Linguas cruzadas

Este sábado estiven vendo na galega un documental sobre o situación do galego entre a xente nova. Nel, rapaces de todo o país, daban conta do idioma que empregaban, así coma se o usaban sempre, ou só con segundo qué persoas. Nel reflectíase o que xa é sabido; que o galego goza, de momento, de bóa saúde no rural pero, se falamos da súa implantación na cidade, xa cambia o conto.

O que máis me chamou a atención foi o que dixo un dos rapaces. Segundo el (ou era ela?. Agora non estou seguro), para moita xente, o galego só o falaban os "da aldea" ou os que ían de intelecuáis. Que hai xente que pensa así xa o sabía, pero será certo que son, se cadra, a maioría?

Maila todo o esforzo realizado, o galego está condeado a ser unha lingua de vitrina? O único que mantén vivo a un idioma é que se fale. Por moito que enchamos bibliotecas con libros escritos en galego, ou traducidos ó mesmo, nada diso ten sentido se perdemos de falala día a día.

Se algúen está pensando en cambiarse ó galego, pediríalle que non tivera reparos por medo a cometer grallas (incluso os que levamos toda a vida falando nos equivocamos), nin pola extrañeza que supón coas persoas ás que sempre tratou en castelán. Que pense que o galego non é unha excusa para celebrar xuntanzas de escritores. E que, coma no anuncio de reloxios, o galego non é noso: noso é o pracer de custodialo ata a seguinte xeración.