Orgullo sionista
"Douche seis meses", díxome un parente cercano o día antes de que empaquetara a miña vida en dúas mochilas e as arrastrara a dúas mil millas de Gran Bretaña. Unha década despóis, aínda estou aquí e estou orgullosa de ser unha olah vatika (inmigrante veterana).
Mesmo dentro de Israel, o concepto de Aliá para o mesmo sionismo é con frecuencia algo extraño. Xóvenes israelíes en concreto non poden entender porqué algúen dun país evidentemente próspero, cunha cultura refinada e unha sociedade progresista, e que se atopa relativamente libre de terrorismo, escolla guindalo todo, abandoar á súa familia e amigos e mudarse a un país tan cheo de problemas internos e violencia.
A miña motivación pode ser resumida nunha palabra. Sionismo. Nas últimas décadas, "sionismo" convirteuse nunha palabra suxa. Utilizouse coma un nome insultante e despectivo para referirse ó conxunto do pobo xudeu, coma abreviatura do Estado de Israel no contexto do seu conflicto cos palestions, e mesmo coma un sinónimo dos asentamentos.
É hora de recuperar a palabra coma unha expresión de orgullo. O sionismo é o que conduciu e conducirá no pasado, presente e futuro a xudeus arredor do mundo a dirixirse cara unha minúscula mancha de terra nunha rexión asolada pola guerra.
A súa necesidade de pertencer a Israel non é sempre apreciada pola súa poboación actual. Nun autobús abarrotado de Tel Aviv, cando protestei porque alguén puxera a súa axila en fronte da miña cara, dixéronme que me volvera a América. Os israelíes nativos rinse do meu acento británico, responden ó meu hebreo fluído cun pésimo inglés, pero sen embargo matarían polo meu pasaporte da Unión Europea.
Irónicamente, descubrín que a clase obreira israelí, acosada coma está polas dificultades económicas, é a que asemella máis comprensiva coa miña decisión. O seu orgulllo pola patria é real, alegre e implacable.
Israel é a onde pertenzo. Aquí é a onde pertencen xudeus, xa sexa porque vivan aquí, veñan de visita ou simplemente por unha conexión espiritual co lugar. É a encarnación de centos de anos de aspiracións, a través dos progromos, a persecución e o xenocidio.
Non é que eu fora a vítima dun verdadeiro antisemitismo na miña vida en Gran Bretaña, pero sempre hai un omnipresente ruxe-ruxe. A miña sinagoga local en Manchester, coma a maioría, ten patrullas dunha compañía de seguridade privada nas festas importantes, e a miña escola xudía tiña un valado con arame de espiño. Aínda non hai nada semellante ó que afrontaron os meus bisavós do Leste, ou o que levou ós meus parentes austríacos cara as cámaras de gas en Auschwitz.
Eu ben podo ser un producto do meu entorno en Gran Bretaña (movementos xuvenís xudeus, educación xudía, fogar xudeu) e por iso hai tantas cousas que me molestan, asustan e apenan de Israel, coma é a súa incapacidade para conciliarse coa realidade dos nosos veciños palestinos, a súa caprichosa atitude cara a guerra e a intolerancia relixiosa de xudeus laicos e relixiosos por igual. Pero aquí estou eu.
Este é o meu décimo Yom HaZikaron e Ha´atzmaut coma israelí. Foi con frecuencia dificil, ás veces solitario, ás veces aterrador, pero nunca un motivo de arrepentimento.
Sempre estou na Praza Rabin para as sereas dos mortos, e para o baile da vida. Son unha sionista, e estou orgullosa. Este é o meu país e o amo. Aquí permanecerei.
Nenhum comentário:
Postar um comentário