Cambio de rumbo

Con relación ó novo rexime de comentarios, anque de entrada estaba previsto para evitar a publicación daqueles que contiveran inxurias, e que polo tanto puideran acarrexarme, en canto mantedor, algún problema legal, a día de hoxe non tan improbable, logo de levar varios días operativo reparei noutra vantaxe que tal medida reportaba.

Dende que abrin o blog, nunca metín man nos comentarios. Esa situación facilitou que se verqueran opinións con total liberdade, se ben tivo a contrapartida de que, en (moitas) ocasións, houbera quen se escudara no anonimato para ser faltón. Tampouco me importou moito, porque non é comigo con quen se ensañan, senón con este alter ego ás veces tan falabarato que é o Julicheiro. Se eu non dou a cara, qué podía pedir? É máis; sendo sincero, moitas veces as pataletas dos super-revolucionarios fixeron que me pegara unha boa panzada de rir ... porque son coma nenos pequenos que se ofenden se non os tomas en serio :) ... e canto máis rabudos se poñen máis graza me fan :D 

Pero ocurreu que, ó levar a bitácora xa máis de dous anos aberta, acabaron por vir de cando en vez unhas cantas persoas, ás veces máis dacordo co contido, outras menos, pero que falan con educación e cordialidade, e cuxa presenza agradezo. E, sendo esta a xente que de verdade é enriquecedora e, polo tanto, estando eu interesado en que se poida sentir o máis cómoda posible, decidín censurar non só aqueles que conteñan insultos, senón todas as tonterías que, de cando en vez, algúen deixa na caixa de comentarios e só serven para engadir ruído. Por exemplo, o dese valente anónimo que exaltaba a determinación de Irán de facerlle un favor á Humanidade. Canseime. Aburriume. Un tempo ten o seu chiste, e claro que é divertido escarallarte de cando en vez destes analfabetos, pero cando intentas razonar en serio con xente que se alimenta só a base de Boltxes e Kaos en la red, resulta desesperante ver ata que niveis de inanición leva esa clase de dieta. Dígoo de todo corazón; a súa estupidez (sobre todo cando se cubre dun barniz cultureta e pretencioso) resúltame deprimente. E ademáis isto ten un efecto perverso; por contraste con eles, ás veces é un mesmo o que acaba por botar man da consigna, resolvendo con un par de lugares comúns, e quedándose, ó final, coa sensación de estar xusto onde eles se moven. No Pensamento Cero. 

Ollo; non se trata de censurar as críticas, senón de censurar as chorradas. As consignas, as nimiedades, as tonterías a granel. As paridas do estilo "Palestina vencerá!", "Sionismo=Racismo", ou "Israel terrorista" son estúpidas, aburridas e engordan. Os ciber-guerrilleiros que purgan a súa mala conciencia de clase vociferando o seu amor incondicional pola Revolución teñen xa sitios dabondo na rede, sen contar cos que parasitan, coma para cederlles aínda máis espazo e permitirlles que nos fagan perder o tempo. Seguirei permitindo anónimos, pero só se teñen algo interesante que decir, e sempre e cando o fagan con educación. Os demáis, para o caldeiro.

Espero que así se animen a falar ós leitores máis calados, sen medo a que algúen se lle bote ó pescozo, e este lugar resulte algo máis hospitalario para quenes asumen a responsabilidade das súas palabras.