Ayaan Hirsi Ali

No número 1.580 de El País Semanal, publicado o domingo sete de Xaneiro deste ano, aparece unha entrevista de Yolanda Monge con Ayaan Hirsi Alí, de orixe somalí e nacionalidade holandesa (logo de perdela temporalmente por supostas irregularidades burocráticas). Despois de dous anos exercendo de deputada no Parlamento holandés, esta muller de 37, que se fixo mundialmente coñecida logo do asasinato do cineasta Theo van Gogh, para o cal escribira o guión da polémica Submission: Part I, renunción á súa acta en maio do ano pasado, desencantada pola pasividade da clase política holandesa con respecto ó drama das mulleres no mundo islámico. Dende septembro vive en Washington, traballando para un Centro de Estudios de carácter conservador (o que, coma ben sinala a entrevistadora, facilita moito a tarea de denigrala), dende o cal pode expresar máis abertamente que no seu país a súa crítica frontal ás sociedades atrapadas no Islam. A día de hoxe, liberada tanto da opresión da súa relixión coma da mordaza do pensamento políticamente correcto, esta muller, maila atoparse ameazada de morte e vivir por elo permanentemente escoltada, asemella a liberdade personificada.

Pola relevancia dunha testemuña directa, acerco algunha das respotas desta muller, á cal con cinco anos de idade lle cortaron o clítoris cunhas tixeiras. Esta mutilación, que comparte con case tódalas mulleres somalíes, practícase en nome da relixión islámica, co obxetivo de purificar as súas almas; do contrario, os imáns amezan á analfabeta poboación con que esas nenas serán pusídas por demos, caerán no vicio, e acabarán practicando a prostitucíón (que como todo o mundo sabe, é o que lle pasa ás mulleres ás que non se lles corta o clítoris).

Cando a entrevistadora lle menciona as palabras do asesinado político holandés Pim Fortuyn nas que decía que o islam era retrógrado, Ayaan non o dubida: “Segundo o “Informe de desenrrolo humano árabe de Nacións Unidas”, se se mide á luz de tres criterios (liberdade política, educación e condición da muller), o que dixo Fortuyn non é unha opinión: é un feito” Fortuyn era o lider da Lista Pym Fortuyn, considerada de extrema dereita, pero por moito que nos escudemos neso para negarlle calquera autoridade, o certo é que, nesa afirmación en concreto, o lider populista non parece que andivera desencamiñado .

Maila renegar da súa relixión e declararse atea, Ayaan séntese todavía parte da sociedade musulmana. As súas críticas non proveñen dunha mirada eurocéntrica e distante, senón que són froito da súa particular experiencia na súa África natal e na súa posterior vida en Holanda (“Cando cheguei a Holanda (...) o meu mundo comenzou a ser outro, o dunha persoa libre que non vive atemorizada pola relixión nin pola casta nin polo seu sexo.”). O contraste entre a extremadamente opresiva sociedade na que se criou (cando lle viu a súa primeir menstruación ós 14 anos, a súa nai empezou a puñetazos con ela chamándolle “sucia puta”, o cal da idea da educación sexual da súa proxenitora) e aquela outra que coñeceu con vintedous anos, supuxo unha revelación acerca da situación na que viven millóns de mulleres en todo o mundo árabe. Antes non podía sabelo, porque o outro era o normal. Na entrevista conta que, cando tiña vinte anos e vivía no exilio en Kenia, ó enterarse da condea a morte a Salman Rushdie o primeiro que pensou foi que, alguén que blasfemaba contra o Profeta,“sen dúbida, debe morrer”. Quén lle ía decir a ela que agora estaría nesa mesma situación?

Así, Ayaan afirma que: “Durante sécalos (os musulmáns) comportámonos coma se o coñecemento estivese no Corán, negámonos a cuestionar nada, negámonos a progresar”. Segundo ela, o motivo foi que: “Ó declarar infalible ó noso profeta e non permitirnos dubidar del, os musulmáns establecemos unha tiranía estática. Fosilizámo-la perspectiva moral de millóns de persoas cunha mentalidade de deserto árabe propia do século VII”.

O mundo musulmán non é o único en recibi-los seus dardos; Ayaan critica a moxigatería de Europa á hora de tratar estas circunstancias, e de coma o pensamento occidental axiña cae no relativismo por medo a quedar de imperialistas: “A xente di que os valores do islam son a compaixón, a tolerancia e a liberdade, e eu obervo a realidade, as culturas e os Gobernos, e vexo que iso, pura e simplemente, non é así. En Occidente, moitos aceptan ese tipo de aservacións porque aprenderon a valora-las relixións ou as culturas dun modo non demasiado crítico, por medo a que lles chamen racista. O peor que lle podes chamar a un holandés e racista. O seu pasado colonizador, o apartheid de Sudáfrica… Para que non lles poidas chamar racistas non teñen que cuestiona-la emigración, incluso cando ésta socava os valores de Occidente.”

Esta muller, cunha irmá, Haweya, asasinada en Nairobi logo de que a violasen estando embarazada, non fala dos dereitos das mulleres porque o lera nun libro, nunha cafetería dunha cidade occidental, cunha cervexa na man e a palestina ó pescozo, mentres se congratulaba de ser unha rebelde contracultural. Case que a súa historia é ben distinta. E fala para “decir a quen queira escoitar que os valores do mundo dos meus pais xera e perpetúa a pobreza, e a tiranía e a opresión das mulleres”.