O búlgaro que temía a Catalunya
Por Pilar Rahola
A escena é anodina. Chofer hotel recolle hóspede para levar aeroporto Madrid. Hóspede pregunta polo tempo. Chofer pregunta procedencia. E, coñecidas as orixes, el, búlgaro, eu, catalana, o diálogo convértese nun tremendo furacán que descarga medos e prexuízos sobre o meu santo País, a miña santa lingua e a miña menos santa paciencia. Barcelona é bonita, pero os nacionalismos son malos. Queren impor o catalán. España racha pola nosa culpa. No chaparrón, consigo abrir o paraugas e balbuceo algunhas defensas, pero o meu estimado búlgaro é un guerreiro forxado nas mellores mañás da COPE, e está blindado ante a capacidade sedutora do inimigo. Non hai discusión: os cataláns son intolerantes, perigosos secesionistas e fanáticos lingüistas, e o único bo é que Barcelona é bonita. El viría traballar, pero en Barcelona hai cataláns. Así que lle aconsello vivamente que fique en Madrid, que en Catalunya todos somos polacos e non búlgaros, e iso págase. Remata: os nacionalismos son unha secuela para España. Cando lle digo que foron nacionalistas cataláns e vascos os que se puxeron á cabeceira da loita pola democracia, lánzame unha mirada retadora, polo retrovisor: ademais de catalana, mentireira. Por suposto, os seus coñecementos da nosa historia superan aos meus. A educación bríndanos, finalmente, un abatido saúdo cando chegamos ao aeroporto. Os dous estamos deprimidos e encabuxados. No avión leo a entrevista co President Montilla: "Catalunya non está nin deprimida, nin encabuxada". Coma min, pero ao revés. Será que non coñecen ao meu búlgaro. Con todo, o President ten razón. Catalunya continúa ás súas cousas, bastante allea á diana que lle puxo a España negra, a mesma que sempre a desprezou, a mesma que sempre a usou para atizar o medo e azuzar o estómago. Pero a diana existe e está chegando ao delirio. Pensen no meu estimado chofer. Naceu en Bulgaria e non leva moito en España. Pero xa aprendeu o substancial: que os cataláns teñen cornos. Sen dúbida, a Brunete mediática é unha gran escola de integración.
A escena é anodina. Chofer hotel recolle hóspede para levar aeroporto Madrid. Hóspede pregunta polo tempo. Chofer pregunta procedencia. E, coñecidas as orixes, el, búlgaro, eu, catalana, o diálogo convértese nun tremendo furacán que descarga medos e prexuízos sobre o meu santo País, a miña santa lingua e a miña menos santa paciencia. Barcelona é bonita, pero os nacionalismos son malos. Queren impor o catalán. España racha pola nosa culpa. No chaparrón, consigo abrir o paraugas e balbuceo algunhas defensas, pero o meu estimado búlgaro é un guerreiro forxado nas mellores mañás da COPE, e está blindado ante a capacidade sedutora do inimigo. Non hai discusión: os cataláns son intolerantes, perigosos secesionistas e fanáticos lingüistas, e o único bo é que Barcelona é bonita. El viría traballar, pero en Barcelona hai cataláns. Así que lle aconsello vivamente que fique en Madrid, que en Catalunya todos somos polacos e non búlgaros, e iso págase. Remata: os nacionalismos son unha secuela para España. Cando lle digo que foron nacionalistas cataláns e vascos os que se puxeron á cabeceira da loita pola democracia, lánzame unha mirada retadora, polo retrovisor: ademais de catalana, mentireira. Por suposto, os seus coñecementos da nosa historia superan aos meus. A educación bríndanos, finalmente, un abatido saúdo cando chegamos ao aeroporto. Os dous estamos deprimidos e encabuxados. No avión leo a entrevista co President Montilla: "Catalunya non está nin deprimida, nin encabuxada". Coma min, pero ao revés. Será que non coñecen ao meu búlgaro. Con todo, o President ten razón. Catalunya continúa ás súas cousas, bastante allea á diana que lle puxo a España negra, a mesma que sempre a desprezou, a mesma que sempre a usou para atizar o medo e azuzar o estómago. Pero a diana existe e está chegando ao delirio. Pensen no meu estimado chofer. Naceu en Bulgaria e non leva moito en España. Pero xa aprendeu o substancial: que os cataláns teñen cornos. Sen dúbida, a Brunete mediática é unha gran escola de integración.
Publicado o primeiro de outubro do 2007, en El Periodico de Catalunya.
Nenhum comentário:
Postar um comentário