A histeria antiisraelí

Un artigo de Pilar Rahola, publicado en La Vanguardia o 06/01/2009.

Imaxe tomada aquí.

"Entendo que nos queiran borrar do mapa, pero non pretendan que cooperemos con vostedes para lograr ese obxectivo". O feito de que esta vella frase, dunha cáustica Golda Meir ás dirixentes palestinos, sexa tan vixente na actualidade dános a medida da traxedia que sofre Terra Santa desde fai décadas.

En realidade, esa mesma frase xace na drástica decisión militar que tomou o Goberno israelí, e que volveuno a poñer baixo o punto de mira -e de ira- planetario: a necesidade de frear o permanente intento de destrución de Israel.

Como dicía recentemente o profesor Joan B. Culla, diante da incursión militar do Tzahal na franxa de Gaza caben múltiples reaccións e algunhas teñen un sentido crítico xusto. Pero como abundan as reaccións histéricas, carentes de calquera indicio de reflexión serena, estrictamente baseadas no maniqueísmo e o prexuízo, será necesario facerse algunhas preguntas ao albur dos feitos.

Escribíao fai pouco o xornalista Ari Shavit en Haaretz:"A operación Chumbo Fundido é unha operación xusta. E é, tamén, unha operación tráfica". Discrepo do termo "xusto" porque, como tamén dicía Golda Meir, "as guerras non nos gustan, nin cando gañámolas". Nunca pode considerarse xusta unha incursión militar que provoca decenas de mortos, aínda que teña como obxectivo a destrución do operativo militar de Hamas. Pero, pode considerarse inevitable?

Algúns intelectuais, como Amos Oz, xa alertaron de que a incursión en Gaza implicará unha nova gran campaña contra Israel. Pero incluso a esquerda israelí mantén unha posición moi morna respecto á incursión. E é que a decisión de atacar a Hamas chega despois dun tremendo cansazo da sociedade israelí, farta de non atopar ningunha saída nin ningunha esperanza. E farta de saber que a outra beira traballa incansablemente para destruíla.

Vexamos, pois, as preguntas, dirixidas especialmente aos pancartistas que vociferan o seu odio a Israel polas rúas das nosas cidades, a maioría sospeitosos habituais, desde os convencidos da esquerda intolerante, sempre preparádevos a erguer o puño contra Israel, ata os múltiples sectores do islamismo. Curioso, por certo, este pornográfico compadreo. Os que saen á rúa din facelo a favor da liberdade de Palestina.

Ben, onde estiveron durante todos estes anos en que han medrado fenómenos fundamentalistas que asoballaban ata o delirio aos propios palestinos? Hamas ten algo que ver coa liberdade, ou ten todo que ver co fascismo de corte islamista? A liberdade deféndese adiestrando a nenos para o suicidio e esclavizando a mulleres? A liberdade a defende Irán, país que sostén economicamente a Hamas? É a liberdade o patrimonio dos terroristas de Hizbulah?

Din, tamén, que saen á rúa por solidariedade. Ben. Solidarios con quen? Con Mahmud Abas, o presidente palestino, que foi menos crítico coa incursión que calquera pancartista europeu? Cos palestinos que non están de acordo co uso dos fondos de axuda a Palestina para armar exércitos e preparar atentados? Preguntáronse que ocorre con eses fondos? A solidariedade cos palestinos deféndese minimizando o terrorismo e perdoando as agresións de Hamas? Deféndese a paz upando a líderes palestinos que non cren nela?

É certo que, contra Israel, a esquerda intolerante vive mellor. E é certo tamén que, a realidades complexas, a masa vociferante prefire a simpleza dos malos e bos. Pero máis alá dos prexuízos, os feitos son testáns. Israel retirouse de Gaza, deixando intactas as estruturas económicas que creara. Hamas destruíunas todas e aproveitou a retirada para volver a preparar un exército de destrución. E centenares de mísiles despois continúa preparándose para iso.

O silencio desa esquerda, hoxe tan berrona, foi moi significativo. O que está ocorrendo en Gaza é tráxico. Pero non empezou coa incursión de Israel. E cargar todas as culpas contra Israel é cómodo e é simple, pero non serve de nada. Porqué o principal inimigo do pobo palestino palpita no seu interior.