A noite dos cristáis rotos

O pasado venres foi o septuaxésimo noveno aniversario da Noite dos cristáis rotos, o pogromo no que os nazis deron o pistoletazo de saída na súa carreira macabra. O nome provén dos escaparates esnaquizados das tendas de xudeus, contra os que o pobo alemán volcou a súa cólera. Os feitos, vía Wikipedia:

O 9 de novembro estos altercados danaron, e en moitos casos destruíron, aproximadamente 1.574 sinagogas (prácticamente todas as que había en Alemania), moitos cemiterios xudeus, máis de 7.000 tendas e 29 almacéns xudeus. Máis de 30.000 xudeus foron detidos e internados en campos de concentración; uns cantos incluso foron golpeados ata a morte. O número de xudeus alemáns asasinados é incerto, con estimaciones de entre 36 a 200 aproximadamente durante máis de dous días de levantamentos. O número de mortos máis probable é de 91. Esta violencia indiscriminada explica que algúns alemáns que non eran xudeus foran asasinados simplemente porque alguén pensou que «parecían xudeus».

Anque os feitos foron prantexados de modo que parecese un levantamento espontáneo, o ataquefoi promovido polo partido Nazi, que levaba xa varios anos alentando o secular odio ao xudeu coma elemento catalizador da frustración coletiva alemana. E vaia se funcionou, esa é a mecha que sempre prende. Non hai populista nin demagogo que non acabe por alentar ese odio, porque é o que mellor funciona en todo o tempo e lugar. De feito, e aínda sabendo que pasou o que pasou, hoxe mesmo podería repetirse de novo (en Alemania non creo, pero en España sen dúbida) desta volta con excusas diferentes. Ou non tanto.

A Noite dos cristáis rotos foi unha dramática alarma. Por aquela época, os sionistas trataban de convencer aos xudeus europeos que a nós, a culmen da civilización, nada nos detería no noso afán de culpabilizalos dos nosos fracasos. Foran e serían o chivo expiatorio favorito de Europa.

Por aquela época, tamén, nas rúas das vilas e cidades de Alemania podíanse ler cartaces nos que se repetía, coma un mantra:

"Xudeus, marchade para Palestina!"

Coma se recolle na entrevista que Rosa Montero lle fixo a Amos Oz:

O seu pai, que era de orixe rusa, creceu vendo nos muros das cidades europeas a pintada "¡Xudeus, irvos a Palestina!". Sesenta anos despois regresou a Europa e as pintadas dicían con idéntica ira: "¡Xudeus, irvos de Palestina!".

Si, si, viu as mesmas pintadas pero ao revés! Ou sexa, irvos á Lúa. Ou desaparecede. Ou destruírvos. (...)

Relacionado coa constante xudeófoba de fustigar aos xudeus alí onde se asenten, o coletivo Galiza Israel colgou ahí atrás nun dos seus blogues, o Galiza Israel TV. un documental no que se sinala a relación entre os acontecementos desa noite e o impulsto ao proxecto sionista.

Se algo debemos aprender da noite no que os nazis pasaron das palabras aos feitos é que nunca debemos subestimar a quen alenta odios grupáis e que, non poucas veces, baixo un leve barniz de civilización non hai máis que bestas.