Os de esquerdas non podemos defender a Israel?

Antes que nada aviso: no caso do presidente da AGAI, o seu intento de expulsión é unha purga por motivos políticos, e o seu proisraelismo non deixa de ser unha excusa. Inda así, coma un dos argumentos que vin por ahí é que un nacionalista de esquerdas non pode defender a Israel, creo que paga a pena falar un pouco ó respecto.

A pouco que un comence a discutir sobre o conflicto árabe-israelí, o que probablemente aconteza é que o interlocutor, teña ou non idea do que fala, acabe por botárlle a culpa de todo ó Estado de Israel, cando non directamente ó pobo xudeo, sen reparar sequera na poboación árabe, drusa ou cristiana que tamén forma parte da cidadanía de Israel.

E non pasa isto nin unha vez nin dúas, senón que é a atitude xeralizada do común da sociedade. Sen embargo, segue pervivindo o cliché de que apoiar acríticamente a Palestina é algo "subersivo", "alternativo". Algo que se sabe anque eles traten de manipularnos. Na mellor tradición das teorías consparanoicas, a análise sosegada dos feitos queda desprazada por unha manchea de conxeturas e prexuízos que sepultan calquer atisbo de racionalidade. Non falo de non criticar a Israel; falo de facelo con coñecemento de causa, para saber qué se lle pode imputar e qué non.

Porque neste conflicto hai dúas partes (a israelí e a ábare), pero cando a violencia ven do bando árabe (e ahí entra no mesmo saco o palestino deseperado que se suicida levándose a quince por diante, que o comando de Hezbolá), a responsabilidad xamáis recae nos autores. Sempre se reconduce, dun xeito ou outro, ó pecado orixinal da ocupación israelí. Ou é que, logo de sesenta anos de conflicto, os palestinos non teñen ningunha responsabilidade en que a situación non se solucionase? Moito se ten falado do territorio ocupado por Israel pero, qué pasaría se mañá mesmo Israel abandoase os territorios ocupados? Acaso non o aproveitarían os árabes para atacar dende máis preto, coma fixeron este verán dende o sur do Líbano logo de que se retirase dalí o exército de Israel? Tendo en conta que nin Hamás nin Hezbolá recoñeceron índa o Estado de Israel, penso que non caben moitas dúbidas do que farían se puidesen acercarse índa máis ós núcleos de poboación. No nome do pacifismo, se cadra, estase dando cobertura a unha barbarie maior. Ninguén nega o sufremento do pobo palestino, as condicións terribles nas que vive. O que está en liza é de quén é a responsabilidade de que esta traxedia cotiá se manteña, e sen visos de solucionarse.

Por mal que lles pese ós amantes do pensamento simple, neste mundo non hai case nunca bós e malos. Case sempre, a responsabilidade é compartida, e asumi-la parte de culpa que cada un ten nos feitos nos que se involucra é requisito indispensable para comprendelo, e buscar unha solución factible. Lamentablemente, estos días de caza de meigas acabamos todos en posicionamento extremos, o cal dificulta índa máis o entendemento. E incluso xenera situacións (como calificalas?), cando menos algo extrañas.

Como mostra, un botón: decía que levo todo o día lendo na rede que unha persoa nacionalista e de esquerdas non pode defender a Israel. "Por coherencia", din aqueles que nunca a tiveron, ós que se lle enche a boca coa palabra liberdade e despois defenden a Fidel. En fin, un está afeito a esta clase de incongruencias presentadas coma verdades absolutas por adictos a un dogma. Alá eles. O problema non é que determinada xente sexa máis ou menos fanática. O problema ven cando eses fanáticos teñen influencia dabondo coma para adoptar unha decisión que che afecta directamente. A unha persoa que elixeu libremente militar no nacionalismo, que está traballando día a día na causa da construcción nacional, están a punto de bota-lo do BNG por entender que é incompatible ser nacionalista, de esquerdas e apoiar a Israel. Se cadra, o que sí é incompatible é ser dunha certa esquerda e apoiar a Israel.

En países onde a sociedade é máis aberta, onde a cidadanía conforma unha rede máis interactiva e a esquerda que se plantexa é unha esquerda acorde cos tempos, coma é a sociedade catalana, podemos atopar algún exemplo do que estou a falar. Alí é posible oir cousas como esta:

"Comprender a Israel non implica necesariamente estar de acordo coas decisións do Goberno do Estado de Israel, senón aproximarse á realidade do pobo xudeu e ao conflito árabe-israelí con toda a súa complexidade, sen prexuízos preestablecidos e con espírito crítico, sen dar por boas as distincións simplistas (palestinos bos, xudeus malos)."

Esto escribiuno o xurista Jaume Renyer i Alimbau, presidente do Forum Català pel Dret a l’Autodeterminació e ex-deputado por Esquerra Republicana de Catalunya.

O texto íntegro podese atopar aquí.