Onde hai fume

Un dos praceres segredos que me acompañan estes últimos meses é atoparme, cada vez que leo o suplemento de cultura dun coñecido xornal coruñés, coa lista dos libros máis vendidos en lingua galega. Alí, semana tras semana, na sección de Ficción aparece no primeiro posto o libro que máis fai por furgar na historia silenciada da cidade.

O drama dunha xeneración libertaria sepultada polo fascismo sérvelle ó autor para amosárno-las entrañas dunha sociedade na que o terrol inicial, maila deixar de manifestarse abertamente, segue estando moi presente. Nas miradas, nos saúdos, o un na lonxitude das saias nótase unha opresión que a xente acaba por interiorizar. Chega un punto non que non se sabe a ciencia certa porqué hai que facer algo, ou mellor dito, deixar de facelo, pero todos saben que teñen que obedecer.

Nalgún lado lin que quén garda para sí un gozo destrúe o voo da vida, e penso que iso é o que acontece no plano social cando unha comunidade se autolimita, conformándose cunha visión acotada da realidade. Visión que lle impide comprende-lo mundo que a rodea, e comprenderse a sí mesma nun proceso de identificación, de formulación en positivo da súa identidade.

Unha comunidade política que non se asimila dexenera, coma a nosa, en autoodio, porque se o único espello no que te miras é nos dos Caleixón do Gato, dificilmente poderás acadar conciencia da túa xusta medida. Coma dí o refrán, onde hai fume houbo lume.