Carta de Youssef M. Ibrahim aos palestinos

Foto: Esperanza. Autor: Luc De Leeuw.

Youssef M. Ibrahim é un escritor que vive entre a cidade de Nova Iorque e Dubai, nos Emiratos Árabes. No pasado traballou coma correspondente do New York Times para Oriente Medio, e foi editor do Wall Street Journal de Enerxía durante 25 anos.

Non estou dacordo con parte do que di, pero si que comparto o fondo do artigo. Pero que a min ou a calquera outro europeo lle pareza ben ou mal é irrelevante; o único que tería sentido é que os seus destinatarios se pararan a pensar no seu futuro, no canto de seguir botando vidas ao lume pola nostalxia do que puido ser e xa nunca será.

Que máis dará, ao final, que uns digamos que estos teñen razón e aqueles están errados, ou viceversa, se o importante é que cada día que pasa xoga na súa contra?


Aos meus irmáns árabes:

A guerra con Israel terminou; e eles gañaron.

Agora, finalmente deixemos o pasado e avancemos.

Con Israel na súa cuarta semana dunha incursión na mesma Faixa de Gaza que evacuaron voluntariamente fai máis de tres anos. Un sentido da realidade estase estendendo no mundo árabe a través de comentarios de expertos árabes, cartas ao editor, e talk shows políticos en idioma árabe das redes de televisión. Os novos puntos de vista son impresionantes, tanto na súa madurez como no seu realismo. A mellor maneira de transmitilos é en forma dunha carta a "os árabes palestinos dos seus amigos Árabes".

Queridos palestinos irmáns árabes: A guerra con Israel finalizou. Vostedes perderon. Entréguense e negocien para garantir un futuro para os seus fillos. Nós, os seus irmáns árabes, podemos declamar ata ter a cara azul que estamos con vostedes… pero o sabio entre vostedes e a maioría de nós sabemos que as cousas cambiaron, nós avanzamos xa lonxe das vellos e cansas ideas da causa "árabe palestina" e a "loita eterna" con Israel.

Queridos amigos, vostedes e as súas dirixentes perderon tres xeracións tratando de loitar por Palestina, pero a verdade é que a Palestina que vostedes puideron obter no 1948 era moito maior que a que puideron ter no 1967, que pola súa vez era moito máis grande da que poden ter agora ou noutros dez anos.

Continuar a loita significa menos terra, máis miseria e absoluta soidade. Agora, irmáns, vostedes terían sorte de garantir a presenza dun estado palestino na Franxa de Gaza en que todos vostedes ateigáronse, e unha pequena parte da Marxe Occidental do Río Xordán. Non vai ser mellor. O tempo apremia incluso para esta cantidade de terra, así que aquí están algúns feitos, figuras, e asesoramento, amigos.

Vostede gardan consignas, que se utilizan por televisión, mostran casas que non existen ou están habitadas por israelís que non teñen intención de deixar Jaffa, Haifa, Tel Aviv ou Xerusalén occidental. Vostedes disparan vellas pistolas contra modernos tanques israelís e americanos e modernos cazas de combate facendo practicamente ningún dano a Israel, mentres que a ira do seu poderoso exército os abate a vostedes. Vostedes producen un lume ridiculamente inepto de foguetes Kassam que causan poca destrución mentres seguen enganándose pensando que esta é unha guerra de liberación.

O seu goberno, as súas institucións sociais, as súas escolas e a súa economía están todos en ruínas. Os seus mozos están medrando analfabetos, imbuidos de ritos de morte e suicidio, mentres que, en realidade, viven da bondade de estranxeiros, incluíndo América e as Nacións Unidas. Cada día os seus funcionarios deben mendigar o seu pan, xa que dependen do socorro de camións que transportan alimentos e medicinas á Faixa de Gaza e Cisxordania, mentres que a musulmán fundamentalista Hamas, o seu goberno, continúa ateando chámalas dunha guerra que non pode loitar nin ten esperanza de gañar.

Noutras palabras, irmáns, vostedes caeron e están sos nunha paisaxe queimado que se vai reducindo día a día. Que tipo de loita é esta? Merece a pena? Máis importante, que clase de miserable futuro agarda aos vosos fillos que son a cuarta ou quinta xeración dun mundo árabe que xa non existe? Nós, os seus irmáns árabes, cambiamos, estámonos movendo para o futuro.

Aqueles dos nosos países que teñen o diñeiro do petróleo están ocupados acumulando riqueza e benestar, construíndo vivendas, hospitais, universidades de primeira liña, escolas e novas estradas e camiños. Aqueles países que comparten fronteiras con Israel, como Exipto e Xordania, asinaron tratados de paz con el e non irán á guerra por vostedes… en ningún tempo próximo. Aqueles que están lonxe, en lugares como o Norte de África e Iraq, francamente non teñen gran interese nos vosos problemas.

Só Siria segue alimentando as vosas fantasías de que algún día se unirán a vostedes na liberación de Palestina, e iso non acontecerá tan pronto a pesar de que unha gran parte do seu territorio, todo o Golán, foi tomada por Israel en 1967 e anexada. Os sirios, os meus amigos, unicamente incitarán á loita… ata o último palestino.

Antes de quedar atrapádevos por Hamas, vostedes sufriron o engano doutro dos vosos líderes, Yasser Arafat, quen lles vendeu un proxecto corrupto ata a medula; máis dor, mais corrupción e millóns roubados polos seus familiares, mentres que os vosos fillos xogaban nas sumidoiros de Gaza.

A guerra terminou. Por que non deixar que comece un novo futuro?

Youssef M. Ibrahim