Sesenta anos esquivando a Historia

Onte escencinme de falar dunha efeméride capital, a data na que as Nacións Unidas aprobaron a Partición de Palestina en dous Estados, un xudeu e outro árabe, mediante a célebre Resolución 181. Os primeiros aceitaron unha resolución que claramente os perxudicaba, tanto pola extensión do territorio coma pola calidade do mesmo. Os segundos, antes de corenta e oito horas xa comenzaran a atacar o recén nado Estado de Israel.

A resolución das Nacións Unidas, nunca está de máis lembralo, outorgaba á poboación árabe de Palestina o oitenta por cento do territorio do Mandato Británico, que englobaba os atuáis Estados de Israel, Xordania, e os Territorios Palestinos. Os discursos lastimeiros ("ah, pobres palestinos, que quedaron sen terra!"), caen polo seu propio peso cando se sacan á luz estos datos.

Sen embargo, no imaxinario coletivo, a heroica Guerra de Independencia israelí, e todos os demáis conflitos que tiveron (e teñen) que afrontar para garantir a súa supervivencia, seguen a verse coma un ataque dos pérfidos xudeus, por máis que a Historia sexa a que é, e non á que aos xudeófobos lles gustaría.

Dende o principio quedou claro que o bando árabe non ía a recoñecer a autodeterminación xudía nin nun Estado do tamaño de Mónaco. Os xudeus debía seguir sendo minoría, controlables, e calquera intento de levar a bó porto o seu anceio milenario de autogoberno debía ser truncado.

Agora, sesenta anos despóis, abonda con botar unha ollada panorámica sobre o conflito para preguntarse como serían a día de hoxe as cousas se o bando árabe cumplira entón unha das poucas resolucións útiles aprobadas pola ONU.

Coma unha broma macabra, entérome vía Desde Sefarad que o 29 de Novembro é o Día Internacional de Solidaridade co Pobo Palestino, aprobado pola mesma institución que en sesenta anos non foi quén de facer cumplir a 181. Agora que a posibilidade de que teña que ser o Exército israelí quen lle saque as castañas do lume a Al Fatha en Gaza é cada vez máis plausible, estaría ben que, no canto de tanto buenrollismo, a ONU servira, anque só fora por unha vez, para levar a cabo as súas propias resolucións.