Vinte mil madeleines
"En contraste coa pobre Madeleine, non naceron en Rothley nin teñen ollos claros ou tez branca. As súas condicións infrahumanas reflectin a moralidade dun mundo que tolera todo dos petroleiros, e a dos medios que nunca os mencionan porque están ocupados satanizando a Israel."
"Atopamos a Madeleine. A vinte mil delas. Sábese onde están pero non se moverá un dedo para rescatalas. Deixaráselles morrer nos seus camelos para non ferir as sensibilidades dos donos do ouro negro."
EUREKA, 20.000 MADELEINES, artigo de Gustavo Perednik,
visto en Galiza-Israel.
Pódese falar máis alto, pero non máis claro. No mesmo artigo, outro dato demoledor sobre a ablación do clítoris: "Seis mil adolescentes son sometidas diariamente á práctica, unha cada quince segundos".
Nada de isto vai a variar no futuro. E todo porque o importante non é cales sexan ou non as tiranías reais, senón a quén lle atibuámos nós ese rol. Por desgraza para os nenos dos camelos, ou as nenas ás que lles arrincan o clítoris, Europa xa elexiu a súa besta negra.
6 comentários:
En la actualidad, y en grandes cifras, se puede decir que existen alrededor de 18 millones de "niños y niñas de la calle" en la India, unos 40 millones en América Latina y alrededor de 100 millones en todo el mundo. Pero, no es una realidad exclusiva del Tercer Mundo y su número crece sin freno.
Del problema de niños de la calle se desprenden otras situaciones como las siguientes:
Prostitución infantil: los menores se hacen víctima de la prostitución infantil, especialmente las niñas.
Tráfico infantil: víctimas de las redes de tráfico infantil.
Drogadicción: se hacen consumidores fijos de drogas.
Abuso infantil: víctimas del abuso infantil.
Explotación infantil: víctimas de la explotación infantil.
Violencia urbana: puede hacer parte de pandillas delincuenciales juveniles que azotan las ciudades.
Su "mala imagen" en los destinos turísticos hizo florecer a partir de la década de los setenta, escuadrones paramilitares que cumplían labores de "limpieza", en muchas ocasiones apoyados por las propias policías estatales, especialmente en países latinoamericanos y asiáticos. La cárcel, la prostitución, la esclavitud y la muerte, son el horizonte más habitual para ellos.
En España, por ejemplo, se detectaron en Barcelona en 1997 los primeros casos de niños inmigrantes en situación de desamparo. En su informe para el año 2002, Human Rights Watch denunció que, en algunos casos, los niños marroquíes inmigrados en España fueron golpeados por la policía y maltratados por el personal de centros de acogida, donde se les interna en condiciones de hacinamiento e insalubridad.
(Tirado da wikipedia).
http://es.wikipedia.org/wiki/Ni%C3%B1os_de_la_calle
A verdadeira progresía, obcecada nas súas diversas fobias, non quere ver o errado que está o seu enfoque do mundo.
Sabía que ese comentario en Gz-Israel ía levantar suspicacias... A progresía de boquilla adapta a realidade ós seus prexuízos. Defende os Dereitos Humanos, máis só cando serve de arma arroxadiza contra as súas obsesións. Dalle igual que o soño de calquera palestino sexa acadar algún día un Estado coma o que agora teñen os israelíes, senón que se entusiasma ata a médula co primeiro fanático que proclame a morte do aliado do Gran Satán. A sorte que poidan correr millóns de persoas mergulladas no medievo islámico tamén lle é indiferente, porque o seu corazón, ahi, é bohemio, e está embargado por ese pobre palestino que se ten que levantar unha hora antes para ir a traballar por culpa dos check point. Que eses check points se constuíran para evitar que morreran civís inocentes é algo que non lle interesa; seguro que algo terían feito para merecer esa sorte.
Si, Cossimo. A retroesquerda. A que odia a Israel porque odia as súas virtudes, non os seus erros.
E se cre que exaxero, abra calquera día El País e dígame canto lle adica ese xornal a tratar calquera deses problemas reáis que cita, e canto a ensalzar a rede educativa de Hamás.
Máis, se ve que poñerse a pensar pode botar por terra as ideas que agora ten, non se desespere; sempre pode colgarme a etiqueta de dereitista e ignorar todo canto escribo.
Recoñeza que un pouquiño si que lle gusta iso de que lle dean caña.
Eu como toda a retroesquerda, non teño ideas. Só crenzas cegas. Xa sabe, inmune ao pensamento ilustrado da terceira vía.
Vostede non é dereitista porque defenda a Israel. Éo, sobre todo, porque para vostede a identidade está moi por enriba de calquera outro tipo de solidariedade.
A maioría das veces non vou a provocar, polo menos non conscientemente, pero sí que hai momentos, coma o comentario que deixei antes en Gz-Israel, nos que sí que é adrede, a ver qué pasa.
Di que antepoño a identidade á solidaridade, máis o certo é que eu distribúo a miña solidaridade por criterios racionais. Non coma un agasallo ós que me caen ben, senón coma unha obriga cara aqueles que a merecen. E o pobo xudeo, xunto co seu fogar nacional, Israel, merece máis solidaridade e respeto que calquera outro no mundo. Hai moito adeudado. Si, ahí está o rollo identitario.
Iso é que non me importen os palestinos? Ou os libaneses, ou os inuíts? Debería deducir que ás persoas ás que lles teño oído mil veces berrar pola destrucción de Israel si que son solidarias co pobo xudeo; ó fin e ó cabo, deixan ben claro que eles non odian ós xudeos, senón que só queren que o seu país desapareza. A distinción é clara.
Fíxese que se calquera persoa amosa a súa solidaridade co pobo máis remoto e extraño da terra, coma moito será visto con extrañeza, nada máis. Máis se a solidaridade é co pobo xudeo, ou con Israel, axiña saltan todalas alarmas. Son sospeitosos; índa non pasou nada, pero se andan polo medio, son sospeitosos. A clásica paranoia xudeófoba, nada novo baixo o sol. Seguro que é porque lle pagan, ou ten un trauma, ou algún chanchullo raro, cando non todo xunto. O caso é que é raro sentir simpatía polos xudeos. Eu síntoa, e moita.
Pero, ós ollos da maioría, é raro dabondo coma para que se digan cousas como que antepos a identidade á solidaridade universal. Se eu dixera que me solidarizo cos palestinos (non con esa maioría que está farta da violencia, e só aspira a vivir en paz, cousa que podería estar acontecendo dende o 48 se os seus irmáns árabes non tiveran o feo de invadir Israel ás 48 horas de creado), senón cos terroristas que non reparan en medios para impoñe-la súa vontade de arrasar Israel, acusaríame de antepoñe-la identidade sobre a solidaridade? Onde quedan os israelíes nesa versión da solidaridade posmoderna? Si, xa sabe, esos sete millóns de persoas que, vaia por Deus, andan metidas polo medio. Se eu, coma millóns e millóns de persoas en todo o mundo, ovbiara a existencia desa xente, vostede acusaríame de antepoñe-la identidade sobre a solidaridade?
Concreto máis: a toda esa xente que o fai, tamén lle cae esa acusación? Os rapaces que van nas manifestacións coas bandeiras de Hezbolá, acaso eles antepoñen a solidaridade universal ó rollo identitario, neste caso, anti-identitario? Cando foi a última vez que denunción esa vulneración do espírito fraterno-universal?
A profunda hipocresía da xudeofóbia é enxuiciar ó xudeo e a Israel baixo criterios específicos. Se, despóis despóis das críticas contra eles, aplica os mesmos parámetros ó resto do mundo, axiña notará polas costas unha pequena punzada de vergoña.
Provocador? Discrepar do pensamento único da esquerda de salón é ser "provocador"? Mal imos Don Sancho. Mal imos. Shalom e saúde na véspera do Día da Patria.
Se cadra eu son un xudeófobo. Pero teño a impresión de que vostede carece das coordenadas mentais necesarias para pensar o mundo en termos que non sexan os puramente etnicistas.
P.D.1: Non existen os pobos estraños.
P.D.2: Paso dos típicos mantras reaccionarios modelo neocon, proveñan ben de individuos ben de colectivos.
P.D.3: Insúltenme se queren pero por favor, non me sermoneen. Non é propio do pensamento alternativo da nova esquerda soft/loft. Ou si?
Postar um comentário