en marzo de 2006. Un ano antes, en 2005, voces como a do ex presidente checo Václav Havel e o premio Nobel da Paz Desmond Tutu instaron ao Consello de Seguridade da ONU para que levase a cabo acciones contra o réxime militar de Myanmar de forma inmediata. A suspensión das visitas da Cruz Vermella Internacional, a existencia de campos de traballo forzado e da escravitude, e o continuo encarceramento de opositores políticos, empezaron a incomodar a varios países e a organismos internacionais. A finais do pasado ano, o embaixador de EE UU na ONU pediu ao presidente do Consello de Seguridade que levase a cabo unha discusión formal sobre a deteriorada situación do país, pero en xaneiro do ano actual, dous países do Consello de Seguridade, China e Rusia, ademais de Qatar e RD Congo, votaron en contra desa posibilidade. En paralelo, numerosas organizacións internacionais de apoio á oposición democrática birmana criticaron a falta de esforzos da UE para impedir que empresas orixinarias dos Estados membros invistan en Myanmar en sectores como o do petróleo, o gas ou a madeira, que xeran importantes beneficios ao mafioso Goberno militar. Aínda por riba da vergoña, o Goberno indio comprometeuse a incrementar a axuda militar a Mianmar a cambio dunha maior cooperación para combater aos grupos insurxentes hindús que operan ao longo da fronteira con Mianmar.

No segundo trimestre deste ano, o secretario xeral da ONU nomeou a Ibrahim Gambari como o seu representante no país, coa difícil intención de implementar as resolucións da Asemblea Xeral, que non teñen carácter obrigatorio. A resposta da Xunta Militar foi prorrogar por un ano a detención da líder opositora e premio Nobel da Paz. Ibrahim Gambari visitou en xullo distintos países asiáticos (Singapur, Indonesia, Malaisia e Tailandia) para manter consultas cos diferentes Gobernos sobre a situación e o futuro do país. Entre as reunións mantidas cabe destacar o encontro coas autoridades chinesas, un dos aliados máis importantes do réxime militar de Mianmar. Gambari tamén se reuniu con representantes do Goberno indio, que nos últimos meses incrementou a cooperación, sobre todo en termos militares, co Executivo de Mianmar, así como co presidente Putin. foi, pois, neste contexto dun certo movemento a nivel internacional que os monxes budistas emprenderon a iniciativa de saír á rúa e alentar, co seu exemplo, a mobilización dun pobo que está farto de sentirse humillado por unha ditadura militar corrupta e delirante.

É unha cuestión importante o que estas manifestacións se produzan nos días en que está reunida a Asemblea Xeral da ONU, porque a presenza en Nova York de gran cantidade de gobernantes podería permitir chegar a un acordo de presión final sobre a Xunta Militar. Para iso será imprescindible que China e India retiren o seu apoio militar á xunta, que o Consello de Seguridade, incluíndo Rusia, sexa capaz de buscar unha fórmula consensuada para que se poña en marcha unha folla de ruta para a democratización do país a curto prazo (algo así como o quinteto que axudou a superar a crise norcoreana), e que a premio Nobel da Paz quede en liberdade de forma inmediata. Para acadalo é fundamental que Mianmar non fique no esquecemento e sexa titular diario nas próximas semanas. Só así, ante a mirada permanente do mundo, a poboación birmana poderá recuperar a liberdade, e nós deixar de ser espectadores pasivos dunha das peores vergoñas do último medio século.

Máis:

O búlgaro que temía a Catalunya

Por Pilar Rahola

A escena é anodina. Chofer hotel recolle hóspede para levar aeroporto Madrid. Hóspede pregunta polo tempo. Chofer pregunta procedencia. E, coñecidas as orixes, el, búlgaro, eu, catalana, o diálogo convértese nun tremendo furacán que descarga medos e prexuízos sobre o meu santo País, a miña santa lingua e a miña menos santa paciencia. Barcelona é bonita, pero os nacionalismos son malos. Queren impor o catalán. España racha pola nosa culpa. No chaparrón, consigo abrir o paraugas e balbuceo algunhas defensas, pero o meu estimado búlgaro é un guerreiro forxado nas mellores mañás da COPE, e está blindado ante a capacidade sedutora do inimigo. Non hai discusión: os cataláns son intolerantes, perigosos secesionistas e fanáticos lingüistas, e o único bo é que Barcelona é bonita. El viría traballar, pero en Barcelona hai cataláns. Así que lle aconsello vivamente que fique en Madrid, que en Catalunya todos somos polacos e non búlgaros, e iso págase. Remata: os nacionalismos son unha secuela para España. Cando lle digo que foron nacionalistas cataláns e vascos os que se puxeron á cabeceira da loita pola democracia, lánzame unha mirada retadora, polo retrovisor: ademais de catalana, mentireira. Por suposto, os seus coñecementos da nosa historia superan aos meus. A educación bríndanos, finalmente, un abatido saúdo cando chegamos ao aeroporto. Os dous estamos deprimidos e encabuxados. No avión leo a entrevista co President Montilla: "Catalunya non está nin deprimida, nin encabuxada". Coma min, pero ao revés. Será que non coñecen ao meu búlgaro. Con todo, o President ten razón. Catalunya continúa ás súas cousas, bastante allea á diana que lle puxo a España negra, a mesma que sempre a desprezou, a mesma que sempre a usou para atizar o medo e azuzar o estómago. Pero a diana existe e está chegando ao delirio. Pensen no meu estimado chofer. Naceu en Bulgaria e non leva moito en España. Pero xa aprendeu o substancial: que os cataláns teñen cornos. Sen dúbida, a Brunete mediática é unha gran escola de integración.

Publicado o primeiro de outubro do 2007, en El Periodico de Catalunya.

3 de out. de 2007

Daniel Pearl

Anque pensaba que xa a quitaran da carteleira, onte tiven ocasión de ir a ver a película Un corazón invencible. Nela nárranse o intento infructuoso por rescatar a Daniel Pearl, xornalista secuestrado en Paquistán mentres investigaba as redes de organizacións terroristas de raigame islámica implantadas na rexión. Saber o final non fai a película menos interesante. Son as cuestións morais que na mesma se prantexan, por riba da historia persoal entre Daniel e a súa muller, en avanzado estado de embarazo no momento do secuestro, as que fan que pague a pena vela. O film xira en torno ao teimudo intento da súa muller, Marianne, por voltar a ver ao seu marido, así coma na dicotomía entre a situación do reducido elenco de occidentáis e os habitantes da cidade de Carachi, onde sucederon os feitos. Non só no nivel de vida, senón as repercusións en ambos campos. Despois de vela, comprobo de novo que vai a ser difícil que me deixen entrar no Club da Sagrada Esqueda, porque anque o xornalista fose un xudeu estadounidense (e neto de sionista, dise case ao final), a súa historia púxome un nudo na gorxa.

Seguramente, de ir ao cine con algún dos meus amigos puristas, me tería reprochado a miña debilidade moral, o deixarme emocionar cunha historia pagada con cartos ianquis para disimular cómo dominan o mundo. Seguro que terían un bó listado de motivos para non sentir mágoa por ese reporteiro do Wall Street Journal ao que, tras atraelo co cebo dunha entrevista falsa, mantiveron capturado durante semanas, ata que o executaron mentres o grababan cunha videocámara.

Se algo deixa claro a película é que, alí onde haxa miseria, os fanáticos atoparán adeptos. Só unha democratización eficaz deses países, e sobre todo a esperanza dun futuro onde xustiza non agarde á outra vida para ser impartida, evitará que cada vez máis xente escolla o camiño do fanatismo relixioso. Esta contextualización serve para encadrar os acontecementos, máis non pode levar a unha xustificación, nin a establecer paralelismos coma os que na película, por veces, se prantexan. Nesta liña, recomendo o acertadísimo artigo que o pai da vítima publicou co gallo da súa estrea nos Estados Unidos.

1 de out. de 2007

Salónica


Cementerio xudeu de Salónica

"Poucas veces unha viaxe no espazo é á vez unha viaxe no tempo. Chegar a Salónica supón voltar ao século XV, ás rúas de Toledo ou Sevilla e ao rumor do castelan antigo. Porque Salónica non só é a capital de Macedonia; é tamén territorio xudeu-español. Catro séculos despois de que os xudeus de Toledo o Mallorca marcharan ao exilio, o ladino, o vello castelán falado no século XV, é aínda lingua en uso; por exemplo, nos folletos do Museo Xudeu: "Despues dela orivle expulsion d'Espania por los reyes Ferdinando i Isabella en 1.492, muchos Djidios empesaron a arrivar al abrigo de Salonik. La sivda tenia un ayre de tolerantsa i stabilita economica y muy presto la creativita Sefaradi suvio a su punto alto en el siklo 16", pode lerse no tríptico que acompaña á visita ao Museu Xudeu de Salónica.


(...) E anque a presenza xudía na cidade está atestemuñada no século III antes de Cristo, quenes hoxe habitan nela son descendentes directos desos xudeus da diáspora que no século XVI deixaron as súa casas de Sefarad, coa chave no peto e a la esperanza de voltar un día."


Unha das cousas bóas que ten a atitude hostil do xornal El País a todo canto ula a sionismo (ou a todo movemento de liberación nacional non terceiromundista) é que, ás veces, publican reportaxes fantásticas sobre a pegada xudía en Europa. Ademáis de un tratamento máis que digno da Shoah ("Vedes coma non somos xudeófobos?" :D ), non é extraño que fagan mención á aqueles xudeus que, logo da súa expulsión da Península Ibérica remataron espallados polo mundo. Este breve e fermoso artigo sobre a súa presenza en Salónica é unha mostra da parte bóa desa especie de compensación.


Na fotografía de arriba tamén quero determe un pouco. No ano 1.941 vivían en Salónica 56.200 xudeus sefarditas; entre eles, os jallejos aos que se refería Cunqueiro, que cincocentos anos despóis da súa expulsión consevaban a gheada da súa (a nosa Galiza). Catro anos despois apenas eran 1.240. Entre eles, estas catro supervivintes aos que retratou o fotógrafo Frederic Brenner (aquí, xa de maior). A imaxe paréceme tan impactante que, ao atopala mentres buscaba fotografías para o post, sorpendeume o feito de que nunca antes a vira. Por iso a poño aquí, e porque, anque restaurar a súa memoria (que tamén é a nosa) é sempre satisfatorio, cando acontecen cousas coma estas tórnase case unha urxencia, un pequeno acto de xustiza.

Conferencia de Jaime Vandor

Se a algún dos leitores lle resulta posible achegarse a Compostela o luns vintedous de Outubro, isto é, dentro de tres semanas, seguramente lle interese saber que vai a ter lugar no Club Internacional de Prensa unha conferencia impartida por Jaime Vandor, profesor da Universidade de Barcelona e supervivinte da Shoah.


A conferencia, organizada pola AGAI, leva coma título Memoria do Holocausto, e encádrase dentro das atividades organizadas por dita asociación para contribuír a que non se dilua a memoria da Shoah. Pode atoparse unha breve biografía, así coma un par de artigos seus, na páxina da asociación.


Ver mapa más grande

Lembre, o luns 22, ás oito da tarde, no Club Internacional de Prensa (no Campus Sur, ao carón da Alameda).