O gardían da paz

Hai uns días, saía na prensa a última ameaza do presidente a República Islámica de Irán, Mahmud Ahmadineyad:

“Os pobos da zona arrancarán de raíz Israel se volve a ataca-lo Líbano”

Non tiña pensado escribir sobre a súa enésima bravuconada, pero hoxe enterámonos, segundo a axencia IRNA, que Ahmadineyad profetiza que todos seremos testigos do fin de Israel.

Por partes.

A Guerra do Líbano do pasado verán comenzou logo de que, despois de varios meses provocando pequenas escaramuzas nas poboacións do norte de Israel, a milicia paramilitar Hezbolá entrara en territorio israelí para atacar un pequeño destacamento do exército, matando a oito militares e secuestrando a dous deles. Non é ningún segredo que Hezbolá é armada, financiada e entrenada polo réxime iraniano, o país da zona ó que mellor lle acae o calificativo de “imperialista”. Obviamente non o é, porque todo o mundo sabe que ésa é unha circunstancia na que só poden incurrir os países occidentáis, (e Israel).

O réxime iraniano, o mellor exponenete de goberno teocrático que pode atoparse en Oriente Medio, ten a súa besta negra no florecente Estado de Israel, unha auténtica illa de perversión, libertinaxe, e dereitos civís na rexión. Coa súa nociva influencia, é posible que o exemplo das democracias occidentáis se extenda pola zona. De feito, o goberno de Teherán está poñendo todo a carne no asador para boicotear, a través do financiamento das milicias, calquera atisbo de negociación tendente a senta-las bases do Estado Palestino.

Cando tal Estado xurda, non será un réxime á imaxe e semellanza do país dos aiatolás. Será un Estado nado sen a carga da inxerencia da relixión, sen a perniciosa tradición que mantén, para desgraza da súa población e satisfacción do estamento relixioso, a gran parte do mundo árabe mergullado no medievo. Un Estado cos tres poderes separados, a imitación dun modelo xurdido en Europa, sen que por iso sexa menos universal, é un exemplo perigosos de máis. Hai moitos intereses en que a xente non comprobe as vantaxes dunha sociedade aberta.

Non é nova o interese de Teherán por desestabilizar a Israel. A agresión do seu brazo armado, que detonou a Guerra do Líbano é, de momento, o último capítulo dunha sucesión ininterrumpida de ataques máis ou menos velados. Por iso, cando leo que o presidente dese país se erixe coma defensor dos intereses dos “pobos da zona”, a primeira palabra que me ven á mente é cinismo. En realidade é a segunda; a primeira prefiro non escribila no blogue.

Que un home que, dende o inicio do seu mandato, se erixeu coma a salvagarda dos valores do Corán fronte á sempre odiada Modernidade se destaque cunha ameaza deste calibre non é o peor. O peor é comprobar coma un fanático fundamentalista se está a converter, dun tempo a esta parte, no novo ídolo dunha certa esquerda que, cegada polo odio, é incapaz de comprender os intereses contrapostos que mergullan nunca espiral de violencia a esa tan complexa rexión do planeta coñecida como Oriente Medio.