10 de ago. de 2007

Un pobre iluso

"Como cristiano, yo vivía en constante peligro en Sudán. A mi abuelo lo mataron. Los que no estudiaban el Islam eran castigados. Nos fuimos a El Cairo, pero el trato de la gente era muy malo. Me insultaban por ser negro", recuerda. Y añade: "Quisimos ir a Israel pese a que me habían enseñado que es un país que hace barbaridades. En Sudán y Egipto, odian a este país. Si me obligan a volver, me matarán".

Pese a su destino incierto, solo tiene buenas palabras: "Los israelíes nos tratan como seres humanos. La vida aquí es tranquila". Olvida que residen en una zona donde caen cohetes Kassam lanzados desde la vecina Gaza. De hecho, las únicas palabras que conoce en hebreo son Tseva Adom, la alarma que avisa de la llegada de un cohete. (...)

Emanuel, un rapaz sudanés de 16 anos resume así cómo era a vida na súa terra de orixe e cómo é agora. En Sudán (por onde cae iso?), as cousas non pintan ben dende que o islamismo fixo a súa aparición hai uns anos. A súa familia, ante as indirectas que lle botaban, decidiur facer as maletas e probar sorte noutro lugar.

Primeiro recalaron en Exipto. É un bonito país, se vas de turista, pero se eres negro e cristiano, igual xa non o ves cos mesmos ollos. Así que decidiron intentalo, esta vez, (non, directos á boca do lobo!), no Pequeno Satán. E iso que lle advertiron que era un país "que facía barbaridades". Pero cando un está desesperado, incluso a brutal teocracia israelí é un destino apetecible.

Os páis e dúas das súas irmás foron descubertos pola policía exipcia ó intentar cruzar a fronteira. O pai rematou na cadea, a nai foi obrigada a voltar a Sudan, e as dúas rapazas... ah, pois dende que as detiveron os policías non se sabe ben por onde andan. Estos xovenes, ai, cómo son. Pero el e as outras dúas irmás si conseguiron chegar a Israel. Sen embargo, vese que este rapaz non le os xornáis, porque resulta que no centro de acollida no que se atopa, e contrariamente ó que lle ensinaron en tódolos sitios nos que viviu ata agora, di que está ben.

Si, sen dúbida este rapaz non le os xornais. Se o fixera, decatarías enseguida do enganado que o teñen os seus sentidos (froito dun intrincado método sionista de hipnose, está claro), e podería comprender que en realidade non está por fin a salvo no único país de Oriente Medio (só desa zona?) no que un pode levar unha vida que se pode calificar de normal, conforme ós canones occidentáis de benestar, senón nun opresivo Estado onde os rabinos impoñen a súa lei e a xente vive atemorizada por medo a pensar en voz alta. Ademáis é negro, e non é xudeo! Se é que está visto que non lle quedan dous telediarios. E o moi pánfilo, ala, a xogar ao fútbol no canto de mirar de fuxir! Menudo iluso...

Incluso un leitor despistado podería acabar levando esa impresión. Para evitar posibles confusións, o xornal EL PAIS acerta a subtitular a nova cun clarificador subtitular:

"El Gobierno judío (sic) recibe crecientes críticas por no aceptar a los que huyen de Darfur"

Claro que si, canto non deberían aprender estes torvos xudeus do noso ínclito ZP; ese si que nin pon muros, nin rexeita inmigrantes, nin desatende ós necesitados. E que mal fan (é que son avarentos, queren toda a riqueza para eles) en rexeitar os refuxiados que veñen de Darfur (Darfur, Darfur, mmm ... sóame dalgo), porque todo o mundo sabe que é culpa de Israel a sorte que poida correr esa xente. Haberá algún capcioso (probablemente, a soldo do sionismo) que se atreva a suxerir que sería mellor tratar de solucionar o problema de... (cómo era?)... no canto de desviar a atención cara o sempre pernicioso Israel. Espero que ningúen caia nesa impostura; señores, anque a realidade pareza decir o contrario, non debemos esquencer nunca cal é o culpable dos problemas do mundo. Un bó teórico nunca permitirá que a realidade lle leve a contraria.

E mentres tanto, o pobre iluso de Emanuel, seguirá crendo que vive nun país libre...

3 comentários:

Anônimo disse...

"We cannot keep a Palestinian majority under an Israeli boot and at the same time think ourselves the only democracy in the Middle East. There cannot be democracy without equal rights for all who live here, Arab as well as Jew. We cannot keep the territories and preserve a Jewish majority in the world's only Jewish state — not by means that are humane and moral and Jewish.
...
It is very comfortable to be a Zionist in West Bank settlements such as Beit El and Ofra. The biblical landscape is charming. From the window you can gaze through the geraniums and bougainvillea and not see the occupation. Traveling on the fast highway that takes you from Ramot on Jerusalem's northern edge to Gilo on the southern edge, a 12-minute trip just west of the Palestinian roadblocks, it's hard to comprehend the humiliating experience of the despised Arab who must creep for hours along the pocked, blockaded roads assigned to him. One road for the occupier, one road for the occupied."
http://www.iht.com/articles/2003/09/06/edburg_ed3_.php?page=1


"A British-born Jew, Nathan moved to Israel to escape the discrimination she experienced in Britain."
...
"Once she moved to Israel, Nathan found that her new country also suffered from discrimination. However, this time, Jews, rather than being discriminated against, were the ones discriminating. she said. The Arabs of Israel suffered from severe segregation comparable to the plight during South Africa’s apartheid, she argued."
(http://daily.stanford.edu/article/2006/11/9/fightingRacismInIsrael)

"Over half of the Jewish population in Israel believes the marriage of a Jewish woman to an Arab man is equal to national treason, according to a recent survey by the Geocartography Institute.
The survey, which was conducted for the Center Against Racism, also found that over 75 percent of participants did not approve of apartment buildings being shared between Arabs and Jews. Sixty percent of participants said they would not allow an Arab to visit their home."
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3381978,00.html

Etc..,

P.D.:"Primeiro recalaron en Exipto. É un bonito país, se vas de turista, pero se eres negro e cristiano, igual xa non o ves cos mesmos ollos."
O mesmiño ca París. Se tes a pel olivastra, es musulmán e vives na banlieue non ves os Campos Elíseos cos mesmos ollos.

J. disse...

Evidentemente o brutal reximen de apartheind que sufren os cidadáns árabe-israelíes (aos que, nun alarde de cinismo sionista, ata se lle conceden os mesmos dereitos civís que ós xudeos, co ánimo de maquillar a maldade intrínseca do pobo xudeo)é equiparable ó perxuizo que supón para un negro cristiano (ou animista, ou calquera-outra-cousa-salvo-musulmán)vivir en Darfur. Igualiño.

Do memos modo que as vidas dun árabe musulmán en Francia e as dun negro cristiano en Exipto apenas se diferencian en pequenos matices. Que haxa xente que arrisque a súa vida nunha travesía incerta para pasar dun estatus a outro é irrelevente ao lado da sensación de opresión que ambas persoas experimentan. A vida real que cada un leve no seu respectivo país é algo secundario ao lado desa sensación.

Dividir o mundo entre uns occidentáis (e o xudeu coma quintaesencia do occidental) culpables de todo, e o resto do mundo coma vítimas eternas (e, por suposto, libres de toda crítica), é unha maneira cómoda de enfocar o mundo. E, se a realidade non encaixa nese esquema, retorcémola un pouco ata adaptala aos nosos prexuízos e a outra cousa.

Ese esquema mental permite incluso criticar a Israel pola súa responsabilidade (!) cos refuxiados de Darfur (chegados a este punto un non sabe xa se reir ou chorar), e pode facelo, ademáis, nun xornal de tirada estatal, e non pasa nada.

Claro que si. A culpa de todo tena Yoko Ono.

Anônimo disse...

"Minha história pessoal é muito complicada, em função da tragédia de minha comunidade como resultado do colonialismo e do nacionalismo. Minha família veio de Bagdá, onde por milhares de anos judeus babilônios, que posteriormente foram arabizados, conviviam nas mesmas ruas e vizinhanças com outras religiões e etnicidades. Tanto o colonialismo quanto o crescimento dos nacionalismos árabes e judaicos trouxeram um importante conflito de identidade para árabe-judeus. Dada a geopolítica violenta da região, comunidades foram destruídas de um dia para o outro. Minha família acabou como refugiada do Iraque em Israel, onde nos tornamos vítimas de atrocidades racistas. De fato, éramos chamados de "árabes" e de "negros". Cresci em uma família que perdeu tudo, não apenas materialmente, mas também culturalmente: nossa "arabidade" foi associada com o "inimigo". Classe e raça tornaram-se marcas dramáticas em minha vida. Fui rotulada de "retardada" quando tinha seis anos.
...
Sobre a minha chegada nos Estados Unidos, eu imediatamente me vi ocupando o espaço da imigrante não branca do Terceiro Mundo e, por causa de minha história, me identifiquei com as mulheres não brancas e posso dizer que o meu trabalho vem dessa identificação. Também sofri perseguição política em New York devido à minha posição crítica em relação a Israel, particularmente àquela expressa em meu primeiro livro Israeli Cinema: East/West and the Politics of Representation. Meu artigo publicado em Dangerous Liaisons, intitulado "Sephardism in Israel: Zionism from the Standpoint of its Jewish Victms", dialoga parcialmente com um artigo de Edward Said, intitulado "Zionism from the Standpoint of its Victims" (ambos foram publicados originalmente na revista Social Text e republicados em Dangerous Liaisons). Said enfocou a perspectiva palestina sobre o sionismo, projetando uma visão homogenizadora dos judeus. Ao mesmo tempo em que endosso grande parte da crítica palestina, eu também desconstruo a idéia de uma visão homogênea da "História Judaica". Ironicamente, senti que esses discursos críticos estavam caindo nos paradigmas da historiografia sionista. Eu queria criar um espaço intelectual e político que pudesse enfocar o sionismo sob uma perspectiva árabe-judia e sefardita.
...
Não podemos ver as mulheres muçulmanas somente como vítimas. Precisamos compreendê-las também como mulheres que exerceram um certo poder. O direito das mulheres ao prazer e ao orgasmo está colocado na lei islâmica. Mas, reduzir a cultura muçulmana a um termo, "fundamentalismo", é perder um quadro mais complexo. Tomemos o caso da clitoridectomia...Simplesmente discutir a clitoridectomia como bárbara apaga as lutas das mulheres no Quênia ou no Egito contra tais práticas e anula a complexidade das culturas africanas, que não podem ser reduzidas a essas práticas. O problema, assim, não é somente a prática, mas que NARRATIVA colocamos em ação para resistir a essas práticas...Assim, o que eu estou querendo dizer é que, para nós, a questão não é simplesmente se devemos ou não condenar uma prática específica, mas como falar sobre ela, como representá-la e em que contexto. A análise feminista está confrontada com, e deve situar as práticas dentro de, um complexo contexto (econômico, social, político e cultural) local/global.
http://www.scielo.br/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S0104-026X2001000100008.